Το δίκαιο του αγενή

Το περιστατικό που θα μπορούσε να διεκδικήσει oscar αγένειας, διαδραματίστηκε μπροστά από ένα περίπτερο στη Λεωφόρο Μεσογείων, όπου πολύ συχνά οδηγοί αφήνουν για ένα-δυο λεπτά τα οχήματά τους με alarm. Κι ενώ βρισκόμουν στη σειρά για να πάρω ένα μπουκαλάκι νερό, με την κυρία μπροστά μου να βομβαρδίζει με ερωτήσεις την ιδιοκτήτρια για όλα τα περιοδικά της εβδομάδας, άκουσα πίσω μου, έναν απίστευτο διάλογο μεταξύ δύο ανδρών:

-Δεν σταμάτησες καλά, εμποδίζεις την κοπέλα που θέλει να φύγει.

-Ρε, άσε την να περιμένει, έτσι κι αλλιώς με alarm δεν είναι και αυτή; Άσε την, δεν θα πάθει τίποτα.

Γύρισα το βλέμμα μου και διαπίστωσα ότι οι δύο άνδρες μόλις είχαν βγει από το αυτοκίνητό τους που το είχαν αφήσει «διπλοσειρά» κλείνοντας μία νεαρή οδηγό που μόλις είχε ψωνίσει από το περίπτερο.

Κι ενώ η κοπέλα κοιτούσε υπομονετικά, χωρίς να διαμαρτυρηθεί κι εγώ προσφέρθηκα να τους αφήσω να περάσουν πρώτοι, ώστε να «απεγκλωβίσουν» την οδηγό πιο γρήγορα, άκουσα και το καλύτερο από τον πολλά βαρύ οδηγό…

-Όχι, με τη σειρά μας θα περιμένουμε, δεν βιαζόμαστε. Εξάλλου, φαίνεται πως λάδωσε για να πάρει το δίπλωμα, δεν θα το άφηνε με αλάρμ επί της Μεσογείων, που μπορεί να την κλείσει ο καθένας… Άσε την να μάθει πώς είναι η πραγματική οδήγηση στους δρόμους, καλό θα της κάνει!

Έμεινα εμβρόντητη στο άκουσμα αυτής της προκλητικής και αγενούς δικαιολογίας. Το θράσος του οδηγού με ξεπερνούσε. Σκέφτηκα πως σαν αυτόν υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι συμπολίτες μας, που ενώ οι ίδιοι καταστρατηγούν τους κανόνες, αναλαμβάνουν το ρόλο του τιμητή των υπολοίπων και δεν διστάζουν να τους χλευάζουν. Και σίγουρα δεν μένουν μόνο στις τροχαίες παραβάσεις. Τέτοιες νοοτροπίες δυστυχώς τις βλέπουμε παντού. Έχουμε αφήσει να υπερισχύει το δίκαιο του αγενή, άλλοτε από φόβο και άλλοτε από αδιαφορία. Ως πότε όμως;