Η “έρημη χώρα” της Δυτικής Μακεδονίας

Όταν παίρνεις θέση στην τραπεζαρία του πρωινού του πιο γνωστού ξενοδοχείου της Πτολεμαΐδας, γύρω σου υπάρχουν τεχνικοί φωτοβολταϊκών και κάποιων εταιρειών αναδάσωσης.

Αλλά, έξω, ο δρόμος είναι έρημος, οι κάτοικοι έχουν εγκαταλείψει την πόλη που ήταν συνώνυμη με την ΛΙΠΤΟΛ πριν από 70 χρόνια.

“Για πού έχουν φύγει;”. Για την Γερμανία, την Θεσσαλονίκη, την Ολλανδία και την Αθήνα... “δουλειές δεν υπάρχουν”, λένε με ένα στόμα όσοι από τους ντόπιους ρωτήσεις.

Ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου, με τον οποίο μιλούσα χθες το βράδυ, μου έλεγε ότι αν δεν είχε ανοίξει εγκαταστάσεις για την προετοιμασία ποδοσφαιρικών ομάδων, θα είχε φύγει και αυτός από την πόλη. H οικογένεια του ζει στην Αθήνα πλέον.

Η ενεργειακή μετάβαση, εδώ σημαίνει ακόμα καταστροφή. Χιλιάδες πάνελ καλύπτουν κάθε επιφάνεια γης, σε κάθε σημείο, του οροπεδίου, που αρχίζει από την Κοζάνη και φτάνει ως το Μοναστήρι.

Τα νούμερα της ανεργίας φαίνονται να τιθασσεύονται μόνο χάρη στους 8μηνίτες που “χώνει” η ΔΥΠΑ σε περίπτερα, ταβέρνες και μικρές - πολύ μικρές επιχειρήσεις, αλλά έτσι δουλειά δεν γίνεται.

Φυσικά χρειάζονται μεγάλες επενδύσεις. Αλλά, ακόμα το νομικό καθεστώς της γης είναι πιό μπλεγμένο απ’ ότι σε άλλες περιοχές της χώρας και καμία μεγάλη εμβληματική επιχείρηση μεταποίησης, εκτός από τον γνωστό οίκο που κατασκευάζει μπαταρίες, δεν έχει εκδηλώσει την πρόθεση να εγκατασταθεί σε ένα μέρος που χάνει πόρους και πληθυσμό και η σύνδεση του με το λιμάνι της Θεσσαλονίκης είναι ακόμα με… φορτηγά.

Χρειάζεται κάτι παραπάνω από χρηματοδοτικά εργαλεία και ιδέες..