Φλερτάροντας με το θάνατο

Πόσο μικροί,ανήμποροι και αγνώμονες είμαστε τελικά; Αναρωτιέμαι.Αρκεί μια στιγμή,ένα δευτερόλεπτο να έρθουν τα πάνω κάτω στη ζωή μας, εκεί που πιστεύουμε ότι όλα είναι στρωμένα και καλά.Μια στιγμή,δυο τροχαία,το ένα παρολίγον θανατηφόρο με έκαναν να αναθεωρήσω πολλά πράγματα για την ζωή και την καθημερινότητα.

Σημασία δεν έχει τελικά αν έχουμε πολλά λεφτά,αν είμαστε αρεστοί στους άλλους,αν θα πάμε διακοπές,αν είμαστε οι καλύτεροι, ...αν ....αν.Σημασία έχει να έχουμε τη ζωή μας,αυτό το πολύτιμο δώρο που μας χαρίστηκε απλόχερα και εμείς συνεχώς το λερώνουμε με αχόρταγα "θέλω" και ύπουλες σκέψεις.Σημασία έχει να στεκόμαστε στα πόδια μας,να βλέπουμε τον ήλιο κάθε πρωί,να έχουμε τα λογικά μας,να λέμε καλημέρα στους ανθρώπους ,να χαμογελάμε με την χαρά τους,να τους βοηθάμε,να τους στηρίζουμε και να ζούμε την κάθε μας στιγμή που τόσο εύκολα και απερίσκεπτα την σπαταλάμε σε ανούσια πράγματα και σκέψεις.

Δεν θα γράψω τίποτα άλλο,άλλα θα σας παρακαλέσω να διαβάσετε ένα απόσπασμα από το πεζοποίημα του «Γκάμπο» ,του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, που το έγραψε όταν κατάλαβε πως έφτανε γι αυτόν το τέλος.

..... "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσε με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

Ελπίζω να σας προβλημάτισα έστω και λίγο....