Μία η κόκκινη γραμμή

Κυρίως με βάση το συμφέρον του καθενός. Εδώ όμως που έχουν φθάσει τα πράγματα, οι περισσότεροι Έλληνες μία κόκκινη γραμμή αναγνωρίζουν. Να μην απομονωθεί η χώρα. Να μην οδηγηθεί στη ρήξη με τους εταίρους στην Ευρώπη. Να παραμείνουμε πάση θυσία στην ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όλες οι υπόλοιπες κόκκινες γραμμές συγκρινόμενες με αυτήν έρχονται σε δεύτερη μοίρα.

Ακούγοντας χθες τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη σε δεξίωση που παρέθεσαν οι Ισραηλινοί αναθαρρήσαμε. Υπάρχουν σοβαροί πολιτικοί στην κυβέρνηση που μένουν μακριά από ιδεοληψίες. Αρκεί να αναλάβουν δράση πριν είναι αργά. Για το δημόσιο συμφέρον και όχι το κομματικό. Είναι δυστυχώς αρκετοί ενθουσιώδεις παρορμητικοί και προχειρολόγοι που αφήνουν υπόνοιες για ρήξη, δημοψήφισμα, ακόμη και για εκλογές ενώ ακόμη είναι νωπές οι μνήμες από τις εκλογές της 25^ης Ιαναουαρίου. Την ίδια ώρα οι αγορές στενάζουν και στη μόνη σοβαρή ελληνική «βιομηχανία» τον τουρισμό, οι πληροφορίες που καταφθάνουν για την εφετινή περίοδο είναι δυσοίωνες καθώς διακρίνεται μία πτώση στις κρατήσεις κυρίως από τις παραδοσιακές αγορές.

Υπάρχει άμεση, επιτακτική ανάγκη να απομονώσει η κυβέρνηση όσους επιμένουν ότι μπορούν να κυβερνήσουν με απόψεις που αντιστοιχούν στα πιστεύω του ΣΥΡΙΖΑ του 4%. Το αδιανόητο πισογύρισμα στα πανεπιστήμια, για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν να περάσει έτσι. Το όπισθεν ολοταχώς στην παιδεία πρέπει να σταματήσει. Ακόμη και το ζήτημα του ποδοσφαίρου, τεράστιο μη γελιόμαστε διότι αφορά πολύ κόσμο, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πρέπει να καθαρισθεί η κόπρος του Αυγείου. Είναι το μόνο βέβαιο. Χωρίς όμως να καταστραφεί κάθε δομή του αθλήματος, χωρίς την πλήρη απομόνωση της χώρας (δεν θα ήμουν εντελώς αντίθετος σε περιορισμένου χρόνου αποκλεισμό των ομάδων μας από τα ευρωπαϊκά κύπελλα), χωρίς υπονόμευση του μέλλοντος επαγγελματιών του αθλήματος. Σε συνεννόηση με τις ξένες Ομοσπονδίες όλα μπορεί να γίνουν.