Κάπως έτσι

Τα δυο άκρα, ο κόμπος στο στομάχι ίδιος, το αποτέλεσμα διαφορετικό. Από τη μια η ανείπωτη τραγωδία στην Αίγινα και από την άλλη ο μέγας κύριος Γιαννιώτης και τα θαυμαστά, ολυμπιακά έργα του.

Αυτό το ρημάδι το καθυστερημένο χαστούκι στην παλιοσανίδα του τερματισμού, στέρησε τον επιθετικό προσδιορισμό χρυσός, από τις πομπώδεις περιγραφές και διατυπώσεις, αλλά ο Έλληνας ολυμπιονίκης έδειξε ότι είναι μάλαμα. Τόσο στον αγώνα με την τρομερή αντεπίθεση, όσο κυρίως με την ενέργειά του, μετά την ολοκλήρωση της υπερπροσπάθειας του, να ζητήσει την απόσυρση της ένστασης που η ελληνική αποστολή είχε δρομολογήσει. Αυτή η στάση τον ανεβάζει πιο ψηλά στο σκαλί του βάθρου, και του χαρίζει το χρυσό στο ήθος. Αυτός άλλωστε ένας από τους θεμέλιους  λίθους του ολυμπισμού στην εποχή  που το πανηγύρι των χορηγών και του παραγοντισμού δεν επιτρέπει ρομαντισμούς που θα κοστίσουν. Μάγκας με τα όλα του, και αυτή η αναγνώριση δεν κερδίζεται, δεν αναδεικνύεται από το χρώμα του μεταλλίου που είναι κρεμασμένο στο στήθος.

Αυτήν την νίκη δεν μπορεί να την μουτζουρώσει κανείς και ελάχιστοι θα μπορέσουν να τον διαδεχθούν σε αυτό το βάθρο. Περισσότεροι όμως είναι εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να παραδειγματιστούν. Πιθανόν εξίσου ικανοί αλλά ταυτόχρονα ανίκανοι στο χαρακτήρα.  Ένας αθλητής όμως χαρακτηρίζεται  σπουδαίος, όχι μόνο από τις επιδόσεις του, αλλά εάν διαθέτει και μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Άλλως θα ειναι απλώς ακόμη ένα κομμάτι μέταλλο που θα προστεθεί  στην προσωπική τροπαιοθήκη και μια ψευτοαράδα σε μια ιστορία που με όποια πένα και αν γραφτεί, όσοι κι αν την αφηγηθούν  θα ξεχαστεί γρήγορα.

Η λήθη όμως δεν μπορεί να θάψει τις προσωπικότητες. Ακόμη κι εάν τυχαίο γεγονός προκαλέσει αυτό το "ατύχημα", υπάρχει η συλλογική, εθνική  μνήμη για να ανακαλέσει στο παρόν τα κατορθώματα τους.

Όπως είπε και η μητέρα μιας άλλης μεγάλης προσωπικότητας, του χρυσού Λευτέρη Πετρούνια: "δεν θα είχε καμία αξία εάν το πόσο καλός αθλητής είναι, εάν ο Λευτέρης δεν ήταν και ένα καλό παιδί. "

Σαν γονιός κάπως έτσι ονειρεύομαι να διαπρέψουν και τα δικά μου παιδιά. Να είναι νικητές στον αγώνα με έπαθλο το σεβασμό και όχι το θαυμασμό.