Η γλυκιά μελαγχολία των Χριστουγέννων

Πόλη φωτισμένη, λαμπιόνια παντού… Ατμόσφαιρα γιορτινή, κλίμα Χριστουγέννων! Όλοι είναι μέσα στη καλή χαρά, με το χαμόγελο στα χείλη, με διάθεση… εορταστική! Όλοι… Ή μήπως όχι;

Ας το παραδεχτούμε… Κάπου-κάπου μας πιάνει μια ακατανόητη μελαγχολία  με τον ερχομό των Χριστουγέννων. Αρχικά γιατί η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν μπορεί από μόνη της να καλύψει τα προβλήματα της καθημερινότητας. Ίσως τα καμουφλάρει για λίγο, αλλά η περίοδος χάριτος είναι μικρή!

Μετά, για αυτήν την… καταραμένη μοναξιά τη περίοδο των γιορτών! Πως το λέει η Βανδή; «Χριστούγεννα όπου να’ ναι φτάνουν και τα κλάμματα με πιάνουν, που δεν μπορώ …μαζί σου να’ μαι εγώ»; ΟΚ, υπερβολικό, αλλά…διάολε, μπορεί να έχεις τις… μοναξιές σου όλο το χρόνο, αλλά τα Χριστούγεννα θες και εσύ να κρατάς ένα χέρι, να κάνεις αυτές τις… χαριτωμενιές που γενικά κοροϊδεύεις, αλλά κατά βάθος θα τις ήθελες κάποια στιγμή στη ζωή σου!

Νομίζω όμως, ότι η πάροδος των ετών σε κάνει να «βιώνεις» τα Χριστούγεννα όλο και πιο λίγο! Τίποτα δεν συγκρίνεται με τα παιδικά  –ανέμελα - χρόνια! Σήμερα, η «βίαιη» διακοπή του ύπνου από τις τσιρίδες, τα τριγωνάκια και τα «καλήν ημέρα, άρχοντες» συνοδεύονται με το «αντε να  χαθείς και εσύ πρωινιάτικα», που το κρατάς μέσα σου και το εξωτερικεύεις μονάχα όταν ανοίγεις την tv και βλέπεις τα ευχολόγια των πολιτικών! Ας φέρουμε όμως τον εαυτό μας πίσω..

Τότε που εμείς ήμασταν πρωταγωνιστές παίρνοντας αμπάριζα την πρώτη πόρτα που βλέπαμε μπροστά μας. Τότε που καρτερούσαμε τις παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, αδημονώντας για το πρώτο χαρτζιλίκι. Κάνοντας άτυπο διαγωνισμό για το ποιος είχε μαζέψει τα περισσότερα στο τσαντάκι που φορούσες γύρω από τη μέση. Η πρωτιά έφερνε λόγους πανηγυρισμού όχι για το ποσό, αλλά για το ότι βγήκες πρώτος! Τι χρόνια κι αυτά…Ανέμελα!

Τότε που ξεχνούσες την συμπάθεια προς την τρίτη ηλικία, όταν οι χαμογελαστές γριούλες… έλεγαν «μπράβο, αγοράκι μου», ενώ παράλληλα τσίμπαγαν μαγουλάκι και προσέφεραν μελομακάρονο! Τι να το κάνω μωρέ; Έχει φτιάξει ένα βουνό η μάνα μου…

Απογοητεύσεις; Έπαιρνες μόνο από τους μεγάλους (σύμπτωση;) που πίσω από τις κλειστές πόρτες φώναζαν «μας τα ΄πανε, μας τα 'πανε»… Πότε πρόλαβαν, ρε θείε και στα είπαν; Ακόμη είναι 7:30 η ώρα!

Και την επομένη; Πως χάλαγες τον γεμάτο κουμπαρά σου; Ξημεροβραδιαζόσουν στα «ηλεκτρονικά» ή ετοιμαζόσουν για λούνα παρκ και γερά «ατυχήματα» στα συγκρουόμενα. Έγνοιες που είχαμε τότε,ε;  Μήπως τελικά η «γιορτάρα» μέρα δεν έρχεται πάντα για καλό; Εκτός κι αν είσαι από τους άνετους που διαβάζεις το κείμενο εν μέσω… βαρεμάρας, σε κάποιο μικρό διάλλειμα των διακοπών σου από το χωριό του Άη-Βασίλη στη Φινλανδία όπου βρίσκεσαι παρέα με το ταίρι σου ή στην Βιέννη ή άντε, στην Βουδαπέστη, στην χειρότερη!

 Σε αυτή την περίπτωση βέβαια, μην μας το πεις και ζηλεύουμε περισσότερο εμείς που μετά βίας και οικονομικών βασάνων θα πάμε ένα 3τριήμερο στο χωριό… και αν!