Από μικρή είχα ένα όνειρο...
ΜΑΡΙΑ ΝΤΑΙΦΩΤΗΔεν ήταν τόσο η λάμψη και η ομορφιά των διασημοτήτων, ήταν περισσότερο η αίσθηση ότι οι άνθρωποι που θα συναντούσα, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Δεν είναι μίζεροι... Έχουν ξεπεράσει τα όριά τους, έχουν γεμίσει το σεντούκι των εμπειριών τους με εικόνες και γνώσεις από δεκάδες άλλες ζωές, αληθινές και φανταστικές, υποδυόμενοι τους ρόλους που τους ανατίθενται σε κάθε κινηματογραφική παραγωγή και εκείνοι μέσα από το μαγικό κουτί τις μοιράζονται με εμάς...
Αυτό και μόνο, στα μάτια τα δικά μου, τους προσέδιδε μία επιπλέον λάμψη... Αυτό που τελικά αξίζει από το λεγόμενο, αν και δε μου αρέσει καθόλου ο όρος γιατί θεωρώ υποτιμά την ουσία, star system.
Κάπως έτσι, μετά από μεγάλη προσήλωση και αγάπη στο εγχώριο και διεθνές πολιτιστικό ρεπορτάζ, ήρθε το ταξίδι μου στο Παρίσι, στην πανευρωπαϊκή πρεμιέρα της ταινίας «Fury»...
Hμέρα Σάββατο, το ταξίδι ξεκίνησε στις τέσσερις το πρωί, και στις 9 ώρα Γαλλίας, μύριζα μετά από αρκετά χρόνια, ξανά, το μεθυστικό άρωμα του παριζιάνικου αέρα. Ένα μείγμα Channel και ελευθερίας ...
Από το αεροδρόμιο Charles De Gaul βρέθηκα στο νεοκλασικής αρχιτεκτονικής ξενοδοχείο Le Bristol όπου θα συναντούσα και θα έπαιρνα για πρώτη φορά στη ζωή μου συνέντευξη από ηθοποιούς του Χόλιγουντ. Από το καστ της πολεμικής ταινίας του David Ayer, « Fury» που βγαίνει στις 20 Νοεμβρίου, στα γενέθλια μου,( τι σύμπτωση ), στους ελληνικούς κινηματογράφους.Ο Brad Pitt (12 χρόνια σκλάβος), ο Shia Laboeuf (Νymphomaniac), ο Jon Bernthal (Walkind Dead) σε λίγη ώρα θα μιλούσαν στο μικρόφωνο του Αντ1...
Οφείλω να ομολογήσω ότι έτρεμα στην ιδέα της απομυθοποίησης των ηθοποιών που χαζεύω στη Μεγάλη Οθόνη...και έπεσα από τα σύννεφα όταν συνειδητοποίησα ότι η απλότητα είναι το μυστικό της επιτυχίας τους...
Το πρώτο σοκ ήταν οι θερμές χειραψίες, και το "ευχαριστώ για την παρουσία σας". Για εκείνους η Ελλάδα είναι μία μικρή αγορά, αλλά ο σεβασμός απέναντι στον οποιοδήποτε δημοσιογράφο που θα γράψει για τη δουλειά τους είναι προϋπόθεση...
΄Υστερα η μεταφορά του διεθνούς τύπου με πούλμαν στο κόκκινο χαλί. Έξω από το L'Hôtel national des Invalides ... η μεγάλη συνάντηση. Οι ερωτήσεις στον Brad με τα σαρδάμ της πρωτάρας και η κατανόηση του. "Πάμε πάλι, είναι η πρώτη σου φορά;" μου λέει..."κι εγώ το έχω περάσει, αλλά είχε πλάκα"...Η δημοσιογράφος από την Πορτογαλία, που καθόταν δίπλα μου, μου φώναξε ότι της έτρωγα από το δικό της χρόνο."Μην ανησυχείς της είπε, θα έρθω και σε σένα...". Με κοιτάζει και με ρωτάει "από την Ελλάδα, λοιπόν, πως έτσι, είσαι ανοικτόχρωμη..."βρίσκω τη δύναμη και του απαντάω, "μα και η πρώην σύζυγός σας, Ελληνίδα είναι, (εννοώντας τη Τζένιφερ Άνιστον)...", "σωστά μου λέει...πάμε στην ταινία, τώρα". Ρωτάω τον οπερατέρ εάν έγραψε το διάλογο... "mais no" μου απαντάει τραγουδιστά. Μόλις είχε πατήσει το κοκκινο κουμπάκι της εγγραφής. Κοκκίνισα από το κακό μου, αλλά συνέχισα. Το θετικό κλίμα είχε ήδη φτιάξει μία υπέροχη ατμόσφαιρα.Η συζήτηση κύλησε υπέροχα. Πίσω από το καπέλο και τα γυαλιά, κρυβόταν ένας φυσιολογικός πολύ ευγενικός άνθρωπος, με τα χαρακτηριστικά ενός ημίθεου, όπως λένε και οφείλω να επιβεβαιώσω ότι έτσι είναι...
Ο Shia Laboeuf πιο νέος στο χώρο του θεάματος, είναι γνωστός για την περίεργη συμπεριφορά του, τα μίντια τον αποκαλούν το περίεργο παιδί της showbiz αλλά δε συμφωνώ... Στα 26 του χρόνια έχει υποδυθεί δύσκολους απαιτητικούς, ρόλους. Για να μπορέσει να νιώσει τον φρικτό πόνο του πολέμου, έκοψε το μάγουλό του με σουγιά και έβγαλε το δόντι του... χωρίς αναισθητικό.Στην ταινία βλέπουμε έναν ταλαιπωρημένο στρατιώτη, που βρίσκει καταφύγιο και δύναμη στην ανάγνωση της Βίβλου. "Προέρχομαι από μία οικογένεια βετεράνων", μου λέει, "ο παππούς, ο πατέρας μου και τώρα κι εγώ υποφέρουμε απο μετατραυματικό στρες" και συνεχίζει" δεν κάνουμε πολέμους για τα ιδανικά, πολεμάμε για τ΄αδέρφια μας, ο πόλεμος δεν έχει ιδανικά, είναι ωμή βία"... η συνέχεια στο δελτίο...