Καλό ταξίδι, Καπετάνιε!

Ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό μου τη στιγμή που έπρεπε να ανακοινώσω στον αέρα ότι ο Πατριάρχης της Οικογένειας του ΑΝΤΕΝΝΑ έφυγε. Ήταν δικός μου άνθρωπος, όπως ήταν για όλα τα μέλη της μεγάλης μας οικογένειας πατέρας, αδελφός και φίλος. Η ιδέα του, ότι δεν είμαστε απλώς μια ραδιοτηλεοπτική επιχείρηση, αλλά πρώτα από όλα «η οικογένεια του ΑΝΤΕΝΝΑ», μας γαλούχησε σε μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στο εργασιακό μας περιβάλλον. Ο ίδιος με τη στάση και τις κινήσεις του, ενίσχυε την αίσθηση της στενής αυτής σχέσης.

Τον γνώρισα στο Λονδίνο τη δεκαετία του ’80, όπου εργαζόμουν τότε στο BBC, σε μια εκδήλωση του Ιδρύματός του, του Ιδρύματος Αιγαίου, που είχε χρηματοδοτήσει ένα ντοκιμαντέρ για την διαχρονική ελληνικότητα του Αρχιπελάγους, προβάλλοντας σε δύσκολες εποχές τα εθνικά μας δίκαια. Το Ίδρυμα εξέδιδε την μνημειώδη Επιθεώρηση «Μεσόγειος», την Mediterranean Quarterly, όπου τα μεγαλύτερα ονόματα της διεθνούς διπλωματίας και πολιτικής της εποχής μας κατέθεταν εγγράφως τις απόψεις τους. Ο ίδιος συνέγραψε εκείνο τον καιρό ένα βιβλίο για το Αιγαίο, που κυκλοφόρησε σε πολλές γλώσσες.

Η επόμενη συνάντησή μας ήταν και πάλι στο Λονδίνο, όπου είχα εν τω μεταξύ προσληφθεί ως ανταποκριτής του ΑΝΤ-1 FM και μιλήσαμε αρκετά. Ήταν η εισαγωγή μου στην Οικογένεια, που μού άλλαξε τη ζωή. Γνωρίζοντας την ενασχόλησή του με τη ναυτιλία, τον προσφώνησα για πρώτη φορά «Καπετάνιε» και κατάλαβα ότι δεν είχε αντίρρηση, ίσως να του άρεσε και λίγο. Από τότε έγινε για μένα ο «Καπετάνιος». Τα καράβια ήταν πολλά, όπως και οι επιχειρήσεις που διαρκώς μεγάλωναν, αλλά ο Καπετάνιος ήταν ένας.

Η απόφασή του να γίνει ένας από τους θεμελιωτές της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης με έφερε μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα: Να εγκαταλείψω τη σιγουριά του BBC και να μπω συνεπιβάτης στο αβέβαιο ταξίδι ενός ελληνικού τηλεοπτικού σταθμού που δεν είχε ακόμη γεννηθεί. Εμπιστεύθηκα τον Καπετάνιο και η ζωή τον δικαίωσε.

Από τα πρώτα βήματα του ΑΝΤ-1, ο Μίνωας Κυριακού απαιτούσε από όλους μας να ανταγωνιζόμαστε ως ίσοι προς ίσον τα μεγαλύτερα διεθνή δίκτυα. Και κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να εξασφαλίσει ο σταθμός παγκόσμιες αποκλειστικότητες. Η συνεργασία με το CNN και η συμβολή του ΑΝΤ-1 στο χτίσιμο του μεγαλύτερου παγκοσμίως κονσόρτσιουμ ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών, της ΕΝΕΧ, σηματοδοτούσαν μια εξωστρέφεια, που εξασφάλισε σε βάθος χρόνου τη ζηλευτή διεθνή πορεία του Ομίλου ΑΝΤΕΝΝΑ. Μια πορεία, που με τη συμβολή και τις καινοτόμες ιδέες του Αντιπροέδρου του Ομίλου, του γιου του Θοδωρή, έχει μετατρέψει τον Όμιλο σε παγκόσμια δύναμη στο χώρο των Μέσων Ενημέρωσης.   

