Ο πατέρας πάντα θα έχει άγχος

Οι πρώτες ανησυχίες έρχονται με την εγκυμοσύνη. Θα πάνε όλα καλά; Πόσο βάρος θα έχει; Θα χρειαστεί θερμοκοιτίδα; Θα με φθάσουν τα χρήματα; Και τελικά δεν σταματά να ανησυχεί. Θα θηλάσει; Τον φτάνει το γάλα; Γιατί κλαίει; Πότε θα αρχίσει τη στερεά τροφή; Πότε θα περπατήσει; 

Τελικά οι ανησυχίες δεν σταματούν όσο περνούν τα χρόνια, γιατί σε κάθε φάση της ζωής των παιδιών υπάρχουν άλλα εμπόδια, άλλα προβλήματα, άλλα πράγματα που κάνουν για πρώτη φορά. Ακόμα κι όταν τα παιδιά ενηλικιώνονται, οι γονείς χάνουν τον ύπνο τους για την επαγγελματική αποκατάστασή τους, για το πότε θα παντρευτούν. Ακόμα, όμως, και τότε, που κι αυτά μπουν σε μία σειρά, έρχονται άλλες σκέψεις: τα οικονομικά, οι σχέσεις του ζεύγους, τα εγγόνια…

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Πατέρας δύο παιδιών, έφθασα στο κομβικό σημείο της εγγραφής του μεγαλύτερου στο δημοτικό. Δεν είναι τα ελάχιστα δικαιολογητικά, που απαιτούνται, που με τρομάζουν. Είναι η αντίδραση του παιδιού μου σ’ένα νέο, ξένο και πιο απαιτητικό (μαθησιακά) περιβάλλον. 

«Σιγά καλέ» θα πει κάποιος «δεν θα πάει και στον πόλεμο… δημοτικό θα πάει». Αλήθεια είναι, όπως όμως είναι αλήθεια ότι ο μπαμπάς (κι όχι ο πατέρας) έχει την έγνοια του παιδιού του για ό,τι κάνει για πρώτη φορά. Και μπορεί να μην γίνομαι ξαφνικά μπαμπάς, αλλά ξαφνικά το παιδί μου θα γίνει «πρωτάκι». 

Νομίζω ότι τώρα πια ξέρω πως ο γονιός δεν σταματά να ανησυχεί για τα παιδιά του, παρά μόνο όταν… κλείσει τα μάτια του.