«Πιάσαμε πάτο. Ώρα να ανεβούμε»

Υπάρχει όμως  υπομονή? Αυτό που βλέπω γύρω μου είναι να ψάχνουμε την Ιθάκη  αποπροσανατολισμένοι και τελικά να παλεύουμε στις Συμπληγάδες. Προσπαθούμε να δούμε το σήμα του προορισμού που θα δώσει ψυχική ανάταση ότι φτάνουμε στο τέλος της περιπέτειας. Όμως χανόμαστε στην αγωνία της αβεβαιότητας για το ποια είναι η σωστή διαδρομή που πρέπει να επιλέξουμε ώστε να φτάσουμε στο στόχο μας

Η κρίση όμως πλέον  αν  και συλλογική γιατί έχει χτυπήσει όλη την κοινωνία έγινε ατομική.

Τα προβλήματα για όλους είναι ίδια όμως ο καθένας έχει το δικό του  στο οποίο εγκλωβίζεται και δρα απομονωμένα και πολλές φορές φοβικά. Αποτέλεσμα να ολισθαίνει ο ίδιος συμπαρασύροντας τους γύρω του, την κοινωνία και συλλογικά την χώρα.   

Προσπαθούμε να ανεβούμε την ανηφόρα ενός δύσκολου δρόμου αλλά γλιστράμε προς τα πίσω. Και αν δεν βρεθεί λύση   ίσως τελικά βυθιστούμε στην κινούμενη άμμο που είναι έτοιμη να ρουφήξει κάθε ίχνος αισιοδοξίας.

Οι μέρες κυλούν τα μέτρα «νοικοκυρέματος «συνεχίζονται  αλλά  ακόμη υπάρχουν εκείνοι που ατιμώρητα και με το σύνδρομο του ωχ αδελφισμού  λυμαίνονται  από την  αδιαφορία  και τη γραφειοκρατία της ανήμπορης να αντιδράσει  πολιτείας . Αποτέλεσμα να συνεχίζουν να κερδοσκοπούν ανενόχλητοι  κατά των συμπολιτών τους και το χειρότερο κατά των  δημόσιων ταμείων που ζουν ασθμαίνοντας.

Υπάρχουν βέβαια και αυτοί  που ανησυχούν και αγωνιούν  για το πώς θα  πληρώσουν με τα λίγα που έχουν  τα πολλά που  ξαφνικά βρέθηκε να χρωστούν . Δίνουν τα αυτοκίνητά τους   ή λιώνουν τα κοσμήματά τους  για μια δόση στην εφορία, το νοίκι ,τη ΔΕΗ  ή το χειρότερο για ένα πιάτο φαί. Άλλοι έχουν μετατρέψει το αυτοκίνητό τους σε σπίτι ενώ  η Πανεπιστημίου κάθε βράδυ έχει γίνει δρόμος αστέγων που ξαπλωμένοι με μια κουβέρτα εκλιπαρούν τους  βιαστικούς περαστικούς για ένα ευρώ.

Μήπως τελικά ήρθε η στιγμή να κοιτάξουμε  ουσιαστικά μπροστά και να προσπαθήσουμε   να φτάσουμε στην κορυφή της ανηφόρας.  Να  βγούμε από την έρημο της απραξίας  που μας προκάλεσε η απαισιοδοξία για το αβέβαιο αύριο  και να βρούμε  ο καθένας  χωριστά τη δική την Όαση.

Η ανάπτυξη θα έρθει  με σχέδιο . Ένα σχέδιο  που θα πρέπει να εφαρμόσουν όλοι. Πολιτεία και πολίτες. 

Η ανάπτυξη δεν έρχεται από μόνη της ούτε με ευχολόγια έρχεται με ουσιαστικές πράξεις που θα δώσουν  λύσεις  και θα βοηθήσουν ουσιαστικά στην ανάδειξη   έξυπνων εμπνευσμένων ιδεών που θα αναδείξουν την πραγματική αξία της χώρας. Μια χώρας  που ξέρει από τα αρχαία χρόνια να εμπνέει και να εμπνέεται.