Η ζωή, μια στροφή μπαλαρίνας

Τουλάχιστον είχε το ερέθισμα και έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Εμείς; Τί ακριβώς κάνουμε όταν τριγύρω μας τα πάντα καταρρέουν; Τί γίνεται όταν η κοινωνία μας ολόκληρη σαπίζει και έχει μεταμορφωθεί σε άβουλη παρόλα όσα συμβαίνουν;

Θα με ρωτήσεις τί έπαθα σήμερα και γράφω όλα αυτά.

Πρωί Παρασκευής ... Εξοργίζομαι με αυτά που νιώθω. Μια γενιά χωρίς όνειρα, χωρίς αύριο, χωρίς μέλλον. Με ένα μέλλον υποθηκευμένο στο μνημόνιο και στις μίζες. Μια γενιά που απλά ζει το σήμερα σαν καλοκουρδισμένη μπαλαρίνα.

Είμαι από τις τυχερές που ακόμη έχω τη δουλειά μου (μη με ρωτήσεις για πόσο ακόμη - ούτε κι εγώ δε ξέρω). Έχω ξυπνήσει για να ετοιμαστώ να πάω στο γραφείο, να βρεθώ μαζί με τους υπόλοιπους συναδέλφους μου, να δουλέψω και μετά να γυρίσω στο σπίτι. Και αύριο να κάνω το ίδιο... και μεθαύριο και πάει λέγοντας.  Δεν είμαι αχάριστη. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που αυτή τη στιγμή δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν εισοδήματα και προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν τα προς το ζην, έστω για μια μέρα. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που θα ήθελαν να δουλεύουν όπως κι εγώ.

Έχω ένα κοινό με αυτούς, παρ' όλο που εγώ έχω τη δουλειά μου. Έχουμε σταματήσει να κάνουμε όνειρα. Έχουμε σταματήσει να ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο. Σε μια ηλικία τόσο παραγωγική, δεν μπορούμε να ελπίζουμε για κάτι καλύτερο. Γιατί; Είναι τόσο άδικο....

Είμαι σίγουρη όμως ότι κάτι θα πρέπει να κάνουμε, κάπως πρέπει να ξυπνήσουμε - ή μάλλον καλύτερα να αφυπνιστούμε και να ξεκινήσουμε να ονειρευόμαστε ξανά, να ελπίζουμε ξανά πως το αύριο μας ανήκει, το αύριο μας περιμένει και μπορούμε να το κάνουμε καλύτερο από αυτό που θέλουν κάποιοι να είναι.

Στην καινούργια εβδομάδα λοιπόν. Ας συνεχίσουμε να υπάρχουμε.

Ας συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον.