Το σχολείο των παιδιών του καταυλισμού της Μόριας
Κάπου 1.000 από τα παιδιά που ζουν στον καταυλισμό της Μόριας μαθαίνουν γράμματα σε παράγκες που λειτουργούν ως σχολείο από εκπαιδευτικούς από τις χώρες τους, που κι αυτοί βρίσκονται στη διαδικασία της αίτησης ασύλου και ζουν στον καταυλισμό. Μαζί τους κι εθελοντές από την Ελλάδα και ευρωπαϊκές χώρες.
Οι παράγκες είχαν στηθεί πριν μήνες, σε ένα ελαιόκτημα στα βόρεια όρια του καταυλισμού. Πλέον όμως, βρίσκεται στην καρδιά του καταυλισμού στον οποίο ζουν περίπου 14.000 άνθρωποι σε σκηνές και παράγκες, που οι ίδιοι έφτιαξαν σε κτήματα γύρω από τον καταυλισμό του Κέντρου Υποδοχής και Ταυτοποίησης με τους περίπου 5.000 κατοίκους.
«Συγκεντρώσαμε και συνεχίζουμε να συγκεντρώνουμε τα παιδιά του καταυλισμού που συνεχώς αυξάνονται» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Ζεκία Φαρσάτ, που μαζί με άλλους εκπαιδευτικούς, αιτούντες άσυλο, και εθελοντές, λειτουργεί το σχολείο.
Καθηγητής στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου του Αφγανιστάν ο ίδιος, ακτιβιστής εναντίον των πρακτικών τόσο των Ταλιμπάν όσο και της κυβέρνησης, αναγκάστηκε να φύγει περίπου πριν ένα χρόνο από την Καμπούλ και διατρέχοντας τη γνωστή διαδρομή, να φτάσει στη Μόρια όπου και εγκλωβίστηκε μετά την υποβολή αιτήματος ασύλου.
«Μαθαίνουμε στα παιδιά Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Αραβικά, Φαρσί και φυσικά Ελληνικά. Αλλά και μουσική και ζωγραφική» λέει.
Το πρόγραμμα διδασκαλίας ξεκινά καθημερινά στις 7:00 το πρωί και ολοκληρώνεται στις 10:00 το βράδυ. Όταν σκοτεινιάσει, η διδασκαλία γίνεται με τους φακούς των κινητών. Ένας πίνακας με μαρκαδόρους στον έναν τοίχο της παράγκας, παλέτες επενδυμένες με υφάσματα για δάπεδο κι αυτό ήταν όλο.
Ούτε θρανία ούτε εποπτικό υλικό. Όσον αφορά τα τετράδια κι ό,τι άλλο χρειάζεται το σχολείο για να λειτουργήσει «φροντίζουν οι εθελοντές και καλοί άνθρωποι του νησιού. Σημαντικό είναι κανείς να έχει διάθεση να μάθει. Άλλο τόσο σημαντικό είναι να έχει κανείς και διάθεση να διδάξει» συμπληρώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Ζεκία Φαρσάτ.
Όσον αφορά τον καινούργιο χρόνο: «Να τα καταφέρουμε. Πρέπει να τα καταφέρουμε» συμπληρώνει.
