Ένα γράμμα στον Δημήτρη Διαμαντίδη

Αυτός ο άτιμος ο χρόνος δεν μπορεί να νικηθεί από κανέναν. Όταν φτάνει το πλήρωμά του, όλα τελειώνουν. Όχι πάντα και για όλους, όμως. Υπάρχουν στη ζωή κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι ακόμη και όταν εκπληρώσουν την αποστολή τους και δώσουν τη σκυτάλη στους επόμενους, αυτοί παραμένουν... εκεί. Όχι απαραίτητα γιατί ήταν άψογοι σε αυτό που έκαναν, αλλά γιατί παρέδωσαν μαθήματα κυρίως με αυτά που δεν έκαναν. Ή κάποια τα έκαναν και δεν τα έμαθε ποτέ κανείς.

Δεν υπάρχει λόγος να πολυλογώ. Φυσικά και αναφέρομαι στον Δημήτρη Διαμαντίδη. Όχι τον μπασκετμπολίστα, αλλά τον άνθρωπο. Γιατί ο Διαμαντίδης μπορεί να σταμάτησε το μπάσκετ, όμως ο Δημήτρης παραμένει και θα παραμένει στο μυαλό όλων. Νομίζω πως το κατάλαβε και ο ίδιος χθες. Γι’ αυτό, Μήτσο, (συγχώρεσέ με για την οικειότητα) θέλω να σου πω κάποια πράγματα μέσα από την καρδιά μου και να σε ευχαριστήσω. Σε ευχαριστώ, λοιπόν, γιατί:

-      Δεν έγινες ποτέ... Νεοέλληνας. Είχες όλα τα «προσόντα» για να το κάνεις. Χρήμα, δόξα, καριέρα. Εσύ προτίμησες να μείνεις σεμνός, ταπεινός. Μπορεί να είχες κάνει το ματς της ζωής σου (ποιο απ’ όλα, να μου πεις), όμως έφευγες από το ΟΑΚΑ και δεν το καταλάβαινε κανείς. Ούτε αυτοκίνητο δεν ήθελες να αλλάξεις. Τρομάρα μας, πόσο επιφανειακοί είμαστε όλοι εμείς.

-      Δεν ξέχασες ποτέ τον τόπο καταγωγής σου. Και ο άνθρωπος, που ξεχνά τις ρίζες του, ξεχνά από πού είναι και πως ξεκίνησε, απλά δεν είναι άνθρωπος. Έχει μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. Και ρε φίλε, να σου πω κάτι; Για χάρη σου θέλω να πάω σε αυτή τη ρημάδα την Καστοριά.

-      Ήσουν πάντα εκεί για τους άλλους. Αυτό δεν το λέω εγώ, το λένε όλα αυτά τα χρόνια ΟΛΟΙ οι συμπαίκτες σου, τους οποίους έκανες... πρώτους μάγκες. Μέχρι και στις απονομές των τροπαίων, τους έπαιρνες μαζί για να σηκώσετε παρέα την κούπα. Υπάρχει έστω και ένας που να πιστεύει πως δεν είσαι το ίδιο και εκτός γηπέδων;

-      «Θα πω στα παιδιά μου πως απλά έπαιζα μπάσκετ». Τι ήταν αυτό που είπες ρε Μήτσο στην τελευταία σου συνέντευξη, όταν σε ρώτησαν «τι θα πεις στα παιδιά σου για τη δουλειά που έκανε ο μπαμπάς;». Πόσο λίγους μας έκανες να αισθανθούμε όλους εμάς, που σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο προσπαθούμε να προβάλουμε πόσο υπερτέλεια περνάμε και πόσο «γαμάτοι» είμαστε;

-      Δεν έβαλες ποτέ το χρήμα πάνω απ’ όλα. Βρε αθεόφοβε, ξέρεις πόσα περισσότερα λεφτά θα μπορούσες να είχες τώρα στον τραπεζικό σου λογαριασμό; Είναι δυνατόν να έλεγες στον μάνατζερ σου να μεταφέρει στη διοίκηση του συλλόγου πως επιθυμία σου ήταν να παραμείνεις εκεί, όποια προσφορά κι αν σου έκαναν; «Χάλαγες την πιάτσα» ρε Δημήτρη.

-      Στη χθεσινή σου ομιλία δεν ευχαρίστησες προσωπικά ούτε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς (που θα ήταν και το φυσιολογικό), ούτε τους συμπαίκτες σου όλα αυτά τα χρόνια. Αναφέρθηκες προσωπικά - και με τα μικρά τους ονόματα – ΜΟΝΟ στους «αφανείς» ήρωες. Τους φυσικοθεραπευτές, τους γιατρούς και όλους τους υπόλοιπους, που μοχθούσαν καθημερινά για σένα και τους υπόλοιπους. Το άξιζαν και περισσότερο άξιζαν να το ακούσουν από σένα.

-      Μίλαγες με πράξεις, όχι με λόγια. Πολύ κακό αυτό για το σινάφι μου («Παιδιά όχι εγώ, ας μιλήσει κανένας άλλος», ήταν η κλασική ατάκα σου για κάποια δήλωση μετά τα παιχνίδια), όμως ποιος μπορούσε να σου κακιώσει γι’ αυτό; Εσένα η δουλειά σου ήταν μέσα στο παρκέ και την έκανες καλύτερα από τον καθένα. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και για τους «μαϊντανούς».

-      Έκανες τους πατεράδες όλης της Ελλάδας να θέλουν οι γιοι τους να γίνουν σαν εσένα. Όχι να παίξουν μπάσκετ και να γίνουν παικταράδες, αλλά να σου μοιάσουν σαν άνθρωποι και σαν στάση ζωής. Και αυτό είναι μεγαλύτερο επίτευγμα από όλα τα τρόπαια του κόσμου. Κάτι παραπάνω θα ήξερε ο Ομπράντοβιτς για το χαρακτήρα σου, όταν ευχήθηκε ο γιος του να γίνει... Διαμαντίδης. 

Υ.Γ. Νιώθω βαθύτατα λυπημένος που το επάγγελμά μου δε θα μου επιτρέψει να γίνω κάπως, κάπου, κάποτε φίλος σου. Δεν ήθελες ποτέ τους δημοσιογράφους, Δημήτρη. Δικαιολογημένα θα έλεγα εγώ. Όχι, όμως, γιατί τους αντιπαθούσες, αλλά γιατί εσύ ήσουν ΕΣΥ και η προβολή δεν ήταν... ΕΣΥ.

Υ.Γ. 2 Η μη αναφορά της λέξης «Παναθηναϊκός» σε κανένα σημείο του άρθρου έγινε... σκόπιμα. Αφενός όλοι ξέρουν που αγωνιζόταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης, αφετέρου το κείμενο δε γράφτηκε ούτε για να «χρωματίσει», ούτε για να φανατίσει.