"Μην ακούς τί λέγεται, η Ελλάδα φλέγεται..."

Στροβιλίζονται οι ψυχές, άδειες κι αδικαίωτες σα μάρτυρες πολλών και παράλληλων χορικών τραγωδίας δίχως τέλος και δίχως εξαγνισμό. Μαυρισμένες ψυχές. Η Ελλάδα της κρίσης. Των πυρκαγιών που μεταλαμπαδεύονται από σπίτι σε σπίτι. Από μαγκάλι σε πυροστιά. Κι από καρβουνιασμένα σώματα σε καρβουνιασμένες συνειδήσεις. Ένα ρεύμα άηχο, δίχως πνοή. Συνοθύλευμα ασχήμιας, ένδειας και αλυτρωτικής απανθρωπιάς. 

Από τη μια οι άνθρωποι με τα μέτρα και τα σταθμά. Εναγκαλισμένοι με τους ψυχρούς λογισμούς του οικονομικού υπολογισμού. Κι από τη άλλη οι άνθρωποι του ψύχους και της φωτιάς. Αληθινό παρανάλωμα.

Ένα πυκνό μαύρο σύννεφο σκεπάζει την Ελλάδα. Είναι οι καρβουνιασμένες ψυχές που ταξιδεύουν.

Άλλες από φωτιά. Άλλες από βρόχο. Άλλες από μια σφαίρα. Άλλες συνθλιμμένες κι ακρωτηριασμένες. Όλες από βίαιο θάνατο κι απο ετημυγορίες ανθρώπων. Αυτών με τα σταθμά.

Μην ακούς τί λέγεται, η Ελλάδα φλέγεται... *

* Το επιμύθιο από το στίχο του Γιώργου Παυριανού