Ένας "όχλος" αλλιώτικος από τους άλλους...

Τα παραδείγματα πολλά.

Ο Ιρακινός δικτάτορας Σαντάμ Χουσεΐν, ο Λίβυος Μουαμάρ Καντάφι, ο Τυνήσιος Μπεν Αλί, ο Αιγύπτιος Χόσνι Μουμπάρακ έμειναν στην ιστορία ως δικτάτορες που απόλαυσαν τη χλιδή της εξουσίας τους στην πιο νοσηρή μορφή της.

Οι λαοί που καταδυναστεύτηκαν από αυτούς, ξέσπασαν την οργή τους στα ανάκτορα, τα παλάτια και τις πολυτελείς επαύλεις που θεμελιώθηκαν με τη ματαιοδοξία και την υπερβολή των αρρωστημένων ηγετών.

Μέχρι χθές κάποιοι θα δικαιολογούσαν τις καταστροφές των πολυτελών κατοικιών αποδίδοντάς τες στην «ψυχολογία του όχλου» και στην συσσωρευμένη αλλά και διάχυτη οργή του πληθυσμού.

Η στάση των εξεγερμένων Ουκρανών όμως, όταν εισέβαλαν στην πολυτελή πρωθυπουργική κατοικία του ανατραπέντος πρωθυπουργού Βίκτωρα Γιαννουκόβιτς,  κάνει τη διαφορά.

Οι Ουκρανοί διαδηλωτές -παρόλο το μίσος τους μετά την εκατόμβη των θυμάτων του καθεστώτος Γιαννουκόβιτς- σεβάστηκαν το χώρο, τον φωτογράφησαν αλλά δεν τον λεηλάτησαν.

Τράβηξαν αναμνηστικές φωτογραφίες από τις επιχρυσωμένες βρύσες και τα πόμολα στις πρωθυπουργικές τουαλέτες αλλά δεν τις κατέστρεψαν.

Περπάτησαν πάνω στα παχιά χαλιά και χάιδεψαν με το βλέμμα τους τη βαριά επίπλωση αλλά δεν έσπασαν, ούτε έκαψαν.

Αυτό για μένα είναι εντυπωσιακό και αποδεικνύει την διαφορετική κουλτούρα των Ουκρανών.

Μπορεί να πόνεσαν, να υπέφεραν και να έκλαψαν αντιστεκόμενοι στο καθεστώς, αλλά διατήρησαν ψύχραιμη και αξιοπρεπή στάση όταν απόκτησαν «το πάνω χέρι».

Και τα παραπάνω με κάνουν να πιστεύω ότι αυτή η πλούσια χώρα με τους όμορφους κατοίκους θα ξαναβρεί σύντομα το δρόμο της και θα χαράξει ένα μέλλον διαφορετικό από εκείνο των λαών που εξακολουθούν να ζουν στη βία και στην ανασφάλεια.