Δάκρυα χαράς και λύπης κάτω από την αψίδα ενός ιστορικού θριάμβου
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΝΤΑΛΟΥΚΑΣΤούτο το Μουντιάλ μετά τα πολλά γκολ στην πρώτη του φάση και το πρόωρο ξεφούσκωμα από κάτι «κουρασμένα παλληκάρια» της γηραιάς ηπείρου (Άγγλους, Ιταλούς, Ίβηρες) σαν να έψαχνε απεγνωσμένα, έτσι όπως μας το ‘δειχνε ώρες – ώρες, αυτό που θα το κάνει αξιομνημόνευτο κρατώντας το αποτυπωμένο στα κατάστιχα της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής ιστορίας…
Το αναζητούσε, όπως έβρισκε ο τεράστιος Μαραντόνα με ή χωρίς τη βοήθεια του… Θεού, τη μπάλα στο Μεξικό το 1986, εκεί όπου πήρε ΜΟΝΟΣ του το τρόπαιο και λίγο έλλειψε να το κάνει τέσσερα χρόνια αργότερα στην Ιταλία σκορπώντας ποδοσφαιρική μαγεία και εθνικό διχασμό στην Νάπολι… Το αναζητούσε μέσα από τα καμώματα των υπερτιμημένων – όπως αποδείχθηκε - γηπεδούχων όπως μάγεψαν τη «στρογγυλή Θεά» οι πραγματικά μεγάλοι παίκτες της Βραζιλίας στη χώρα των Ίνκας και των Αζτέκων το 1970 ή ακόμα και στο Ασιατικό Μουντιάλ του 2002 (όπου από την τωρινή ομάδα μόνον ο Νταβίντ Λουϊς και ο Νεϊμάρ, ίσως να περίμεναν καρτερικά μπας και πάρουν για κανένα 20λεπτο χρόνου συμμετοχής).
Ψάχναμε να βρούμε εάν η Γαλλία θα μπορούσε να κάνει την έκπληξη, δίχως όμως σχεδόν κανέναν παίκτη που να θυμίζει τους «τρικολόρ» του 1998. Ψάχναμε να βρούμε καμιά… κουτουλιά σαν κι αυτή του Ζιντάν το 2006 χωρίς όμως την βοήθεια των σημερινών διαιτητών που για να βγάλουν την κάρτα από το τσεπάκι τους πρέπει ο παθόν να φλερτάρει (!!) με το αναπηρικό καρότσι…
Ούτε Βουβουζέλες υπάρχουν στην εξέδρα, ούτε η εμφανή πολυχρωμία λόγω της μεγάλης απόστασης της διοργάνωσης από τους πιο ευκατάστατους φιλάθλους της Ευρώπης, ούτε παλμό από ένα λαό αδύναμο, στην συντριπτική του πλειοψηφία, να αγοράσει εισιτήριο για να πάει στο γήπεδο, βυθισμένο στην μιζέρια της φαβέλας…
Και ήρθε λοιπόν, αυτό το 1-7 να μείνει βαθιά χαραγμένο στο DNA των Βραζιλιάνων ως η μεγαλύτερη εθνική συμφορά. Ένα σκορ αποθέωσης της Γερμανικής ποδοσφαιρικής μεθοδολογίας που ανά περίσταση μπορεί να μετατραπεί σε ακατάπαυστο βομβαρδισμό χωρίς οίκτο… Κακά τα ψέματα, εάν στη θέση τους σε αυτή τη βραδιά ήταν Εγγλέζοι, Ισπανοί ή ακόμα και οι τρισευτυχισμένοι – πλέον – Αργεντίνοι, δύσκολα να φθάναμε σε τόσο μεγάλο σκορ, απέναντι ακόμα σε ένα τέτοιο σκορποχώρι… Μετά τα 3-4 γκολ κατά πάσα πιθανότητα να μετρούσαμε πολλές οριζόντιες μπαλιές για να περάσει η ώρα σε μια πλήρη εφαρμογή του fair play του κυρίαρχου απέναντι στον κατεστραμμένο!
Οι Γερμανοί δεν σταμάτησαν. Ίσως να έκοψαν κάπως το ρυθμό τους στην επανάληψη, αλλά έψαξαν είναι αλήθεια το 8ο και το 9ο γκολ… Βέβαια κανένας «κανόνας» δεν ορίζει στο λαοφιλές άθλημα το που ξεκινάει και που τελειώνει ένας ματς, ένας απίστευτος θρίαμβος, μια ταπεινωτική ήττα!
Το θέμα είναι πως ο «χάρτινος πύργος» κατέρρευσε παρά τις προσπάθειες να πεισθούν, όσοι δεν είχαν πεισθεί νωρίτερα, για την ανυπαρξία των θεμέλιων λίθων.. Ναι, έπαιξε ρόλο η απουσία του Νεϊμάρ, όμως αυτή η θεωρία της «ποδοσφαιρικής Μοναρχίας» σε ένα Μουντιάλ όπως αναφέρω παραπάνω, βρήκε - ιστορικά - εφαρμογή μόνον στην περίπτωση του Ντιέγκο Μαραντόνα κι ένα από τα λάθη στο καλούπωμα αυτής της εθνικής Βραζιλίας ήταν πως προσπάθησαν να τη χτίσουν πάνω σε ένα παίκτη ο οποίος δεν κουβαλάει τις εμπειρίες κάποιου σημαντικού τίτλου στην καριέρα του ενώ δίπλα του στις θέσεις των απαραίτητων παραστατών δεν υπήρξε κανένα ικανό για τις περιστάσεις υποστύλωμα…
Οι Γερμανοί έχουν κάθε λόγο να απολαμβάνουν τη μέθη του θριάμβου. Πέρασαν όλοι στο πάνθεον της ιστορίας του παγκοσμίου ποδοσφαίρου άσχετα με το αν επιστρέψουν τροπαιούχοι στην πατρίδα τους ή αν δεν τα καταφέρουν στον τελικό της Κυριακής… Τι να πει κανείς τώρα στον ο προπονητή Λεβ, στον πρώτο σκόρερ των Μουντιάλ Μίροσλαβ Κλόζε όπως και σ’ όλους τους υπόλοιπους εξαιρετικούς παίκτες αρμονικά μπολιασμένους με την διαχρονική περηφάνια της συμμετοχής στην εθνική ομάδα της συγκεκριμένης χώρας.
Βέβαια ο τελικός θα είναι μια άλλη ιστορία.. Με άλλες συνθήκες και πιθανόν διαφορετικές συγκινήσεις. Γι’ αυτό τούτο το άθλημα ξεχωρίζει αφού κρατάει τόσο κοντά, την ξαστεριά με το βαθύ σκοτάδι, την λιακάδα με την καταιγίδα, το θρίαμβο από την συντριβή… Ίσως γιατί το δάκρυ πηγαίνει με όλα, με τη χαρά και τη λύπη ως απόλυτο «αξεσουάρ» της ανθρώπινης έκστασης…