Εκτός σχεδίου δόμηση: Ο ρυπαίνων πληρώνει, αλλά ποιος είναι ο ρυπαίνων;

Η ιστορία που ακολουθεί, αφιερώνεται σε όλους τους Έλληνες. Πρωτίστως, όμως, στους οικολογικά ευαίσθητους, που έχουν εκδηλωθεί υπέρ της κατάργησης της εκτός σχεδίου  δόμησης. Έχουν, άραγε, δίκιο ή άδικο;

Αναμφισβήτητα πρόκειται για μία αξιέπαινη πρωτοβουλία, με μία παρατήρηση, όμως: ότι εκδηλώνεται όταν πια τα αυθαίρετα έχουν γίνει περισσότερα από τα νόμιμα, και τα καθαρά οικόπεδα λιγότερα από τα καταπατημένα. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι κάποιοι θα πληρώσουν ακριβά την καθυστερημένη αυτή οικολογική ευαισθησία. Και αυτοί δεν θα είναι ούτε οι καταπατητές ούτε οι ιδιοκτήτες των αυθαιρέτων, που έτσι κι αλλιώς έχουν εξασφαλίσει μόνιμη ασυλία.

Θα την πληρώσουν καθ’ όλα νόμιμοι πολίτες, σαν τον πρωταγωνιστή του περιστατικού που θα σας αφηγηθώ. Η ιστορία του αρχίζει το 1997, όταν αποφάσισε να μετατρέψει τις οικονομίες του σε οικόπεδο, κατά την πάγια πρακτική των νοικοκυραίων της εποχής να τοποθετούν τα όποια περισσευούμενα σε ακίνητα, που κατά τη λαϊκή έκφραση «ούτε ψωμί ζητούν, ούτε νερό, παρά μόνο λύνουν προβλήματα σε ώρες ανάγκης».

Το οικόπεδο βρίσκεται σε κάποια παραθαλάσσια περιοχή της Εύβοιας, έχει εμβαδόν 1.000 τ.μ. και στοίχισε πέντε εκατομμύρια δραχμές. Είναι εκτός σχεδίου, αλλά οικοδομήσιμο κατά το 10%, δηλαδή χτίζει 100  τετραγωνικά, σύμφωνα με τους νόμους και τα κατάστιχα του ελληνικού κράτους.

Ο ιδιοκτήτης του πίστευε ότι κάποτε θα αξιωνόταν να “σηκώσει” ένα σπιτάκι για να στεγάσει τη φαμίλια του , αλλά οι αναποδιές  της ζωής δεν του επέτρεψαν να υλοποιήσει το σχέδιο του. Φρόντισε, όμως, να περιφράξει το οικόπεδο και να το μετατρέψει σε έναν επίγειο παράδεισο, με πολλά δέντρα και λουλούδια, έναν κήπο που ζηλεύουν οι περίοικοι και οι περαστικοί. Ακούγοντας την είδηση για την κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης, ο άνθρωπος κόντεψε να πάθει αποπληξία.

Τι έλεγε η είδηση; Έλεγε ότι όποιος έχει οικοδομήσιμο οικόπεδο 750, 1.200 και 2.000 τ.μ. πρέπει να βγάλει οικοδομική άδεια εντός διετίας, διαφορετικά χάνει το δικαίωμα να χτίσει. Που σημαίνει ότι το οικόπεδο του θα γίνει χωράφι και θα χάσει κάθε αξία. Το κόστος μιας οικοδομικής άδειας ανέρχεται σε περίπου 15.000 ευρώ, μαζί με την επίβλεψη για ένα κτίσμα 100 τ.μ.

Χωρίς την επίβλεψη, στοιχίζει τα μισά, που αποτελούν επίσης ένα σεβαστό για την εποχή ποσό , με την ανεργία να “καλπάζει”, τις επιχειρήσεις να κλείνουν και την ύφεση να σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Κάποιος θα του πρότεινε να πουλήσει το οικόπεδο. Aλλά σε ποια τιμή; Καθώς ο αγοραστής πρέπει να συνυπολογίσει στα έξοδα και το κόστος της οικοδομικής άδειας για να παραμείνει οικοδομήσιμο και μετά την παρέλευση της διετίας.

Ο ρυπαίνων πληρώνει, λένε οι  ασχολούμενοι με την οικολογία. Αλλά ποιος είναι στην προκειμένη περίπτωση ο… ρυπαντής, τουτέστιν ο φταίχτης; Ο καθ’ όλα νόμιμος ιδιοκτήτης του μικρού και νομιμότατου οικοπέδου, που απειλείται με χαράτσι τουλάχιστον 7.500 ευρώ ή το Κράτος που, αφού του έδωσε την άδεια να χτίσει νόμιμα και αφού τον φορολόγησε για την υπεραξία της οικοδομησιμότητας, απειλεί να μετατρέψει το οικόπεδο του σε χωράφι χωρίς καμία αξία;