Εθνική Ομάδα: Αγαπημένη πάντα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος

Αυτό που συνέβη στη Ρίγα αποτελεί τεράστια υπέρβαση για την Εθνική ομάδα. Το γνωρίζουν πρώτα, πρώτα, οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Τόσο ο Βασίλης Σπανούλης, όσο και τα πρώτα «βιολιά» του, ο Γιάννης, ο Σλούκας και ο Παπανικολάου.

Για να… πας εκεί που στοχεύεις και να αποφύγεις τα «βράχια», πρέπει να είσαι ρεαλιστής, έχοντας παράλληλα κλειστά τα αυτιά σου, σε όσα γράφονται και όσα λέγονται.

Ειδικά, τα τελευταία χρόνια που μέσω social media το… hate είναι της μόδας και κανείς, ή για την ακρίβεια πολύ λιγότεροι είναι αυτοί που ασχολούνται με την πραγματική ουσία, την αγωνιστική ανάλυση όσων βλέπουμε εντός γηπέδου.

Η ίδια η ομάδα, λοιπόν, ήξερε και μην περιμένετε να το παραδεχτεί κανείς αυτό ποτέ δημόσια, τις πραγματικές αγωνιστικές της δυνατότητες.

Ήξερε, ότι, εκτός από έναν υπερπαίκτη, αλλά και τους πολύ ικανούς, έμπειρους, αλλά και πιο εύθραυστους στην κούραση λόγω ηλικίας Σλούκα και Πανανικολάου, στη συνέχεια είχε πολλά «στοιχήματα» που έπρεπε να διαχειριστεί.

Στοιχήματα που έπρεπε να βγουν και αυτό δεν συμβαίνει πάντα.

Με τσαγανό, με σωστή νοοτροπία, νοοτροπία νικητή κυρίως λόγω του κόουτς Σπανούλη που έφερε στην ομάδα όσα είχε η Εθνική με εκείνον (και τα υπόλοιπα αστέρια μας) ως παίκτη, αλλά και με μεγάλη θέληση κι αυταπάρνηση, η Εθνική μας κατάφερε να πατήσει στο τρίτο σκαλί του βάθρου.

Έφυγε με μετάλλιο από ένα τουρνουά, στο οποίο αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, δεν εκμεταλλεύτηκε μόνο ένα σχετικά βατό μονοπάτι, για να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά, αλλά ξεπέρασε τον εαυτό της για να είναι επιτυχημένη στο τέλος.

Όλα τα παραπάνω και στην επόμενη ημέρα μίας μεγάλης επιτυχίας, ο ρεαλισμός και η καθαρή εικόνα για την ομάδα, θα βοηθήσουν την Εθνική να παίρνει βάσει των δυνατοτήτων της πάντα ό,τι καλύτερο μπορεί.

Ο αποκλεισμός από την Τουρκία

Τα παιχνίδια με τους γείτονες έχουν ιδιαιτερότητα, κατανοητό. Αλλά αυτό δεν εξηγεί σε καμία περίπτωση «χοντράδες» και τίτλους με εσκεμμένη υπερβολική κριτική που έχει απώτερους πιο βρώμικους σκοπούς.

Να «χτυπάς» την υπερπροσπάθεια των παιδιών που φορούν και τιμούν την φανέλα της Εθνικής, γιατί θέλεις να χτυπήσεις άλλους, είναι άρρωστο και ανήθικο.

Θα πρέπει να αντιληφθούμ,ε ως χώρα, ότι φέρνουμε επιτυχίες στον ομαδικό αθλητισμό μόνο ενωμένοι, όπως δηλαδή στις επιτυχίες που έχουν προηγηθεί και είναι εκεί για να μας το θυμίζουν.

Ακόμα, στην «ψωροκώσταινα» μικρή μας Ελλαδίτσα, στην οποία και η μικρή δεξαμενή παικτών μαζί με τις κάκιστες υποδομές, κάνουν ακόμα πιο δύσκολη τη δυνατότητα διάκρισης των Εθνικών ομάδων, δεν υπάρχουν περιθώρια για politics στο κουφάρι των ομάδων.

Η Εθνική μπάσκετ είναι επίσημη αγαπημένη, ανεξαρτήτως, αποτελέσματος και το μόνο που χρήζει κριτικής είναι η προσπάθεια όσων φορούν τη φανέλα.

Όσο μοχθούν και προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις και με δεδομένο ότι υπάρχει ένα σχέδιο για να έρθουν επιτυχίες, οι «εξυπνάδες» και οι χοντράδες απαγορεύονται.

Αυτοί που τις επιλέγουν «ανέξοδα» γιατί στην Εθνική μπορούν, ας κοιτάξουν το κακό και την τοξικότητα που έχουν φέρει με αυτή τη στάση τους στους συλλόγους και στα εγχώρια πρωταθλήματα σε διάφορα αθλήματα.

Μπράβο στον Σπανούλη και στους παικταράδες του που πίστεψαν, που μόχθησαν, που διαχειρίστηκαν την πίεση και το άγχος τους και δικαίως γυρίζουν με μετάλλιο στο στήθος στην Ελλάδα.

Υ.Γ. Μετά από δύο χρόνια η Εθνική μπάσκετ μπορεί να είναι πολύ διαφορετική, οπότε οι υπεύθυνοι θα πρέπει να φροντίσουν η ανανέωση να βρει χώρο για να έρθει με φόντο το μέλλον.