Οι υποσχέσεις που άφησαν στον δρόμο χιλιάδες παιδιά

Κι όμως κοντεύει να φύγει και ο Σεπτέμβριος και εκατοντάδες οικογένειες ακόμα περιμένουν για να δουν αν τα παιδιά τους «χωράνε» σε κάποιο βρεφονηπιακó σταθμό.

Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι σε τούτη τη χώρα δεν μπορεί κανείς να προγραμματίσει τίποτα. Όλα γίνονται στο «και πέντε», μετά από καβγάδες, γκρίνιες και καταγγελίες.

Μέχρι και σήμερα οι Δήμοι δεν έχουν ξεκαθαρίσει ποσά παιδιά θα πάρουν. Το ίδιο συμβαίνει και με όσους έχουν κάνει αιτήσεις μέσω του προγράμματος ΕΣΠΑ.

Χιλιάδες βρέφη και νήπια βρίσκονται στις λίστες των επιλαχόντων, ενώ εκατοντάδες γονείς προσπαθούν μέσω των ενστάσεων να βγάλουν άκρη...

Κι ειλικρινά απορώ «γιατί όλες αυτές οι διαδικασίες γίνονται τώρα;». Δεν θα έπρεπε όλοι οι γονείς από τον Ιούνιο να ξέρουν τι θα κάνουν τα παιδιά τους μετά από το καλοκαίρι;

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Χιλιάδες οικογένειες βρίσκονται σε απόγνωση. Κυριολεκτικά.. Γιατί όταν τον Ιούνιο σε διαβεβαιώνουν πως «δεν θα μείνει κανένα παιδί εκτός», δεν φαντάζεται πως τον Σεπτέμβριο, που θα γυρίσεις από την καλοκαιρινή σου άδεια, θα ψάχνεις λύση της τελευταίας στιγμής. Λες και το παιδί σου είναι βάρος...

Βάρος. Ναι, αλλά για ποιον; Για το Κράτος, που κατάργησε το αφορολόγητο των παιδιών; Που υποχρεώνει να πληρώνουμε φόρο για το σπίτι που μένουν; Που η ακρίβεια έχει γονατίσει όλες τις οικογένειες; 

´Η για την εργαζόμενη μητέρα, που την έχουν πνίξει οι τύψεις, γιατί μέχρι να ξέρει τι θα κάνει, αφήνει τα παιδιά της στη γειτόνισσα, αφού δεν μπορεί να πληρώσει έναν ιδιωτικό παιδικό σταθμό…

Και βέβαια όλοι εμείς, πρέπει να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας απέναντι στο Κράτος. Ένα Κράτος που δεν μας υπολογίζει καθόλου, όμως τούτη τη φορά δεν πρόκειται για οφειλές και δόσεις, αλλά για παιδιά... Που εκτός από δικά μας, είναι – όπως συχνά λένε οι πολιτικοί – και δικά τους παιδιά!