Με “δράκο” ή χωρίς “δράκο” το… αφήγημα της Κυβέρνησης;

Για πολλούς η προφανής αποτύπωση του αφηγήματος της Κυβέρνησης στο τρίπτυχο κλείσιμο της αξιολόγησης- παραμετρικές παρεμβάσεις στο χρέος- ποσοτική χαλάρωση, είναι πολύ….προφανής για τα δεδομένα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

«Δεν έχει δράκο»  όπως σημειώνουν κάποιοι δεδομένου ότι τα αντισταθμιστικά στα σκληρά μέτρα , που θα υιοθετηθούν μετά το 2019, είναι αμφισβητήσιμο αν θα καταφέρουν να αμβλύνουν τις κοινωνικές αντιδράσεις, που εύλογα θα προκληθούν από την φορολογική επιβάρυνση ελέω της μείωσης του αφορολόγητου ορίου ή από την μείωση των συντάξεων μέσω της κατάργησης της προσωπικής διαφοράς. Πολύ περισσότερο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εκείνη την εποχή σημειωτέον θα εισέρχεται σε προεκλογική περίοδο καθώς λήγει η τετραετία της.

Είναι όμως ιδεολογικά οξύμωρο ή απόλυτα φυσιολογικό μια κυβέρνηση, που επωμίστηκε το κόστος της εφαρμογής ενός σκληρού μνημονίου, να παίζει τώρα όλα της τα λεφτά στην προοπτική να πετύχει το 2019 ομαλοποίηση του οικονομικού περιβάλλοντος και μια κάποια «απελευθέρωση» από τα δεσμά της επιτροπείας;

Πόσο όμως εύκολα θα μπορέσει να υποστηρίξει ο Αλέξης Τσίπρας τότε το κεντρικό του μότο «συμβιβασμός αλλά με την κοινωνία όρθια»;

Ίσως αυτή η έγνοια να βαραίνει περισσότερο στο σκεπτικό του Ευκλείδη Τσακαλώτου, που δείχνει τις τελευταίες μέρες να εκπέμπει σε άλλες συχνότητες από το Μαξίμου και να προσγειώνει τους πρόωρους πανηγυρισμούς κάποιων στελεχών για το τέλος της λιτότητας και το τελικό μίγμα των μέτρων.

Αν επικρατήσει πάντως η δεύτερη εκδοχή, που προαναφέρθηκε, τότε βεβαίως εμφανίζεται και… «ο Δράκος». Για τα κόμματα της Κεντροαριστεράς. Διότι προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ θα πλασαριστεί ως ο κατεξοχήν εκφραστής αυτού του ιδεολογικού χώρου μιας και όπως εύστοχα είχε σημειώσει ο Νίκος Φίλης το δίπολο «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο» παρήλθε ανεπιστρεπτί. Μόνο που μαζί με παραδοσιακές δεξαμενές κεντροαριστερών ψηφοφόρων, θα έχει «απορροφήσει» και ένα πολιτικό κουσούρι. Αυτό της …απλής διαχείρισης της εξουσίας, που «έβγαλε» τα μάτια του ΠΑΣΟΚ και λοιπών κεντροαριστερών δυνάμεων και από συγκριτικό τους πλεονέκτημα έγινε ανυπέρβλητος βρόγχος.