Μνήμες από το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα

Όταν βρεθείς στον τόπο της εκτέλεσης ένα σφίξιμο σου έρχεται στην καρδιά, διαβάζοντας τον κατάλογο των αδικοχαμένων νεκρών:

Αλεξόπουλος Κ. ετών 14-Φιλιππακόπουλος Ι. ετών 15-Πένταρχος Ι. ετών 12-ετών 17-ετών 13-ετών 15 και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό αφού οι Γερμανοί σφαγίασαν περισσότερους από 1000 Καλαβρυτινούς. Κάπου εκεί στα ονόματα είναι και ένας πρόγονος μου-Παπαδημητρόπουλος.

Η «Επιχείρηση Καλάβρυτα» έγινε από τις μονάδες της 117ης Μεραρχίας Κυνηγών με επικεφαλής τον «υποστράτηγο» Καρλ φον Λε ζουίρ. Τα εισαγωγικά στη λέξη «υποστράτηγος» δεν είναι τυχαία, γιατί τα γαλόνια δεν τα παίρνεις σκοτώνοντας άμαχο πληθυσμό. Κορόιδεψαν τους κατοίκους για τον ασφυκτικό κλοιό  που δημιούργησαν από τις 9 Δεκεμβρίου γύρω από την πόλη  διαβεβαιώνοντας ότι στόχος τους ήταν αποκλειστικά η εξόντωση των ανταρτών. 

Το πρωί της 13^ης Δεκεμβρίου τελικά συγκέντρωσαν στην κεντρική πλατεία των Καλαβρύτων όλα τα αγόρια άνω των 12 ετών και τους άντρες και τους οδήγησαν στη «Ράχη του Καπή», σημερινό Τόπο της εκτέλεσης, ενώ τα γυναικόπαιδα τα κλείδωσαν στο σχολείο, εκεί όπου στεγάζεται σήμερα το Μουσείο του Ολοκαυτώματος.

Για καλή τύχη τους τύχη, χάρη στον ανθρωπισμό ενός Αυστριακού στρατιώτη, οι γυναίκες και τα παιδιά σώθηκαν, αφού άφησε ελεύθερη την είσοδο του σχολείου και έφυγαν.

Οι υπόλοιποι πέρασαν στην αιωνιότητα και ο τάφος τους είναι εκεί, στα Καλάβρυτα, για να θυμίζει στους παλαιότερους και να μαθαίνουν οι νέοι την ιστορία της Ελλάδας μας!

Συγκλονιστικός είναι και ο κατάλογος με τα ονόματα εκείνων που σώθηκαν από τη χαριστική βολή. Πόσο να στιγματίστηκε άραγε η ζωή τους μετά!

Κανείς δεν λογοδότησε για το τεράστιο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.  Τον Απρίλιο του 2000 ο τότε Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας επισκέφτηκε τον ένδοξο και ηρωικό τόπο. Αν και εξέφρασε τη θλίψη του για την τραγωδία, δεν ανέλαβε την ευθύνη εξ’ ονόματος του γερμανικού κράτους και δεν έθεσε το φλέγον ζήτημα για όλους τους Καλαβρυτινούς των αποζημιώσεων.

Στη μέση του μνημείου η Ηρωίδα Μάνα που κλαίει για τα παιδιά της. Τα καντήλια καίνε για τις ψυχές και θυμίζουν πως η φλόγα και η σπίθα της αγάπης και της θέλησης αυτών των ανθρώπων δεν έσβησε ούτε την ώρα που έπεφταν στο χώμα, με το ποτάμι του αίματος να ρέει.

Άραγε πόσο υπερήφανοι να είναι βλέποντας από ψηλά την εξέλιξη του έθνους τους, όταν εκείνοι 71 χρόνια πριν θυσιάστηκαν για την πατρίδα;!  

Και όπως λένε όλοι οι πατριώτες μου: «Όσα χρόνια και αν περάσουν δεν ξεχνώ!»

Καλή Κυριακή εύχομαι σε όλους!