Όταν έχασα τον μπαμπά μου…

Όταν έχασα τον μπαμπά μου, κλείστηκα στον εαυτό μου. Το μυαλό μου αδυνατούσε να συλλάβει αυτό που είχε συμβεί, αυτήν την ξαφνική απουσία του πιο σημαντικού ανθρώπου της ζωής μου: του ήρωα μου... του στηρίγματος μου!

«Κρύφτηκα» από τους φίλους και συγγενείς μου. Εξαφανίστηκα από όλους και από όλα. Συμπεριλαμβανομένων των social media.

Δεν περνούσε καν ως σκέψη, να έχω τόσο μεγάλο πένθος και να μπαίνω για να δω τι …έφαγαν οι άλλοι, τι φωτογραφίες τράβηξαν, τι σχόλια έκαναν επί παντός του επιστητού. Φυσικά δεν διανοήθηκα καν να κάνω δημοσίως τον «επικήδειο» του πατέρα μου. Να γράψω σε αυτόν - ώστε όλοι να δουν- πόσο τον αγαπώ, πόσο μου λείπει, πόσο θυμωμένη είμαι που έφυγε και με άφησε πίσω να τα καταφέρω «μόνη» μου.

Όταν πέρασε το στάδιο της βαριάς θλίψης, ξαναμπήκα στα social. Η πρώτη ανάρτηση που είδα ήταν ένα μαύρο προφίλ ενός γνωστού μου, μία ασπρόμαυρη φωτογραφία μιας γυναίκας που του έμοιαζε συγκλονιστικά και ένα μεγάλο κείμενο από πάνω, που έγραφε όλα αυτά που εγώ είχα αποκλείσει.

Πρώτη σκέψη: μα είναι δυνατόν την επόμενη μέρα του χαμού της μητέρας του, να μπαίνει στο Facebook και να την αποχαιρετά σε κοινή ανάγνωση; Πρέπει να δουν όλοι ότι πενθεί, για να αρχίσουν τα σχόλια οίκτου και τυπικής συμπαράστασης; Ένιωσα λίγο… ανώτερη, με ένα δικό μου κριτήριο και «αγαπόμετρο».

Λίγο πιο κάτω είδα μία φίλη μου, που είχε αναρτήσει χαρούμενες στιγμές με τα παιδιά της. Πρώτη σκέψη: μα είναι δυνατόν να ποστάρει «φάτσα κάρτα» τα «κακόμοιρα» τα παιδάκια; Γιατί πρέπει να βλέπουν όλοι τα προσωπάκια τους και να τα… ματιάζουν; Είναι εντελώς ανεύθυνη;

Τρίτη ανάρτηση, μία γνωστή μου, που ομολογουμένως δεν πολυσυμπαθώ, έχει αναρτήσει οικογενειακές στιγμές με το παιδί της και στο προσωπάκι του έχει βάλει ένα τεράστιο emoji, όπως κάνει σε όλες του τις φωτογραφίες. Πρώτη σκέψη: Μα, η ψωνάρα τί φοβάται και δεν μας δείχνει το παιδί της; Μην της το ματιάσουμε; Μας έχει για τόσο ζηλιάρηδες;

Και τότε ένωσα σαν να με χτύπησε κεραυνός, σαν να καθάρισε το μυαλό μου και κατάλαβα… Τι κατάλαβα; Πόσο παράλογη και επικριτική ήμουν απέναντι σε όλους και σε όλα…

Μήπως τελικά δεν έχει σημασία τί ανεβάζει ή τί γράφει κάποιος, αλλά ποιος το γράφει και η διάθεση που έχουμε εμείς απέναντί του; Και στο κάτω-κάτω, γιατί μου πέφτει λόγος τί βάζει ο καθένας στο προσωπικό του προφίλ;

Αφού το νόημα του… ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ προφίλ είναι ακριβώς αυτό. Να γράφει ό,τι ο ίδιος θέλει, όπως το θέλει, να ανεβάζει τις φωτογραφίες που θέλει , τη μουσική που τον εκφράζει και να βιώνει τη στεναχώρια του με όποιον τρόπο τον κάνει να την ξεπερνά. Γιατί θα πρέπει να δώσει λογαριασμό και ποια είμαι εγώ που θα κρίνω τις φωτογραφίες, το είδος μουσικής, την αισθητική, ακόμη και το πένθος του οποιουδήποτε; Γιατί θα πρέπει να φοβάται κάποιος να γράψει την προσωπική του άποψη στην ίδια του σελίδα, επειδή από κάτω θα ακολουθήσει «ανθρωποφαγία»; Άλλωστε, πάντα υπάρχει η επιλογή της διαγραφής για ανθρώπους που δεν μας ταιριάζουν καθόλου και μας ενοχλούν για… πραγματικούς λόγους, όπως όταν οι αναρτήσεις τους νιώθουμε ότι μας προσβάλουν.

Από τότε έδωσα μία μεγάλη υπόσχεση στον εαυτό μου: να μην κρίνω ξανά ποτέ κανέναν και για κανέναν λόγο. Ο καθένας έχει δικαίωμα να βιώνει τη λύπη, τη χαρά, τον έρωτα, την απόρριψη, αλλά και να σχολιάζει στο προφίλ του όπως ακριβώς θέλει… Όπως και εγώ.

Άλλωστε και εγώ τώρα, οκτώ χρόνια μετά, αυτό ακριβώς που κατέκρινα δεν κάνω; Δράττομαι της ευκαιρίας να γράψω δημοσίως, μέσα από αυτό εδώ το άρθρο με την υπογραφή μου, για να μοιραστώ - έστω και έμμεσα - μαζί σας, πόσο υπέροχος άνθρωπος και πατέρας ήταν ο πατέρας μου, πόσο τον αγαπώ, πόσο μου λείπει και πως δεν θα τον ξεπεράσω ποτέ. Και να σας πω κάτι; Αυτή η δημόσια εξομολόγηση που κάποτε κατέκρινα, τώρα με κάνει να νιώθω πολύ καλύτερα….