Με υπογραφή...

Ναι το ομολογώ, έπεσα θύμα πολλών καρατίων καθώς ως Ελληνίδα είμαι της τελευταίας στιγμής, όχι από πεποίθηση αλλά από τις συγκυρίες…

Σαν την πρωτεύουσα τον Αύγουστο δεν μπορεί να συγκριθεί κανένας καλοκαιρινός προορισμός.

Μεσημέρι Τετάρτης και η κυρία Μαρία κλαίει με λυγμούς όταν βλέπει το ενημερωτικό της τράπεζας με την ξανά-κομμένη σύνταξη της.

Παιδικές καλοκαιρινές εικόνες βομβαρδίζουν το μυαλό μου τις τελευταίες ώρες.

Τώρα που πιστεύω ότι το κακό ξορκίστηκε από πάνω μου,τώρα που τα πράγματα μπήκαν και πάλι στην κανονική τους ροή,κάθομαι,σκέφτομαι και παρατηρώ...

Και μουουου… και γαβ και ουου….. και μπρρρ ….. και ουστ !!! Καταλάβατε κύριε Ταμήλο ή όχι;

Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο βρίσκομαι κάτω απο την επιβλητική σκιά των Μετεώρων.Μπροστά μου βλέπω κάτι πραγματικά μαγικό.Το μυαλό αδυνατεί να περιγράψει αυτό που βλέπουν τα μάτια.Είναι η ώρα που σουρουπώνει και σκέφτομαι...τι θα έκανα αν δεν είχα ένα σημείο αναφοράς,ένα χωριό.

Έτσι ακριβώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε κάποιους ανθρώπους που θέλουν να λέγονται δημοσιογράφοι. Και ναι, απευθύνομαι και επιτίθεμαι στον κλάδο μου, κάτι που συνήθως δεν συμβαίνει, αλλά η οργή και η αγανάκτηση με πνίγει.

Θυμάμαι σα να ήταν χθες την πρώτη μέρα που τον άφησα στο προνήπιο. Βλέμμα φοβισμένο, μαγκωμένες κινήσεις, αβεβαιότητα στο προσωπάκι του.

Είμαστε τελικά για τα πανηγύρια …Εκεί καταλήγω κάθε φόρα που πάει να γίνει κάτι καλό για τον τόπο και αμέσως κάποια “μυαλά “ που «τρώγονται με τα ρούχα τους» ξεκινούν την γκρίνια και την φαγωμάρα….