Τρεις σκέψεις μου για το εκλογικό φιάσκο της Τερέζα Μέι
ΣΑΡΑΦΟΓΛΟΥ ΜΑΡΙΑΤο ανατρεπτικό αποτέλεσμα της εκλογικής αναμέτρησης στη Βρετανία, ερμηνεύθηκε με ποικίλους τρόπους.
Κατόπιν εορτής, πολλοί σπεύδουν να αποδώσουν τις ευθύνες της δεινής ήττας και να εκφράσουν τη γνώμη τους για το τι πήγε στραβά.
Οι ευρωπαϊκές κάλπες εξακολουθούν να αιφνιδιάζουν, αναδεικνύοντας το χαοτικό πολιτικό σκηνικό σε όλη τη γηραιά Ήπειρο και επιβεβαιώνοντας το vertigo των ψηφοφόρων.
Είναι γεγονός ότι η Τερέζα Μέι, πήρε το ρίσκο των πρόωρων εκλογών, καθοδηγούμενη από την δημοσκοπική της έπαρση. Αυτό-ανακηρύχθηκε σε αυτοκράτειρα του Brexit και πήρε πάνω της όλη την προεκλογική εκστρατεία ακολουθώντας μια καταστροφική στρατηγική. Επέμεινε σε κλισέ ατάκες για το μέλλον της χώρας, έκανε ασυγχώρητα λάθη απειλώντας τους ηλικιωμένους με τον αποκαλούμενο φόρο «άνοιας» και περιφρόνησε τους νέους και γενικότερα τους Βρετανούς ψηφοφόρους, επιδεικνύοντας μια σχεδόν ρομποτική συμπεριφορά, χωρίς ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας. Ήταν τόσο σίγουρη και αλαζονική που αρνήθηκε να εμφανιστεί σε τηλεοπτικό ντιμπέιτ.
Είναι επίσης γεγονός, ότι ο Τζέρεμι Κόρμπιν δεν το έβαλε κάτω. Παρά τις σφοδρές επικρίσεις και τρικλοποδιές από το ίδιο του το κόμμα, τις ατέλειωτες γκάφες του και την απώλεια δυναμικής, επικεντρώθηκε στην προεκλογική εκστρατεία και κέρδισε ένα σημαντικό κομμάτι από το χαμένο έδαφος. Επιχείρησε να εξηγήσει το αριστερό του μανιφέστο και να απλοποιήσει την ριζοσπαστική του σκέψη, με αποτέλεσμα να βρει ευήκοα ώτα στους νέους. Οι ιδέες για δωρεάν Πανεπιστήμια και οικονομική ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, γοήτευσαν τη νεολαία που γράφτηκε μαζικά στους εκλογικούς καταλόγους για να στηρίξει την «αλλαγή».
Επιπλέον, υπάρχει και η ιδιαιτερότητα του βρετανικού εκλογικού συστήματος. Οι Τόρις, αύξησαν τα ποσοστά τους σχεδόν πέντε μονάδες σε σχέση με τις εκλογές του 2015, αλλά έχασαν 12 έδρες.
Πέρα από τα «ασφαλή» υπάρχουν και κάποια «χρήσιμα» συμπεράσματα, που ίσως θα έπρεπε να μπουν δυναμικά στο δημόσιο διάλογο, για προβληματισμό.
Πρώτον, πολλοί κάνουν λόγο για πόλεμο «γενεών» στο Ηνωμένο Βασίλειο, που εξηγεί τη δραματική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Ο πολιτικός διχασμός δεν έχει μόνο κοινωνική και πολιτισμική ταυτότητα, αλλά και ηλικιακή. Η ψήφος των ηλικιωμένων έφερε το Brexit και η ψήφος των νέων το αδιέξοδο μιας «μετέωρης» Βουλής.
Σύμφωνα με στοιχεία από τα έξιτ πόλ, τα δύο τρίτα των νέων ψήφισαν τους Εργατικούς, με το Brexit να είναι η μεγαλύτερη ανησυχία τους.
Όπως αποδείχθηκε, τα πατριωτικά συνθήματα των Συντηρητικών και το μότο « Κοσμοπολίτης, είναι ο πολίτης του πουθενά», έκαναν τον Μαρξιστή Κόρμπιν ακόμα πιο ελκυστικό στα μάτια της νεολαίας.
Δεύτερον οι Βρετανοί εμφανίστηκαν περίπου μετανιωμένοι για το Brexit, απορρίπτοντας ένα επώδυνο διαζύγιο με την ΕΕ. Η Τερέζα Μέι ζήτησε καθαρή εντολή να ηγηθεί της άμεσης-και χωρίς αστερίσκους- αποχώρησης από την ευρωπαϊκή οικογένεια. Πήρε ένα ξεκάθαρο όχι, αφού έχασε την αυτοδυναμία και πλέον θα πορευθεί είτε με μια εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία ή με κυβέρνηση μειοψηφίας, που θα περιορίζει τους ελιγμούς της. Άλλωστε το Δημοκρατικό Ενωτικό Κόμμα της Βόρειας Ιρλανδίας, που προαλείφεται ως κυβερνητικός εταίρος, δεν θα υποστήριζε ένα χαοτικό Brexit, γιατί τα Ιρλανδικά σύνορα θα γίνονταν πιο αυστηρά.
Τρίτον, η Βρετανία μπαίνει στα αχαρτογράφητα νερά της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση με καπετάνιο μια ταραγμένη πολιτική σκηνή. Η Μέι υποσχέθηκε «βεβαιότητα», αλλά η πιθανή σύμπραξή της με το Δημοκρατικό Ενωτικό Κόμμα της Βόρειας Ιρλανδίας ίσως είναι βραχυπρόθεσμη. Το νησί είναι συνηθισμένο στις φουρτούνες, όμως μοιάζει να ανοίγει το κουτί της Πανδώρας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι η πολιτική αστάθεια, αλλά οι οικονομικές συνέπειες του Brexit που ακόμα δεν είναι εντελώς ορατές.
