Καλοκαίρι ή κακοκαίρι;

Οι καύσωνες, όπως αυτός που βιώνουμε αυτή την εβδομάδα, για την Ελλάδα ήταν ανέκαθεν συνυφασμένοι με το καλοκαίρι, καταγεγραμμένοι μάλιστα από την αρχαιότητα σαν κυνικά καύματα=σκυλοζέστη και αποτελούν βασικό στοιχείο του κλίματος της.

Οφείλονται, τις περισσότερες φορές, αλλά όχι σε αυτή, στη μεταφορά θερμών αερίων μαζών, κυρίως από το Μαρόκο, το Αλγέρι και την Τυνησία, ανεβάζοντας τον υδράργυρο στα ύψη και παντός πάνω από την φυσιολογική του ελληνικού καλοκαιριού.

Οι ζεστές αυτές αφρικανικές μάζες, επειδή καλύπτουν μεγάλες εκτάσεις, είναι αδύνατον να τις αποφύγουμε και να τις υποβαθμίσουμε. Είναι ανυπέρβλητες. Γι’ αυτό, οι άνθρωποι προσπαθούν, κατά το δυνατόν να προφυλαχθούν, περιορίζοντας τις επιπτώσεις τους. Όμως, τα τελευταία χρόνια, με σοβούσα την υπερθέρμανση της γης, οι καύσωνες εμφανίζονται με πολύ υψηλές μέγιστες και ελάχιστες θερμοκρασίες, έχουν μεγαλύτερη διάρκεια, όπου αρκετές φορές αρχίζουν πρόωρα από τον Μάιο και επεκτείνονται όψιμα έως και τον Σεπτέμβριο.

Όμως, ειδικά στην Ελλάδα που περιβάλλεται από θάλασσες, πελάγη, παραλίες, νησιά και με το μελτέμι ακόμα ενεργό στο Αιγαίο, αλλά και βεβαίως τα ψηλά βουνά μας, προσφέρουν σε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού, σε μόλις μερικά χιλιόμετρα, κάποιες εφικτές εξόδους διαφυγής και ανάσες δροσιάς.

Αφού, λοιπόν, οι καύσωνες είναι ανυπέρβλητοί πρέπει να αντιμετωπίζονται με σύνεση, υπομονή και ψυχραιμία και όχι με τρόμο και πανικό, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις. Διότι, ο πανικός προκαλεί αδυναμία κριτικής σκέψης, με συνέπεια λανθασμένες συμπεριφορές, αποφάσεις και ενέργειες, που τελικά οδηγούν σε πραγματική απόγνωση.

Η αλήθεια είναι, ότι το όμορφο ελληνικό "Καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά", που μαζί με τις κοπέλες μας ζήσαμε και αγαπήσαμε, "Σαν ερωτευμένοι πιγκουΐνοι", χρόνο με τον χρόνο χάνεται, αφού, κατά κανόνα, μαζί με τους συχνότερους και ισχυρότερους καύσωνες, το ακολουθούν μεγάλες δασικές πυρκαγιές, λειψυδρία ,ξηρασία και ερημοποίηση, απότοκα όλα της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής, που βιώνει και η χώρα μας, μετατρέποντας τελικά το καλοκαίρι σε… κακοκαίρι.

Συνεπώς, η προσαρμογή στα νέα δεδομένα, που δημιουργεί η υπερθέρμανση του πλανήτη και οι επιπτώσεις στη ζωή όλων μας, αποτελεί μονόδρομο και προϋπόθεση για την επιβίωση της ανθρωπότητας στη γή. Η προσαρμογή, όμως, αυτή για να μη θεωρηθεί και συνθηκολόγηση με την χαλεπή πραγματικότητα, απαιτείται ταυτόχρονα και η αγωνιστική άσκηση ισχυρής πίεσης ατομικής και ομαδικής προς στους αιρετούς μας άρχοντες, για τις μεγάλες αλλαγές που απαιτούνται άμεσα, για την διόρθωση της κατρακύλας.

Μόνο τότε θα αποτραπεί έγκαιρα η θυσία του πλανήτη από τον ιδιο τον άνθρωπο στο βωμό ενός υπέρμετρου και παράλογου ευδαιμονισμού και καταναλωτισμού. Μόνο τότε υπάρχει ελπίδα, έστω και στα τρισέγγονά μας και βάλε δυστυχώς, να επιστρέψουν στην Ελλάδα τα αξέχαστα καλοκαίρια των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων. Τότε που "Μ‘ένα sleeping bag και με καρπούζι κάναμε το γύρο των νησιών….".