Φώτα, αυλαία, πάμε!

Για χρόνια αποτελούσε πολυτέλεια  για τους περισσότερους να καταφέρουν να δουν από κοντά μια θεατρική παράσταση, λόγω κρίσης. Οφείλουμε να παραδεχθούμε όμως, πως επιχειρηματίες και ηθοποιοί κατάφεραν τελικά να φέρουν πίσω στις πλατείες και στους εξώστες το φιλοθεάμον κοινό.

Έργα υψηλού επιπέδου και αισθητικής που γεννούν συναισθήματα χαράς, συγκίνησης, προβληματισμού και που προκαλούν το γέλιο από την καρδιά του θεατή, αλλά και το δάκρυ λες και ό, τι συμβαίνει στη σκηνή έχει πρωταγωνιστή τον ίδιο. Επιτυγχάνεται ουσιαστικά ο σκοπός των θεατράνθρωπων μέσα από την υποκριτική στο σανίδι, καθώς και από την επίμονη δουλειά εκείνων που βρίσκονται στο παρασκήνιο, πίσω από τα φώτα.

Ιστορικές μεγάλες παραγωγές για να γνωρίσουν οι νεότεροι και να θυμηθούν οι προηγούμενες γενιές. Πολλές φορές από άλλη οπτική γωνία, μέσα από τη ματιά του σκηνοθέτη που θέλει να αναδείξει διαφορετικές πτυχές του αριστουργήματος που έχει στα χέρια του, χωρίς ωστόσο να αλλοιώνεται η πραγματική ιστορία.

Κοστούμια και σκηνικά που προκαλούν δέος και θαυμασμό! Χάρμα οφθαλμών, που βλέπεις ότι υπάρχει πολύ τρέξιμο για να φτάσει αυτό το αποτέλεσμα σε σένα. Αμέσως σκέφτεσαι «Ακριβή παραγωγή, εδώ έχει γίνει πράγματι αξιόλογη δουλειά!».  

Μια από τις πολλές ξεχωριστές παραστάσεις που μπορούμε να δούμε τη φετινή σεζόν είναι το «Σιρανό ντε Μπερζεράκ», του Εδμόνδου Ροστάντ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και την Σμαράγδα Καρύδη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Επί σκηνής βρίσκεται και η Ευανθία Ρεμπούτσικα, μαγεύοντας όλους με το βιολί της.

Η ιστορία εξυμνεί την ομορφιά της ψυχής που μπορεί να νικήσει κάθε εξωτερική ατέλεια. Ο ποιητής Σιρανό είναι ερωτευμένος με τη Ρωξάνη , αλλά δεν τολμά να της το ομολογήσει. Ο «αντίζηλος» του Κριστιάν κάνει το βήμα, ωστόσο με τη βοήθεια του Σιρανό, που «βάζει στο στόμα του» λόγια αγάπης και πάθους για εκείνη.

Η μετάφραση (της Λουίζας Μητσάκου) αποδίδει απόλυτα το συναίσθημα και την ευαισθησία του συγγραφέα, ενώ οι ηθοποιοί καθηλώνουν τους θεατές με την ερμηνεία τους, αφού καταφέρνουν μέσα από στίχους να συγκινούν και να εμπνέουν, παρασύροντας το κοινό σε «κόσμους τρυφερούς».

Η παραγωγή του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού «Σμύρνη μου αγαπημένη»  σε μεταφέρει στη Σμύρνη, όταν η κοσμοπολίτισσα πόλη ήταν για όλους το μαργαριτάρι της Ανατολής. Δεν γίνεται να μην δακρύσεις από την ιστορία και μόνο. Πρωταγωνιστές οι  Μιμή Ντενίση, Κώστας Βουτσάς, Tάσος Χαλκιάς, Τάσος Νούσιας,  Χριστίνα Αλεξανιάν, Κρατερό Κατσούλη, Δημήτρης Μακαλιάς, Κατερίνα Γερονικολού και Μιχάλης Μητρούσης. 

Η ορχήστρα Εστουδιαντίνα , με τις ερμηνείες των Mπάμπη Τσέρτο και Σοφία Μέρμηγκα συμβάλλουν  ώστε το ατμοσφαιρικό σκηνικό να σου αφήνει μια αίσθηση νοσταλγίας, ίσως και προβληματισμού γιατί πάντα κάποιες ομάδες του πληθυσμού να υποφέρουν και να πλήττονται περισσότερο από πολιτικές αποφάσεις ορισμένων.

Οι θεατές που φεύγουν από την παράσταση αν δεν θυμούνται από τα βιβλία της Ιστορίας-που θα έπρεπε-την ιστορία από το 1917 μέχρι την προσφυγιά και την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923, έχουν πλέον σαφή εικόνα για τα γεγονότα που συνέβησαν εκείνη την περίοδο.

Παραφράζοντας τον στίχο από το γνωστό τραγούδι της Πρωτοψάλτη «το θέατρο είναι ακόμα ζωντανό, φαίνεται άλλωστε στο χειροκρότημα»!