Γενιά του πληκτρολογίου

Λίγο η κρίση, λίγο τα μνημόνια, λίγο η άνθιση των κοινωνικών δικτύων και ναι, έγινε η μετάλλαξη. Κι εκεί που οι μεγαλύτεροι μας είχαν κολλήσει τη ρετσινιά ότι καθόμαστε παθητικά στον καναπέ, ότι δεν ασχολούμαστε με τα κοινά, δεν ξεσηκωνόμαστε, ξαφνικά αλλάξαμε θέση και από τα μαλακά και αφράτα μαξιλάρια μετακινηθήκαμε στην καρέκλα, μπροστά από τον υπολογιστή.

Δεν αλλάξαμε μόνο θέση. Οι μέχρι χθες αδιάφοροι και ιδιωτεύοντες γίναμε μονομιάς κριτές των πάντων. Κι ενώ τα δημοφιλή social media, όπως το Facebook και το Twitter, τα χρησιμοποιούσαμε αρχικά για να ανεβάζουμε τραγουδάκια, φωτογραφίες και να μοιραζόμαστε σκέψεις και συναισθήματα της στιγμής, πλέον τα βομβαρδίζουμε με πάσης φύσεως κοινωνικο-πολιτικές αναρτήσεις και σχόλια. Κάθε γεγονός, κάθε δήλωση πολιτικού ή άλλου δημόσιου παράγοντα, καλλιτέχνη, επιχειρηματία, αθλητή, κάθε άποψη που εκφράζεται δημόσια βρίσκει αμέσως υποστηρικτές, αλλά και πολέμιους. Και φυσικά ο κάθε ένας από εμάς έχει βρει επιτέλους το δικό του βήμα να εκφράζεται ανεμπόδιστα και να εκθέτει ό,τι τον ενοχλεί.

Είναι κακό όλο αυτό; Καθόλου, αρκεί τα κοινωνικά δίκτυα να μην καταλήξουν να λειτουργούν ως δίχτυα. Δίχτυα που μπορεί να παγιδέψουν στον ηλεκτρονικό ιστό όλη αυτή τη διάθεση για κριτική, θετική ή αρνητική. Να μη συνηθίσουμε στο «τα `γραψα και ξεθύμανα». Να μην εγκλωβιστούμε σε μια διαδικτυακή γειτονιά όπου κυριαρχεί το κουτσομπολιό. Να μην φθάσει να μας ικανοποιεί μόνο ένα τσιτάτο ή μια έξυπνη ατάκα.   

Ας χρησιμοποιήσουμε όλη αυτή την ανταλλαγή απόψεων και θέσεων εποικοδομητικά. Ας αφουγκραστούμε τι ζητούν οι γύρω μας, ας εκφράσουμε τα θέλω μας. Όμως το στοίχημα δεν είναι η άποψη, αλλά η πράξη. Μην μένουμε μόνο μπροστά στο πληκτρολόγιο. Καιρός να ανασκουμπωθούμε, να βγούμε από το ψηφιακό καβούκι μας, να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα και να δημιουργήσουμε κάτι νέο.