«Ιστορίες για …αγρίους» με «θύματα» παιδιά

Ένα ανήλικο κορίτσι χάνει τη ζωή του από δηλητηρίαση, λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ. Ένας σπουδαστής, θύμα άγριου bullying από συμφοιτητές του, εξαφανίζεται. Μικρά παιδιά τρέχουν και πέφτουν στα "δίχτυα" παιδεραστών.

Αποξενωμένα από τον οικογενειακό περίγυρο όλα τους, λες; Χωρίς νουθεσία από τα σπίτια τους, λες; Τόσο καταπιεσμένα που βιάζονται μέσα σε μία στιγμή να κάνουν πράξη τα «απαγορεύεται» του μπαμπά και της μαμάς, λες ή μήπως εγκλωβισμένα  και τόσο μοναχικά που δεν εμπιστεύονται ούτε την οικογένεια τους για να μοιραστούν παθήματα, φόβους κι ανησυχίες;

Από την άλλη όμως, σαν το καλοσκεφθείς, αναρωτιέσαι « Τι γίνεται στ΄ αλήθεια όμως; Μήπως το έχουμε χάσει το παιχνίδι, μήπως έχουμε παρανοήσει ως κοινωνία;».

Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι μισοί γονείς θέλουν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους, να εκδικηθούν για να νιώσουν «δικαιωμένοι». Οι υπόλοιποι τα βάζουν με την Δικαιοσύνη και όποιον τύχει και βρεθεί κοντά τους.

Μήπως όμως δεν φταίνε μόνο οι άλλοι; Μήπως πρέπει να ψάξουμε την αιτία του κακού κοντά μας, πολύ κοντά μας, στα σπίτια μας, σε εμάς;

 Όλοι αγαπούν τα παιδιά τους, τρέμουν γι΄ αυτά, όμως σαν να είμαστε «ως εκεί». Οι οικογένειες με συνοχή, που λειτουργούν ενωμένες, σαν μια γροθιά, φαίνεται πως δεν υπάρχουν πια, μοιάζουν χαμένες στον «καιρό και την εξέλιξη, τις ανάγκες της εποχής».

Οι περισσότεροι γονείς επιδίδονται σε έναν ολοήμερο αγώνα επιβίωσης, πολλοί άλλοι δουλεύουν ολημερίς κι ολονυχτίς απλώς για να βγάλουν λεφτά κι άλλοι για να κάνουν καριέρα! Και λείπουν …από τα σπίτια κι από τα παιδιά τους… και λείπουν όχι μόνο σαν «φυσική παρουσία», αλλά κυρίως ως ιδέα, ως πρότυπο, ως οδηγός προς μίμηση, ως Μπαμπάδες και Μαμάδες με τον ρόλο που πρέπει να επιτελέσουν!

Και τα παιδιά μένουν μόνα, όλη μέρα με την τηλεόραση, τους υπολογιστές και τα κινητά τους, αντί να μιλούν με τους γονείς τους!

Τα παιδιά θέλουν κουβέντα, να τα μάθουμε να προστατεύουν τον εαυτό τους, να μην γίνονται υποχείρια κανενός, να αντιδρούν σε οτιδήποτε τα απειλεί. Οι γονείς πρέπει να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους. Κι αυτό δεν γίνεται μεμιάς, χτίζεται με τον καιρό, κατακτιέται μόνο αν οι γονείς τούς μιλούν για όλα, ώστε μετά τα παιδιά να μπορούν να τους μιλούν, επίσης για όλα.

«Δεν υπάρχουν μυστικά που δεν τα ξέρει η μαμά και ο μπαμπάς και δεν υπάρχει κανένα μυστικό που να τα κάνει να ντρέπονται», συμβουλεύουν οι ειδικοί.

Ένας παιδί πρέπει να κατανοήσει γιατί πρέπει να πει: "όχι" σε κάποιον που του προσφέρει ποτό ή τσιγάρο, «σε αγνοώ και σε προσπερνώ» σε κάποιον που το παρενοχλεί στο Διαδίκτυο, στο σχολείο, στο παιχνίδι ή στον δρόμο, να πει «βοήθεια» όταν πέφτει θύμα bullying.

Πάντα υπήρχαν παγίδες, όμως οι καιροί έχουν αλλάξει, κι η καλύτερη ασπίδα είναι να τα παιδιά μας να είναι υποψιασμένα και όχι φοβισμένα.