Το “μαρτύριο της σταγόνας”, σε εφημερία δημόσιου νοσοκομείου!

Το περασμένο, ήταν ένα δύσκολο Σάββατο για εμένα, καθώς λόγω γαστρεντερίτιδας κατέληξα σε εφημερεύον νοσοκομείο για εξετάσεις. Καθώς για… αντικειμενικούς λόγους δεν μπορούσα να πάω σε ιδιωτικό θεραπευτήριο, η μοίρα μου ήταν να περιμένω με τις ώρες για να εξεταστώ…

Η κατάσταση στην εφημερία του Τζάνειου Νοσοκομείου ήταν από τραγική έως... απελπιστική. Πήγα Σάββατο στις 18:00 και έφυγα στη 01:00 τα ξημερώματα, κι αυτό αφού αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω κάθε τρόπο για να «επισπεύσω» τις διαδικασίες.

Δεν φταίνε, βέβαια, οι γιατροί και το προσωπικό για αυτό. Φταίνε οι ελλείψεις που υπάρχουν στο προσωπικό και αυτό φαίνεται στο πολλαπλάσιο στις εφημερίες. Πολλές φορές σκέφτηκα «θεέ μου, όταν σε απλές εφημερίες επικρατεί τόσο πανικός, τι θα συμβεί σε έκτακτες καταστάσεις;». 

Ράντζα στους διαδρόμους, ηλικιωμένοι όρθιοι να περιμένουν επί ώρες, φωνές για να βρεθούν φορεία για έκτακτα περιστατικά που έρχονται στο νοσοκομείο. Συνωστισμός και «υπομονή».

Μέσα σε όλα αυτά και η καθαριότητα… σχετική. Μια καθαρίστρια για έναν ολόκληρο όροφο, τι να πρωτοκάνει; Το χειρότερο που μπορούσα να δω. Από πάνω μου, στεγνωμένο αίμα, ένα σκισμένο σεντόνι με έντονα σημάδια από την περιπέτεια κάποιου άλλου ασθενούς. Όσο περίμενα να τελειώσει ο ορός που μου είχε χορηγηθεί, βλέποντας την μια σταγόνα μετά την άλλη να κυλά, δίπλα μου ο ανθρώπινος πόνος ήταν ζωγραφισμένος στα πρόσωπα πολλών. Το «μαρτύριο της σταγόνας» του ορού, περνούσε αργά και βασανιστικά, ρίχνοντας διαρκώς την ψυχολογία όποιου βρισκόταν στον χώρο.

Αυτή είναι η εικόνα δυστυχώς σε πολλά, αν όχι σε όλα τα δημόσια νοσοκομεία, κατά τις εφημερίες, με το «μαρτύριο της σταγόνας» να αφορά όλους όσοι μαρτυρικά καρτερούν, επί ώρες… την δική τους σειρά! Αλήθεια, τί και πώς και πότε μπορεί να αλλάξει;