Η αντιμετώπιση των Ουιγούρων στην Κίνα: Μια σύγχρονη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Ως «γενοκτονία» χαρακτηρίζεται, από ποικίλα μέσα και Οργανισμούς, η αντιμετώπιση του πληθυσμού των Ουιγούρων στην βορειοδυτική περιοχή της Σινκιάνγκ  στην Κίνα. Όλα ξεκίνησαν, όταν την τελευταία δεκαετία παρατηρήθηκε μια μαζική μετανάστευση των Κινέζων Χαν -εθνικής πλειοψηφίας του κράτους- στην περιφέρεια διαμονής των Ουιγούρων, Xinjiang Uyghur (XUAR), η οποία άλλαξε τις υφιστάμενες ισορροπίες. Η περιοχή, μέχρι πρότινος θεωρούνταν σχετικά αυτόνομη, με τους Ουιγούρους κατοίκους να αγγίζουν τα 12 εκατομμύρια. Πλέον, η μουσουλμανική αυτή κοινότητα, που αναγνωρίζεται επισήμως από τη χώρα ως μια εκ των 55 μειονοτήτων της, συμβάλλοντας, έτσι, στην πολυπολιτισμική ταυτότητα του κράτους, βιώνει ένα «στρατιωτικού» τύπου καθεστώς, με συνεχείς ενδείξεις περί καταπατήσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Κέντρα Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης

Το 2017 δημιουργήθηκαν τα «Κέντρα Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης» με σκοπό την «ορθή», κατά τα πρότυπα της κυβέρνησης, διδαχή των Ουιγούρων. Η ίδρυση αυτή θεωρείται επέκταση του προγράμματος «κατά της τρομοκρατίας», που δημοσιεύθηκε το 2014. Η κυβέρνηση φαίνεται να προσδοκά να ενσταλάξει την απόλυτη πίστη στο κράτος σε αυτόν τον αρκετά αυτοπροσδιοριζόμενο πληθυσμό της χώρας, ο οποίος διαθέτει δική του γλώσσα και θρησκεία. Ο συνολικός αριθμός των δομών, που κυρίως πρόκειται για επίταξη των κτιρίων ήδη υπαρχόντων σχολείων και δημόσιων υπηρεσιών, παραμένει αδιευκρίνιστος. Οι «μαθητές», οι οποίοι κρατούνται παρά τη θέλησή τους, φέρεται να δέχονται καθημερινά απειλές. Ειδική αστυνομία, φράχτες ασφαλείας και κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης, τους επιβλέπουν και τους περιορίζουν διαρκώς, ώστε να μην έχουν τη δυνατότητα να απομακρυνθούν του χώρου. Σύμφωνα με έκθεση, του Αυστραλιανού Ινστιτούτου Στρατηγικής Πολιτικής (ASPI), η καθημερινότητά τους, αποτελείται από επίπονη εξαναγκαστική εργασία σε πολυεθνικές εταιρείες και πολυάριθμες ώρες διδασκαλίας των μανδαρινικών και τον εν γένει παραδόσεων της Κίνας. Πολλοί από αυτούς, όντας γονείς, απομακρύνθηκαν και από τα παιδιά τους, αφήνοντάς τα, επομενως, απροστάτευτα. Η κυβέρνηση «μερίμνησε» και για εκείνα, ιδρύοντας ειδικά  «Οικοτροφεία». Τα «Οικοτροφεία» αυτά φιλοξενούν πλέον σχεδόν μισό εκατομμύριο παιδιά, με το πρόγραμμα τους να είναι αντίστοιχο των Επαγγελματικών Κέντρων Εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα, κατά το BBC, τα παιδιά εξαναγκάζονται να μάθουν κι αυτά την επικρατούσα κινεζική διάλεκτο και εμποδίζονται από το να ασκούν τελετουργίες της θρησκείας τους, ώστε να αποτινάξουν κι εκείνα τις μουσουλμανικές τους αξίες και πεποιθήσεις. Ιδιαίτερα σημαντικό, είναι δημοσίευμα της New York Times, που αναφέρει πως έχουν τη δυνατότητα μιας μόνο συνάντησης ανά δύο εβδομάδες με μέλη της οικογένειάς τους, στην οποία απαγορεύεται, όμως, να μιλούν στην μητρική τους γλώσσα.

