Να ‘χεις κάπου να επιστρέφεις

Τα παιδιά βιάζονται να μεγαλώσουν. Λογικό θα μου πεις, κι εμείς στην ηλικία τους τον ίδιο κάναμε.

Ανυπομονούν να σου κουνήσουν το μαντήλι, να ξεκινήσουν για τη δική τους περιπέτεια στη ζωή, να χτίσουν τον δικό τους κόσμο, να κάνουν τα δικά τους πρώτα βήματα προς την ανεξαρτησία.

Αυτή τη βιασύνη τους την έζησα για τα καλά στο πετσί μου, πριν λίγους μήνες όταν περιμέναμε τα αποτελέσματα των πανελλαδικών.

Η μεγάλη μου κόρη, η Έλενα, ήθελε τόσο πολύ να περάσει σε άλλη πόλη, να φτιάξει το δικό της σπίτι, να κάνει καινούργιους φίλους, να πάρει τη ζωή στα χέρια της.

Κι έτσι έγινε τελικά!!

Όλοι χαρήκαμε με τη χαρά της κι όταν αρχίσαμε σιγά σιγά να στήνουμε το καινούργιο νοικοκυριό, δεν έβλεπε την ώρα να φύγει από κοντά μας, από τη Θεσσαλονίκη, από όλα όσα μέχρι χθες ήταν το σπίτι της.

Πραγματικά χαιρόμουν κι εγώ με την νέα ζωή που ανοιγόταν μπροστά της. Και είμαι στα αλήθεια περήφανη γιατί βλέπω πως τα έχει καταφέρει. Έχει προσαρμοστεί, έχει βρει τους ρυθμούς της, έχει μάθει να έχει την ευθύνη του σπιτιού και του εαυτού της.

Κάθε μέρα μιλάμε στο τηλέφωνο. Με ενθουσιασμό αναφέρεται στους συμφοιτητές της, στις καινούργιες φίλες, για τα μαθήματα, για το πώς περνούν οι μέρες.

Εχθές τη νύχτα, με αιφνιδίασε όταν τη ρώτησα πώς της φαίνεται όλο αυτό το καινούργιο ταξίδι.

"Νιώθω πως έχω ανοίξει τα φτερά μου"  μου είπε "και με αυτά τα φτερά του νεοσσού, θέλω να πετάξω πίσω στο σπίτι μας. Όλα καλά μην ανησυχείς, μια χαρά είμαι, νιώθω πολύ τυχερή, γιατί τώρα ξέρω που θέλω να είμαι".

Είναι ωραίο να μπορείς να πετάς μακριά, να κάνεις τα δικά σου ταξίδια και να ξέρεις πως πάντα έχεις κάπου να επιστρέφεις...