Τραμπ - Πούτιν: Και δεν χτυπάει το τηλέφωνο…

Ο Βλαντίμιρ Πούτιν περίμενε για χρόνια τις απευθείας συνομιλίες με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τι κι αν ο Εμανουέλ Μακρόν φώναζε στους δυτικούς να μην αποκλείσουν τη Ρωσία; Εκείνοι τίποτα. Ο Ντόναλντ Τραμπ τώρα δίνει τέλος σε αυτή την απομόνωση, καλώντας τον Ρώσο ομόλογό του στο τηλέφωνο, ώστε να συζητήσουν για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία.

Ο ίδιος ο Πούτιν, σύμφωνα με ανθρώπους του περιβάλλοντός του, πιστεύει ότι οι ΗΠΑ, με την ισχύ και την επιρροή τους, μπορούν να επιλύσουν οποιαδήποτε κρίση, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Και από την αρχή του πολέμου, η Μόσχα κατηγορεί την Ουάσιγκτον για «πόλεμο δι’ αντιπροσώπου», θεωρώντας ότι ήταν η κυβέρνηση Μπάιντεν και οι λοιποί του ΝΑΤΟ που όπλισαν την Ουκρανία, ώστε να πολεμήσουν τη Ρωσία – και ό,τι προκύψει.

Με την ανάληψη της εξουσίας από τον Τραμπ, ο Πούτιν βλέπει την ευκαιρία να λυθεί, πράγματι, το πρόβλημα, αντιμετωπίζοντάς το από τη ρίζα. Εξ’ άλλου, θεωρεί ότι βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση κι ότι έχει το πάνω χέρι, καθώς οι ευρωπαϊκές κυρώσεις δεν έχουν καταφέρει να πλήξουν σημαντικά τη ρωσική οικονομία. Επιπλέον, στο πεδίο των μαχών έχει σημαντικό προβάδισμα και θεωρεί ότι μέχρι το τέλος της χρονιάς θα καταφέρει να καταλάβει και τις τέσσερις περιοχές που έχει προσαρτήσει: το Ντονιέτσκ, το Λουγκάνσκ, τη Χερσώνα και τη Ζαπορίζια. Αναλυτές σχολιάζουν, μάλιστα, την άνεση και την αυτοπεποίθηση με την οποία συνδέθηκε στην κλήση με τον Τραμπ, από το Σότσι και όχι από τη Μόσχα, παρουσία του διερμηνέα του. Είναι γνωστό, εξ’ άλλου, ότι, ενώ γνωρίζει αγγλικά, ο Ρώσος Πρόεδρος διαπραγματεύεται μόνο στα ρωσικά.

Δεν είναι τυχαίο που ο Πούτιν μιλά για «βήματα πίσω», για «διαπραγματεύσεις» και για «μνημόνια συνεργασίας» με την Ουκρανία, ενώ, παράλληλα υπογραμμίζει ότι δεν θα κάνει ούτε βήμα πίσω στις εδαφικές του επιδιώξεις. Ο Ρώσος είναι μάλλον ο καλύτερος «σκακιστής» στα γεωπολιτικά αυτή τη στιγμή και καμία κίνησή του δεν γίνεται, αν δεν είναι καλά υπολογισμένη. Το θέμα είναι σε τι βαθμό ο Τραμπ είναι αποφασισμένος να τον αφήσει να κινηθεί, πόσο θέλει (και αν θέλει) να τον πιέσει και αν τελικά θα τραβήξει τις λεγόμενες «κόκκινες γραμμές» για τις οποίες κάνει λόγο τόσο ο ίδιος όσο και ο Αντιπρόεδρός του, από την αρχή της διακυβέρνησής τους. Στο τέλος της ημέρας, «δεν είναι δικός μας πόλεμος» διαμηνύουν, κι αφήνουν τις Βρυξέλλες να ανησυχούν.