Déjà vu; Γιατί όχι;

Ελάχιστες περικεφαλαίες, σκόρπιοι οι δαφνοστεφανωμένοι ανάμεσα σε κίτρινες – κυρίως – φανέλες, άφαντη η αθάνατη στολή του τσολιά, σημεία των καιρών όλα αυτά.. Λίγο η περίοδος των «ισχνών αγελάδων» που βιώνουμε ως λαός, ακόμα περισσότερο η μεγάλη απόσταση που μας χωρίζει από τις 26 αυτόνομες περιφέρειες της Βραζιλίας, φαντάζει δύσκολο και λογικό συνάμα να μην υπάρχει μεγάλη Ελληνική εκπροσώπηση στο πολυεθνικό – πολύχρωμο σκηνικό των εξεδρών σε κάθε αγώνα του φετινού Μουντιάλ..

Προ δεκαετίας στα γήπεδα της Πορτογαλίας, όπου ήταν μακράν πιο εφικτή η πρόσβαση, το γαλάζιο στις εξέδρες ολοένα και αυξάνονταν από παιχνίδι σε παιχνίδι κι όσο «περπατούσε» η διοργάνωση..

Τότε βέβαια στο καλοστημένο πανηγύρι από τα ταξιδιωτικά γραφεία σχεδόν καθημερινά στα αεροδρόμια Αθήνας και Θεσσαλονίκης, με πολλές ιστορίες αποθέωσης της προχειρότητας και της ανθρώπινης εκμετάλλευσης, υπήρχαν ευνοϊκότερες συνθήκες. Σαφώς λιγότερα τα έξοδα για τους πιο άνετους, οικονομικά, συμπατριώτες μας ενώ και οι τράπεζες με απλόχερα διανεμόμενα καταναλωτικά δάνεια – express απλούστευαν το ταξίδι στο «όνειρο», που ήταν και πιο γλυκό λόγω της δεδομένα πρωτόγνωρης αίσθησης..

Θαρρώ πως τουλάχιστον για το ματς της ερχόμενης Κυριακής (Πέτρου και Παύλου των πρωτοκορυφαίων Αποστόλων) θα ‘ναι εντονότερη η παρουσία του «γανανόλευκου» με ή χωρίς στοιχεία φολκλόρ στις εξέδρες του «Itaipava Arena» στο Ρεσίφε. Με ανέφικτη όμως την οδική πρόσβαση, βασικά για τους Έλληνες της διασποράς (θυμάμαι στις παραμονές των νοκ – άουτ αγώνων του Euro 2004 μας έλεγαν πως οι «ουρές» των «Μερσέντες» όπου απ’ τα μισάνοιχτα παράθυρά τους ακούγονταν έντονα, τραγούδια του Μαζωνάκη, του Βασίλη Καρρά και της Δέσποινας Βανδή, ξεκινούσαν από το Ντίσελντορφ και έφθαναν ως τη Λιόν) και πάλι θα είμαστε λιγότεροι από τους «άλλους» αν και όπως διαπιστώνω στα μεγάλα διαδικτυακά ΜΜΕ η Ελλάδα αποκτά κερδίζοντάς το με το σπαθί της όλο και περισσότερες συμπάθειες στους ουδέτερους θεατές των αγώνων..

Αυτό το γεγονός, σε αγωνιστικό επίπεδο, δεν εκτιμώ πως θα αποτελέσει μειονέκτημα για τους διεθνείς μας. Έχουν δώσει ματς απολαμβάνοντας τη βουβή χαρά της νίκης, οι περισσότεροι, ουκ ολίγες φορές στην καριέρα τους..

Και η σφαλιάρα της πρεμιέρας, η οποία εκτιμώ πως είχε σε βάθος χρόνου ευεργετικό χαρακτήρα, με θέα την «τρικολόρ» εξέδρα των Κολομβιανών δεν ήρθε επειδή παίξαμε «εκτός έδρας», αλλά διότι παρουσιαστήκαμε πέραν του δέοντος χαλαροί και απροετοίμαστοι για τις συνθήκες της αναμέτρησης, εξετάζοντας τις αγωνιστικές και κλιματολογικές παραμέτρους της αναμέτρησης..

Αυτή η φυσιογνωμία της ομάδας του Σάντος έχει αρκετές διαφορές με τα όσα παρουσίασε η ομάδα του Ρεχάγκελ το 2004, με πιο αισθητή τη διαφορά στον τρόπο ανάπτυξης, την καλή άμυνα της τροπαιούχου Ευρώπης, και τις πολλές τελικές προσπάθειες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος στην παρούσα φάση..

Κι όμως βάζοντάς τις δίπλα – δίπλα τούτες τις δοκιμασίες της εθνικής μας ομάδας στις φάσεις των ομίλων φέτος και πριν μια δεκαετία, σαν να τις έδεσε ο χρόνος με ένα σχοινί, βλέπουμε εντυπωσιακές ομοιότητες αναφορικά με τις συνθήκες και τα ιστορικά δεδομένα.

