Περιμένοντας...

Ωστόσο, το σημαντικότερο εύρημα είναι (και παραμένει από δημοσκόπηση σε δημοσκόπηση) το γεγονός ότι πολλοί, πάμπολλοι νιώθουν μετέωροι, «ορφανοί», δυσφορούντες με τα συμβαίνοντα και αγωνιούντες για τα μελλούμενα, δίχως να μπορούν να ακουμπήσουν στους υπάρχοντες κομματικούς σχηματισμούς την εμπιστοσύνη τους και τις ελπίδες τους ότι μπορούν να κάνουν την ζωή τους καλύτερη, να αλλάξουν το πρόσημο της χώρας, να προσφέρουν ρεαλιστικό όραμα που θα κινητοποιήσει τα καλύτερα κομμάτια της κοινωνίας για να κινηθεί επιτέλους προς τη σωστή κατεύθυνση, με τον ορθό βηματισμό που απαιτούν οι καιροί, θα παράγει πλούτο που θα κατανέμενεται δίκαια στους πολίτες της, θα ισχυροποιήσει και θα προστατεύσει τους θεσμούς της, θα καταστήσει τη γνώση εργαλείο προόδου της άνεργης νέας γενιάς της, θα είναι παρούσα στις διαμορφούμενες γεωπολιτικές ισορροπίες.

Πολλοί προσβλέπουν σε κάποιον που θα τα υλοποιήσει όλα αυτά, θα διαθέτει ό,τι λείπει από τους υπάρχοντες πολιτικούς, θα είναι ο ηγέτης που θα μας σώσει. Ποιός θα μπορούσε να είναι; Άλλο η επιθυμία και άλλο η πραγματικότητα. Περιμένουμε μάλλον κάποιον σαν τον Γκοντό, όπως ο Εστραγκόν και ο Βλαντιμίρ στην διάσημη τραγι-κωμωδια του Μπέκετ.

Όμως, όπως και στο έργο, Γκοντό στον ορίζοντα δεν φαίνεται. Τα προβλήματα συσσωρεύονται, η απελπισία γιγαντώνεται, τα παράλογα πάνε κι έρχονται , πληθαίνουν οι αφορμές για να γεμίσει κι άλλο η δεξαμενή των Εστραγκόν και Βλαντιμίρ, αλλά Γκοντό στο ορίζοντα δεν φαίνεται. Κι αν δεν υπάρχει; Να φύγουμε; Ειμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε. Γιατί η ζωή, παρά τα αδιέξοδα των συγκυριών, προχωράει.

Η ζωή εξαρτάται από εμάς, όπως είπε ο Αλέν Μπαντιού στις αθηναϊκές διαλέξεις του. «Πρέπει να συνεχίσεις. Δεν μπορώ να συνεχίσω. Θα συνεχίσω.»