Είδες κατάντια ρε Μιμάκο;

Του  Γιάννη Αρβανίτη

Την Κυριακή πήρα τον γιόκα μου, αφήσαμε τις γυναίκες (σύζυγο και αδελφή) στο σπίτι, και πήγαμε στο “Γ. Καραϊσκάκης” για να δούμε τη φιέστα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος από την ομάδα μας. Ο μικρός είναι 8,5 ετών και με κάποια “θέματα”, γι’ αυτό και όσες φορές τον παίρνω μαζί μου… είναι σε “επιλεγμένες” περιπτώσεις.

Πάνε 41-42 χρόνια πίσω, τη σεζόν 1975-76, που κι εγώ σε τέτοια ηλικία πήγα για πρώτη φορά στο γήπεδο. Ήταν σ’ ένα παιγνίδι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Ηρακλή. Ακολούθησαν εκατοντάδες παιχνίδια σε όλη τη χώρα, ακόμη και στο εξωτερικό!Το γούσταρα αυτό, έγινα και συνδεσμίτης - αλλά λογικός συνδεσμίτης - αφού ποτέ η “καφρίλα” δεν με κατέβαλε!

Ήταν καλά τα χρόνια εκείνα των ’80s! Οι Κυριακές μας είχαν μια “φιλοσοφία” κι έναν στόχο: ντάλα μεσημέρι, γήπεδο. Κι ήταν μια ιεροτελεστία όλο αυτό!

Μάζεμα της παρέας, λεωφορείο - αργότερα ήρθαν τα δίκυκλα και πολύ  αργότερα τα  ΙΧ - ήταν τότε που οι Κυριακές μας …είχαν κάποιο νόημα! “Πάω γήπεδο” έλεγα και …έλιωνα! Τα έχω πει αυτά στον Μιμάκο μου, τον γιο μου και τα έχει καταλάβει σε κάποιο βαθμό. Ως εδώ καλά!

Πάω πίσω στις αρχές των ’90s, τότε που άρχισε να… χαλάει το πράγμα. Τότε που τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν άλλη τροπή, τότε που η κοινωνία μας άρχισε να ζει σε άλλα “επίπεδα», τότε που το άθλημα - η μπάλα, όπως λέγαμε παλιά - άρχισε να γίνεται “έρμαιο” στο χρήμα, τις διεθνείς διοργανώσεις, στη φιλοσοφία της τακτικής και της ανάλογης αντιμετώπισής των πραγμάτων. Τότε που “o σκοπός άρχισε να αγιάζει τα μέσα”. Τότε που όλα άρχισαν ν’ αλλάζουν. Κι όταν σε αυτόν τον τόπο λέμε “αλλάζουν”….. ε, άστα να πάνε!

Μπήκε και η ιδιωτική TV στο παιχνίδι, στο κυνηγητό της είδησης και της ανάλογης αποκλειστικότητας …και πάει λέγοντας το πράγμα! Η αλλαγή ήταν ριζική και ανατρεπτική!

Μιμάκο, του έχω πει, τότε άρχισε να “μετράει αντίστροφα” η κατάσταση. Τότε, όμως, άρχισε να “χαλάει” η πιάτσα και δίπλα στους “αγνούς οπαδούς” μπούκαραν τα χουλιγκάνια και ο εξτρεμισμός. Τότε που στα γήπεδα άρχισαν να πηγαίνουν μόνο για να παίξουν ξύλο κάποιοι, φυσικά όχι όλοι, για να σκοτωθούν δηλαδή.

Κι όσο περνούσαν τα χρόνια …φτάσαμε και στα ραντεβού για ξύλο… μέσω των social media! Δεν πρόκειται να ξεχάσω το ραντεβού στη Λαυρίου, τότε που ο ξάδελφος μου “μου το είχε σφυρίξει” 2-3 ώρες πριν οι χούλιγκανς “αγκαλιαστούν”, με τα γνωστά αποτελέσματα!

Κι αυτά τα ραντεβού είναι πλέον πολύ συχνά! Αυτή είναι η κατάντια μας, βρε παιδιά! Να δίνεις ραντεβού με τους “αντιπάλους” σου… για να παίξεις ξύλο, για να σκοτωθείς αν “στραβώσει” κάτι!

Ωχ, Παναγιά μου!

Του τα λέω του Μιμάκου… κι ο κακομοίρης με κοιτάει με απορία!

Α, μην το ξεχάσω. Πέρυσι ήμουν στον τελικό του Κυπέλου ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Απ’ έξω ήμουν για ρεπορτάζ, με μόλις 200-300 εντός του γηπέδου! Φοβερό!

Αμ, φέτος; Τι τελικός ήταν κι αυτός! Όλοι “έπεσαν με τα μούτρα”, ώστε να διεξαχθεί με κάθε επισημότητα και ηρεμία… Άλλωστε κάποιοι μιλούσαν για “αδερφά” σωματεία… όχι βέβαια για αδελφοποιημένους χούλιγκανς!

Και για να μην ξεχνάμε! Καμιά 70ρια ήταν οι τραυματίες! Τον άλλον με το μαχαίρι στο χέρι τον είδατε; Του Πανεπιστήμιου ήταν αυτός!

Και την επομένη στο βόλεϊ… ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ; Χαλασμός έγινε κι εκεί! Μα καλά, βρε “καρντάσια”… μέσα στου Ρέντη ήρθατε να κάνετε το “κομμάτι” σας; Όχι ότι αν γινόταν κάτι ανάλογο αλλού… θα  ήταν καλύτερα τα πράγματα…

Και με κοίταγε ο Μιμάκος, που του τα έλεγα, και τον καταλάβαινα σαν να ήθελε να μου πει: “Μα καλά, ρε μπαμπά… θες να ξανάπαμε στο γήπεδο”;

Τι να του απαντήσω τώρα…