Στην Πορτογαλία κάναμε το καλό μας παιχνίδι πηγαίνοντας ως το μεγάλο αουτσάϊντερ και προετοιμασμένοι να διαβούμε σκοπέλους κόντρα στην Πορτογαλία. Σαν χθες ένα πράγμα, όπου σχεδόν όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης δεν μας έδινε πάνω από 15-20% να πάρουμε αποτέλεσμα. Κι όμως τα καταφέραμε περίφημα στο δάμασμα των διάσημων ποδοσφαιρικών «ελεφάντων».

Πήραμε αποτέλεσμα κι από ένα πολύ δύσκολο ματς με μπόλικες αντίξοες, τότε, κόντρα στην μεγάλη Ισπανία στο στάδιο «Μπέσα» του Οπόρτο. Ποιος να ξεχάσει το γκολ του Χαριστέα και την άμυνα με τρία αριστερά μπακ στα τελευταία 15 λεπτά για να κρατήσουμε το 1-1, όπως καλή ώρα στο ματς με τους Ιάπωνες πριν λίγες μέρες στην άνιση μάχη των 10 εναντίων 11 για μια ώρα και κάτω από αφόρητη ζέστη, έστω κι αν – εκφράζοντας μια προσωπική άποψη – αυτή η αποβολή του Κατσουράνη είχε οφέλη και σε βάθος χρόνου..

Κάναμε τότε με τους Ρώσους, στο τουριστικό θέρετρο Αλγκάβρε του Πορτογαλικού νότου, και τον.. χαβαλέ μας! Σε ένα ματς όπου το «ρωμαίικο» ελάττωμα της επανάπαυσης, λίγο έλλειψε να μας βάλει αιφνιδίως στα αεροπλάνα της επιστροφής..

Εις το πηλίκων, πρόκριση με 4 πόντους και στις δύο περιπτώσεις από την πρώτη φάση. Με μια συγκλονιστική νίκη, μια ηρωική ισοπαλία και μια ήττα στο παρά-τρίχα να χύσει την καρδάρα με το γάλα..

 Ο Έλλην των άκρων και των ακραίων αντιδράσεων, όπου πάλι καλά δεν βγήκαν στη φόρα τα φτυάρια μετά την ήττα της πρώτης αγωνιστικής, ικανός να «χτίσει» και να «γκρεμίσει» όπως καμιά άλλη φάρα στον κόσμο.. Κι αν θέλετε να δείτε κάτι από το μυστικό της επιτυχίας, κάντε ένα κλικ στο blog και στο κείμενο της 11ης Ιουνίου. Τρεις μέρες πριν ξεκινήσει η διοργάνωση.. Στις ανάλυση των αντιπάλων και στο βασικό στοιχείο, διαχρονικά, της Ελληνικής εκπροσώπησης αποτύπωσα τελειώνοντας τη σκέψη :

«Ας μείνουμε ταπεινοί λοιπόν, περιμένοντας πως το «αθάνατο» Ελληνικό φιλότιμο θα συντροφεύσει τις προσπάθειες των διεθνών μας. Εξάλλου και στην Πορτογαλία πριν από δέκα χρόνια, το μεγάλο όπλο της «γαλανόλευκης» αφορούσε την άγνοια και προπάντων την απουσία κινδύνου όχι τόσο απέναντι σε κάθε ομάδα που αντιμετώπισε αλλά κυρίως στους «εσωτερικούς εχθρούς», που αρέσκονται να σχολιάζουν, να επικρίνουν, να κατακρίνουν χωρίς καμιά υποχρέωση δαπάνης φαιάς ουσίας και απόδοσης λογαριασμού..» Δύο 24ωρα μετά την ήττα από την Κολομβία (16/6) ακολούθησε ο ωδή προς τον Έλληνα «πολεμιστή». Πάλι στο φινάλε του κειμένου, ως αποφώνηση έτοιμη να προκαλέσει το χειροκρότημα όλων μας στους πραγματικούς «μαχητές» :

«Το λέω και τον πιστεύω.. Ο Έλληνας σε ρόλο αουτσάϊντερ, αυτός ο «μισοτελειωμένος» Έλληνας όπως προκύπτει ακόμα και από την πιο βαριά ήττα είναι και θα είναι ιστορικά ο πιο επικίνδυνος πολεμιστής για κάθε αντίπαλο, αρκεί βέβαια να το πιστέψει βάζοντας σε εγρήγορση τα αθάνατα ένστικτά του!..»

Δικαίωμα στο όνειρο έχουν οι πάντες.. Δικαίωμα στη νίκη, αυτοί που το πιστεύουν.. Ψάχνοντας για φινάλε σε ένα τέτοιο κείμενο κι ενόψει του αγώνα με την Κόστα Ρίκα, ο συντελεστής δυσκολίας του οποίου θα διαμορφωθεί από την δικιά μας αγωνιστική συμπεριφορά,  βρήκα μια καλή ρήση του Ναπολέων Βοναπάρτη :

«Αποφεύγετε το υπερβολικό πνεύμα. Δεν χρειάζεται καθόλου στον πόλεμο. Αυτό που χρειάζεται, είναι ακρίβεια, χαρακτήρας, απλότητα..»