Πρέπει να κάνουμε την εποχή του “εμείς ή αυτοί” μια άσχημη ανάμνηση

Μεγάλωσα στην Καλλίπολη του Πειραιά. Σε μια από αυτές τις δεξιές οικογένειες που η πολιτική τελείωνε στο σταύρωμα των ψηφοδελτίων κάθε φορά που γινόντουσαν εκλογές. «Ανδριανόπουλος - Αλιμπράντης», «Αλιμπράντης - Ανδριανόπουλος» ήταν οι μόνες σταθερές στην ελληνική μεταπολεμική σκηνή. Για την μητέρα μου ή τον πατέρα μου όταν ήταν ξέμπαρκος, σε μια εποχή που το μπάρκο του καπετάνιου ήταν μίνιμουμ τέσσερα χρόνια. Για την οικογένεια Πανούτσου αλλά και όλη την γειτονιά, η πολιτική και οι πολιτικοί ήταν κάτι το πολύ μακρινό. Κάτι και κάποιοι που έπρεπε να κρατάνε την Ελλάδα όρθια και στην σωστή πλευρά. Την πλευρά της Δύσης.  

Κάπου οι άνθρωποι κουβαλάνε τις εμπειρίες της παιδικής τους ηλικίας μια ζωή και ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ με την πολιτική. Μέχρι να εμφανισθεί στην πολιτική ζωή ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τα «εμείς ή αυτοί». Και να καταλάβω ότι για κάποιο πολιτικό κόμμα ήμουνα «αυτοί». Μια κατηγορία πολιτών που έπρεπε να τελειώσει επειδή πίστευε σε μια άλλη ιδεολογία. Άρχισα να παρακολουθώ όλο και περισσότερο την πολιτική, η αρθρογραφία μου στο Θέμα γινόταν όλο και περισσότερο ξέφευγε από το κοινωνικό για να γίνει πολιτική μέχρι που μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη πήρα την απόφαση. Τον συνάντησα και του είπα ότι είμαι πρόθυμος να προσφέρω στον αγώνα της ΝΔ, όπου νομίζει ότι μπορώ να προσφέρω. «...και για βουλευτής;». «Και για βουλευτής». Ζήτησα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να κατέβω σε μια περιοχή που πίστευα ότι θα με καταλαβαίνουν και θα τους καταλαβαίνω. Κατέβηκα στα δυτικά της Β' Αθηνών. 

Η πιο συνηθισμένη ερώτηση που μου κάνουν είναι «και τι μπορείς να προσφέρεις;». Η απάντηση έχει δύο σκέλη. Το πρώτο είναι το καθαρά πολιτικό. Πιστεύω στην λογική της αγγλικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ότι ο βουλευτής είναι η φωνή των πολιτών της περιοχής του. Ότι έχει την υποχρέωση να μεταφέρει στο κοινοβούλιο τα ερωτήματα και τις απόψεις των πολιτών της περιοχής που τον ψήφισαν και να τις στηρίζει. Πιστεύω βαθιά ότι η μεγαλύτερη τιμή που κάνει ο πολίτης στον εκπρόσωπο του είναι να του εκχωρεί την φωνή του. Την οποία ο βουλευτής έχει την υποχρέωση να σέβεται και να τιμά. 

Το δεύτερο είναι να μπορέσω να προσφέρω με τις όποιες γνώσεις μου στον αθλητισμό. Όχι τον αθλητισμό θεάματος, που έχουμε μάθει να νομίζουμε ότι είναι ο αθλητισμός αλλά ο συμμετοχικός. Ο «αθλητισμός υγείας» όπως σήμερα αποκαλείται ο μαζικός αθλητισμός. Χαράζοντας διαδρομές στην κορυφογραμμή της Δυτικής Αθήνας, αξιοποιώντας χώρους για αθλήματα που μπορούν να παιχτούν από όλες τις ηλικίες, σηκώνοντας τέλος πάντων ανθρώπους από τον καναπέ, για να βγουν έξω και να συναντηθούν για να αισθανθούν καλύτερα. 

Όπως σηκώθηκα από τον καναπέ για να κάνω την προσπάθεια με την ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της Ελλάδας, δουλεύοντας ομάδα. Όπως από τις 8 Ιουλίου πρέπει να δουλέψουμε όλοι κάνοντας την εποχή του «εμείς ή αυτοί» μια άσχημη ανάμνηση.