DEJA VU

Έδωσα πανελλήνιες με δέσμες. «Καθίστε, μην στέκεστε» θα μου ανταπαντούσατε όπως γράφει ένα  χιουμοριστικό post, που εμφανίστηκε στα social media τις τελευταίες μέρες με αφορμή την έναρξη των εξετάσεων.

Αν και τόσο… αρχαία, θυμάμαι ότι τότε, το Φροντιστήριο πήγαινε φουλ. Από την Β΄ Λυκείου ριχνόμασταν στην προετοιμασία για τα τέσσερα μαθήματα, στα οποία καλούμασταν να δώσουμε εξετάσεις στο τέλος της Γ΄ Λυκείου. Η αποστήθιση στα θεωρητικά μαθήματα ήταν απαραίτητη. Θυμάμαι να χρωματίζω σε κόκκινα και κίτρινα πλαίσια λέξεις ή διατυπώσεις, που δεν θυμόταν το κουρασμένο από την ολοήμερη μελέτη μυαλό. Το σαλόνι του σπιτιού μου σχεδόν το είχα «σκάψει» βαδίζοντας πάνω-κάτω και απαγγέλλοντας με δυνατή φωνή Ιστορία Δέσμης .

Στις συζητήσεις με συμμαθητές κάνοντας τον απολογισμό της εμπειρίας των πανελληνίων  με δέσμες, θυμάμαι να σημειώνουμε πόσο άδικο ήταν να κρίνεται το μέλλον σου από την επίδοση σου σε τέσσερα μαθήματα παραγνωρίζοντας τον αγώνα σου όλα τα προηγούμενα χρόνια. Πόσο αντι-εκπαιδευτικό ήταν να σε βαθμολογούν στα θεωρητικά κυρίως μαθήματα για την άριστη…. παπαγαλία και όχι γιατί έχεις κάνει κτήμα σου όσα διάβαζες. Αλλά και πόσο παράδοξο ήταν να διαλέγεις μια επιστημονική κατεύθυνση χωρίς να έχεις κατασταλάξει για τον επαγγελματικό σου προσανατολισμό. Οι περισσότεροι τότε καταλήγαμε ότι θα ήταν αρτιότερο να μπορούσες να παρακολουθήσεις για ένα εξάμηνο τα μαθήματα της Σχολής της αρεσκείας σου και εν συνεχεία να εξεταστείς στο Πανεπιστήμιο, από το Πανεπιστήμιο.

Όταν βεβαίως είδα από κοντά την κατάσταση, που επικρατούσε στα Πανεπιστήμια, κατέληξα δυστυχώς στο συμπέρασμα ότι και η Παιδεία όπως και άλλες βασικές δομές αυτού του κράτους θέλουν αλλαγή από τα θεμέλια αλλιώς όποια αλλαγή και να επιφέρεις στους επιμέρους κρίκους της αλυσίδας, είναι καταδικασμένη να αποτύχει.

22 χρόνια μετά απ’ όταν έδινα πανελλήνιες εξετάσεις , με λύπη μου διαπιστώνω ότι συνεχίζουμε να γυρίζουμε γύρω από την ουρά μας. Φροντιστήριο φουλ, παπαγαλία φουλ και πτυχία χωρίς αντίκρυσμα...