Καταπάτηση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

«Στο δωμάτιο ήμασταν σαράντα άτομα, όλες γυναίκες και φορούσαμε μπλε πιτζάμες. Επί έντεκα ώρες την ημέρα, δυο στρατιώτες Χαν κρατούσαν αδιάκοπα τον ρυθμό, καθώς κάναμε παρέλαση από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη», γράφει η Γκιουλμπαχάρ Χαϊτιγουατζί, στο βιβλίο της «Rescapee du Goulag Chinois» (Επέζησα από τα κινέζικα γκουλάγκ). Η μαρτυρία αυτή, συγκλίνει με αρκετές άλλες επώνυμες καταγγελίες ανθρώπων, που κάνουν λόγο για βίαιες συμπεριφορές εντός των ιδρυμάτων. Η ομοιότητα των περιπτώσεων αποτελεί και τη μοναδική τους επιβεβαίωση, καθώς εξαιτίας των συνθηκών δεν υφίσταται δυνατότητα περαιτέρω ανίχνευσης. Η πλειονότητα των τροφίμων, αναφέρει υπέρμετρη βία, βασανιστήρια, ηλεκτροσοκ και βιασμούς. Σύμφωνα με τις περιγραφες τους, δεν είναι λίγες οι φορές, που γυναίκες στειρώθηκαν ή οδηγήθηκαν σε εκτρώσεις παρά τη θέλησή τους. Συγκλονιστική είναι, επίσης, η μαρτυρία της Κελμπινούρ Σιντίκ στο CNN, που θυμάται, την πρώτη της μέρα στον ακούσιο διορισμό της ως δασκάλα στα «εκπαιδευτήρια», να βλέπει στρατιώτες να κουβαλούν μια νεαρή γυναίκα έξω από το κτίριο πάνω σε ένα φορείο και τους μαθητές της να έρχονται στην αίθουσα με αλυσοδεμένα χέρια και πόδια.

Οι αντιδράσεις των λοιπών κρατών.

α. Επικριτές

Τριάντα εννέα είναι οι χώρες, που αυτή τη στιγμή κατακρίνουν την υφιστάμενη κατάσταση στη Κίνα. Κύριο επιχείρημά τους, αποτελεί το γεγονός ότι η προστασία των δικαιωμάτων των ανθρώπων, φύσει δεν πρέπει να υπεισέρχεται στον τομέα της πολιτικής και ούτε να γίνεται δίαυλο επικοινωνιακών τεχνικών. Ο στόχος της εξάλειψης της τρομοκρατίας μέσω των «Κέντρων Επαγγελματικής Εκπαίδευσης» κρίνουν πως είναι εγγενής αντιφατικός. Επί 30 χρόνια, όπως αναφέρουν, δεν έχουν παρατηρηθεί φαινόμενα τρομοκρατικών ενεργειών στην περιοχή, επομένως η όποια «ανάγκη» δεν θεωρείται πρόδηλα επιτακτική. Δημοσιογράφοι, διπλωμάτες και μέλη διεθνών και παγκόσμιων οργανισμών, που επισκέπτονται την Σινκιάνγκ, αντιλαμβάνονται την αισθητή διαφοροποίηση της πραγματικότητας από την βέλτιστη προβεβλημένη εικόνα των ιδρυμάτων στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Τελος, κυρώσεις δέχεται επανειλημμένα η Κίνα από τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και το Ηνωμένο Βασίλειο, που κάνουν λόγο για «τη σημαντικότερη μαζική κράτηση μιας εθνοτικής ή θρησκευτικής ομάδας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο». 

