Καρκίνος μαστού... μας αφορά όλους!
ΤΣΟΥΡΛΗ ΛΙΛΙΑΝΗ 25η Οκτωβρίου είναι η Παγκόσμια Μέρα Πρόληψης κατά του Καρκίνου του Μαστού και... όχι, δεν είναι ακόμη μια παγκόσμια μέρα, όπως πολλές άλλες.
Δεν είναι μία μέρα για να βάλουμε το μπλουζάκι το ροζ ή την κορδέλα στο πέτο με το σήμα κατά του καρκίνου του μαστού και να βγούμε στους δρόμους...
Είναι μία μέρα αφύπνισης που τα «καμπανάκια» πρέπει να χτυπήσουν πολύ δυνατά σε όλους, καθώς αφορά όλους μας, γυναίκες και άντρες.
Είναι μία μέρα κατά την οποία, όσοι το έχουν ζήσει, γιορτάζουν διότι... ναι, το βρήκαν νωρίς και πέρασαν νικητές από την «πίστα του φόβου», την πίστα του πόνου, την πίστα της προσμονής για κάθε αποτέλεσμα εξέτασης...
Είχαν τους κατάλληλους γιατρούς, εφάρμοσαν κατά γράμμα ότι τους είπαν, εμπιστευτήκαν τις νέες θεραπείες και τον κοίταξαν κατάματα τον “άτιμο”, λέγοντας του… «NΑΙ, τα κατάφερα!».
Τα πράγματα όμως και σε αυτή τη μορφή καρκίνου δεν είναι απλά. Από την πρώτη στιγμή της διάγνωσης, στη συνέχεια του χειρουργείου και μετά όποιας θεραπείας ακολουθήσει όποιος διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού είναι ένας μικρός άθλος επιβίωσης. Όχι τόσο σωματικής, γιατί και τον πόνο μπορούμε να τον αντέξουμε, υπάρχουν άλλωστε τα φάρμακα... αλλά, ψυχολογικής δύναμης και ισορροπίας. Όλες τις μέρες και τις στιγμές της μάχης πάντα υπάρχει ένα πελώριο ΑΝ...
ΑΝ θα τα καταφέρω,
ΑΝ μου δοθεί πίστωση χρόνου,
ΑΝ θα γεράσω μαζί με το σύζυγό μου,
ΑΝ δω το παιδί μου να μεγαλώνει, να σπουδάζει, να κάνει οικογένεια,
ΑΝ θα ζήσω το καλοκαίρι που έρχεται, το φθινόπωρο, τον επόμενο χειμώνα, την άνοιξη.
Ένα τεράστιο ΑΝ θα νοσήσω και πάλι, ΑΝ θα επιβιώσω ξανά, ΑΝ θα τα καταφέρω, με απλά λόγια..
Και σε όλα αυτά, το καλύτερο ιατρικό είναι το ΘΕΛΩ... Το πείσμα, το «θέλω να τα καταφέρω, θέλω να προχωρώ χωρίς πόνο», αλλά δυστυχώς με ανασφάλειες.
Βλέπετε, αν το έχεις ζήσει μία φορά, το γιατρικό μετά είναι οι στόχοι που βάζεις. Γιατρικό είναι και οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου, που σου πιάνουν το χέρι τις δύσκολες στιγμές, που σε περιμένουν στο σαλονάκι μετά τη θεραπεία, που σε βοηθούν να σηκωθείς όταν “πέσεις”, που σου λένε αλήθειες, ώστε να μην μπεις στο τρυπάκι να ψάχνεις συνεχώς στο διαδίκτυο και που σε ενθαρρύνουν να χαμογελάσεις, όταν όλα στροβιλίζονται γύρω σου…
Οποιαδήποτε μορφή και αν έχει ο καρκίνος του μαστού, σε οποιοδήποτε στάδιο και αν έχει διαγνωστεί, σήμερα υπάρχουν όπλα και είναι πολλά. Το ζήτημα είναι τι «πανοπλία» θα φορέσουμε... θα ορθώσουμε ανάστημα ή θα “πέσουμε στα πατώματα” και θα κλαίμε τη μοίρα μας;
Και στο λέω με το χέρι στην καρδιά, AN υψώσεις ανάστημα απέναντί του, όπως και σε οποιαδήποτε άλλη μορφή καρκίνου, AN εμπιστευτείς τους γιατρούς σου απόλυτα, κάποια μέρα όλα θα αποτελούν παρελθόν και θα πιστεύεις ότι έζησες ένα κακό όνειρο…
Θα έρθουν όμως και οι κακές ημέρες, οι μέρες του φόβου, ενός φόβου που πάντα θα παραμονεύει στην άκρη του μυαλού. Αυτές τις μέρες εσύ θα πρέπει να βάζεις μπροστά τον στόχο σου για ζωή, να χαμογελάς και να πας παρακάτω, στην επόμενη “πίστα”…
Άλλωστε, ποτέ και κανένας δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το αύριο! Για αυτόν τον λόγο, μην αμελείτε τις εξετάσεις σας, μην αφήνετε την καθημερινότητα και το άγχος να σας παρασύρουν... η πρόληψη πάντα σώζει ζωές!