Μέχρι το φεγγάρι...
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΠΩΛΙΝΑΗ περιπέτεια που κρύβει καθένα στις σελίδες του, απαιτεί να τη ζήσεις με όλες σου τις αισθήσεις.
Πρώτα είναι η αφή, το άγγιγμα. Να χαϊδεύεις το εξώφυλλο και να περνάς τα ακροδάχτυλα σου πάνω από τις λέξεις.
Έπειτα η μυρωδιά. Το μαγικό άρωμα του τυπωμένου χαρτιού. Η γλυκιά οσμή, σαν μείγμα από μελάνι, ξύλο και βανίλια.
Και μετά οι εικόνες. Ξετυλίγονται μπρος σου με χρώματα ζωηρά και ξαφνικά, βρίσκεσαι να περπατάς σε μεσαιωνικές κάστροπολιτειες, να διασχίζεις ωκεανούς με πειρατικό, να ταξιδεύεις με το όριεντ εξπρές.
Γνωρίζεις τους ήρωες που θέλουν να σου αφηγηθούν τις ιστορίες τους. Γίνεστε φίλοι, συνοδοιπόροι στην περιπέτεια, κοιμάστε και ξυπνάτε μαζί, ονειρεύεστε.
Κάποτε διάβαζα πιο συχνά κι έτσι μπορούσα να ταξιδεύω. Τώρα κλείστηκα στους τέσσερις τοίχους κι αυτό το παράθυρο που ανοίγουν τα βιβλία σε άλλους κόσμους, λες κι έχει ασφαλίσει για τα καλά.
Πες φταίει, ο λιγοστός χρόνος που απομένει όταν τελειώνουν οι υποχρεώσεις της ημέρας, πες
λίγο η κούραση. Θα πω κι εγώ λίγο και η ...πρεσβυωπία, οπότε άστα να πάνε.
Χθες βράδυ όμως άνοιξα το βιβλίο, που για μένα είναι ξεχωριστό. Το ‘χω στη βιβλιοθήκη μου σε θέση περίοπτη γιατί, θέλω μια στις τόσες να του ρίχνω κλέφτες ματιές, έτσι όπως κάθομαι στις νύχτες στον καναπέ. Σα να του λέω, "εδώ είμαι, δεν έχω ξεχάσει την ιστορία μας". Είχα καιρό να το πιάσω στα χέρια μου, όμως. Μ αρέσει κάπου κάπου να επιστρέφω στα παλιά ταξίδια. Είναι ένα βιβλίο παιδικό, δώρο, από χέρι αγαπημένο.
Ξεφυλλίζω λίγο, παίρνω βαθιά ανάσα να γευτώ το άρωμα, πάω στην αγαπημένη μου σελίδα και διαβάζω.
" Σ αγαπώ μέχρι το φεγγάρι και πίσω ξανά".
Πόση ευτυχία τελικά κρύβουν τα παραμύθια...