β. Υποστηρικτές

Η Κίνα, από την άλλη, συνεχίζει να υποστηρίζει σθεναρά τις πρακτικές της, λέγοντας κατά βάση πως «τα εν οίκω μη εν δήμω». Αντιμάχεται τα κράτη, τα οποία έχουν εκφράσει τη δυσαρέσκειά τους σχετικά με την στάση της, στέλνοντας κι εκείνη κυρώσεις εις βάρος τους. Βέβαια, σε αυτόν τον «αγώνα», έχει στο «πλάι» της και 45 άλλες χώρες, που επικροτούν τους χειρισμούς της. Οι περισσότερες εξ αυτών, πάντως, έχουν κατηγορηθεί και οι ίδιες για υπονόμευση των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, όπως η Συρία, η Σαουδική Αραβία και η Νότια Κορέα. Η υποστήριξη, όμως, αυτή δεν είναι απόλυτο πως πηγάζει κατ’ αποκλειστικότητα από την ιδεολογική ταυτογνωμία των χωρών. Πολλά κράτη, λόγω της οικονομικής δύναμης της Κίνας, φοβούνται μια πιθανή «εκδίκηση» της χώρας, απέναντί τους, αν ταχθούν στην «αντίπερα όχθη». Ανεξαρτήτως, όμως, λόγων και προφάσεων, «scripta manent» και σύμφωνα με αυτά, κατατάσσονται υπέρ του όλου εγχειρήματος, για την ακούσια μετεκπαίδευση των Ουιγούρων. 

Συμπέρασμα

Κάθε κράτος επιδιώκει τη διατήρηση των χαρακτηριστικών, που συντελούν τα βασικά στοιχεία της ταυτότητάς του. Οι άνθρωποι, που ανήκουν σε ένα συγκεκριμένο έθνος πρέπει ex lege να χαρακτηρίζονται από μια ενότητα τόσο παρελθοντική, με κοινή ιστορία όσο και μελλοντική, με συγκλίνουσες μακροπρόθεσμες επιδιώξεις. Η θρησκεία και η γλώσσα, θεωρούνται, άλλωστε, κύρια μέρη του πολιτισμού ενός λαού. Πλέον, όμως, ως είναι φυσικό, εν τοις πράγμασι, τα όρια επεκτείνονται. Σε αρκετά κράτη, αν όχι σε όλα, υφίστανται πληθυσμιακές ομάδες, που δεν εναρμονίζονται με τα προκαθορισμένα κάθε φορά πρότυπα. Τα άτομα αυτά, όμως, από τη στιγμή, που ζουν στην εδαφική επικράτεια μιας χώρας, ως εκ τούτου αποτελούν μέρος του συνόλου αυτής. Πρόδηλα, κανείς, δεν δύναται να απαγορεύσει στις κυβερνήσεις να προασπίσουν τα ουσιώδη στοιχεία του πολιτισμού του κράτους τους, με τον τρόπο που κάθε φορά εκείνες επιλέγουν. Κατά πόσο, όμως, αυτός ο σκοπός «εξιλεώνει» τη «θυσία» ενός ολόκληρου λαού στον «βωμό» της ομοιογένειας; Ο καθένας κρίνει βάση των προσωπικών αξιών του.

Πηγές

1. https://www.forbes.com/sites/ewelinaochab/2020/04/04/the-fate-of-uighur-muslims-in-china-from-re-education-camps-to-forced-labor/?sh=cf51cac2f73a
2. https://www.in.gr/2021/01/12/life/stories/ouigouroi-mia-sygklonistiki-martyria-apokalyptei-tin-athliotita-sta-stratopeda-sygkentrosis-tis-kinas/
3. https://www.tovima.gr/2021/02/19/world/kina-kataggelies-gia-omadikous-viasmous-sta-stratopeda-sygkentrosis-ton-ouigouron/
4. https://thediplomat.com/2020/10/2020-edition-which-countries-are-for-or-against-chinas-xinjiang-policies/
5. https://www.naftemporiki.gr/story/1705425/kuroseis-se-kinezous-aksiomatouxous-apo-bretania-ipa-gia-tous-ouigourous
6. https://en.wikipedia.org/wiki/Xinjiang_internment_camps#cite_note-141
7. https://www.naftemporiki.gr/story/1680013/esoteriki-mas-upothesi-oi-ouigouroi-to-minuma-tis-kinas-sto-londino
8. https://www.bbc.com/news/world-asia-china-22278037