Συχνά-πυκνά ο Μίνωας Κυριακού επισκεπτόταν τα γραφεία μας, την αίθουσα σύνταξης ή μας φώναζε στα γραφεία των διευθυντών για να μας μιλήσει, να μας κατευθύνει, να ρωτήσει τη γνώμη μας για την εξέλιξη κάποιου ρεπορτάζ, να αστειευτεί μαζί μας, να μας πειράξει. Από τα μεγάλα ονόματα μέχρι και τους μαθητευόμενους. Γνώριζε τον καθένα με το μικρό του όνομα και φυσικά την ειδικότητά του. Όταν έκανε μέρες να εμφανιστεί, ξέραμε ότι θα ήταν σε ταξίδι. Παρακολουθούσε ανελλιπώς όλα τα ρεπορτάζ στα δελτία ειδήσεων κι όταν έλειπε στο εξωτερικό ζητούσε να τα γράφουμε σε κασέτες που του στέλναμε. Ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τα εθνικά θέματα και τις διεθνείς εξελίξεις. Με τα χρόνια αποκτήσαμε μια έκτη αίσθηση: Νιώθαμε την αύρα του Καπετάνιου στον αέρα.

Η ενασχόλησή του με τον αθλητισμό, πήρε και πολλούς από εμάς συνεπιβάτες στο καινούργιο αυτό ταξίδι. Ως πρόεδρος του Πανελληνίου, αναμόρφωσε τον ιστορικό Γυμναστικό Σύλλογο και του εξασφάλισε εγκαταστάσεις που ούτε να ονειρευτούν δεν τολμούσαν οι πιστοί οπαδοί του. Η προεδρία στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή μας ταξίδεψε μέχρι την Κίνα, στην οποία ο Καπετάνιος παρέδωσε το 2008 την ολυμπιακή φλόγα για τους Αγώνες του Πεκίνου.

Η πορεία του ΑΝΤΕΝΝΑ δεν ήταν ανέφελη. Βρήκαμε στο δρόμο φουρτούνες και κόντρα ανέμους. Όμως ο καλός Καπετάνιος κράτησε το καράβι σταθερό και πάντα μας έβγαζε σε γαλήνια λιμάνια, δίνοντάς μας σιγουριά και ασφάλεια.

Οι απίστευτες διεθνείς του διασυνδέσεις παραμένουν ακόμη και σήμερα για μένα ένα μυστήριο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα περιστατικό στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, όταν η Σαουδική Αραβία είχε αναστείλει τη χρήση πιστωτικών καρτών και είχε δυσκολέψει απίστευτα την αποστολή εμβασμάτων. Το οικονομικό τμήμα του ΑΝΤ-1 δεν έβρισκε τρόπο να μού στείλει συνάλλαγμα και το ξενοδοχείο μου στο Νταμάμ, απαιτούσε εκκαθάριση λογαριασμού κάθε εβδομάδα. Σε μια επικοινωνία μου με τον τότε διευθυντή, τον αξέχαστο Αλέκο Ρήγα, μού έδωσε στο τηλέφωνο τον Μίνωα Κυριακού, που ήταν τυχαία στο γραφείο του. Εξέθεσα το πρόβλημα και με ρώτησε σε ποιο ξενοδοχείο έμενα. Μού έδωσε εξαιρετικά λεπτομερείς οδηγίες για το πώς θα πάω από το ξενοδοχείο μου σε ένα άσπρο κτίριο με κλειστά παράθυρα, μερικά χιλιόμετρα μακριά. Χτύπησα το κουδούνι και με περίμεναν με χιλιάδες δολάρια και σαουδαραβικά ριάλια που υπερκάλυπταν το χρέος μου και εξασφάλιζαν παραμονή αρκετών ακόμη εβδομάδων. Ο Καπετάνιος είχε παντού φίλους. Μερικοί από τους σημαντικότερους παγκόσμιους ηγέτες της εποχής μας τον τίμησαν, άλλωστε, με τη φιλία και την εμπιστοσύνη τους.

Ξεχωριστή θέση στην καρδιά και τη ζωή του είχαν τα τρία του παιδιά, που τους εμφύσησε τις δικές του αρχές, τις αξεπέραστες ποιότητες της ανθρωπιάς, της τιμιότητας, της αλληλεγγύης, της φιλανθρωπίας, της ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ. Ο Ξενοφών, η Αθηνά κι ο Θοδωρής ήταν πάντα στο πλευρό του. Όπως βρέθηκαν κι όταν ξεκίνησε για το τελευταίο του μεγάλο ταξίδι. Καλό ταξίδι Καπετάνιε!