Σημαδιακό το πρώτο παιδικό κλάμα του 2016;

«Ας είναι μια «αληθινά καλή χρονιά» το 2016 για όλους», επαναλάμβανα σε όσους ανταλλάξαμε ευχές για το καλωσόρισμα του έτους, «μακάρι να μην επαληθεύσει την φήμη για τα δίσεκτα» συμπλήρωνα την σκέψη μου και την από καρδιάς ευχή. 

Δίνω αρκετή σημασία στους οιωνούς, θεωρώ ότι κάτι μεταφυσικό (άλλοι το λένε πεπρωμένο ή μοίρα και άλλοι το αποκαλούν Θεό) προειδοποιεί για το τι μέλει γενέσθαι, για να ξέρεις τι σε περιμένει, χωρίς να σημαίνει ότι θα μπορέσεις να επέμβεις για όσα πρόκειται να συμβούν, καλά ή άσχημα.

Περίμενα, στα λόγια ή στις κινήσεις όσων συνομιλούσαμε ή ακόμη και στον δρόμο, όπως οδηγούσα για το γραφείο, να βρω ένα σημάδι, ένα ίχνος για το πώς θα …τρέξει τούτη η χρονιά. 

Και νομίζω το βρήκα – κι αν δεν είναι οιωνός, είναι τουλάχιστον η ευχή μου – όταν συνειδητοποίησα ότι το πρώτο παιδικό κλάμα του 2016 ακούστηκε στην θάλασσα, πάνω από τα παγωμένα νερά, καθώς το υγιέστατο κοριτσάκι γεννήθηκε εν πλω για τον Πειραιά, στο καράβι που πρώτο έδεσε κάβους στο πρώτο λιμάνι της χώρας.

Ο συνειρμός ήρθε αστραπιαία και με έκανε να γίνω ένα «κλικ» πιο αισιόδοξος, νομίζω σαν να χαμογέλασα όταν το «έδεσα» στο νου μου!

Το πρώτο κλάμα μιας καινούριας ζωής ακούστηκε πάνω από αυτά τα παγωμένα ελληνικά νερά, τα οποία την χρονιά που έφυγε «κατάπιαν» κι αγκάλιασαν με υδάτινο σάβανο τόσες αθώες ψυχούλες προσφυγόπουλων, παιδιών που οι γονείς τους ήθελαν να μην μεγαλώσουν ανάμεσα σε πυροβολισμούς και βόμβες, που οι γονείς τους ήθελαν να μην αναπνέουν και «παίζουν» τον πόλεμο.

Η πρώτη ανάσα της μικρούλας ήρθε πάνω από αυτά τα παγωμένα ελληνικά νερά που άρπαξαν τις τελευταίες ανάσες τόσων και τόσων βρεφών και μικρών παιδιών, αγοριών και κοριτσιών που ακόμη βύζαιναν, που ακόμη δεν περπατούσαν, που ακόμη δεν είχαν μάθει να ζωγραφίζουν, που ακόμη δεν….

Μετά από τόσους και τόσους θανάτους, σκέφθηκα, «έσπασε» το σερί του κακού, ήλθε το «φως» μιας γέννησης, μιας νέας ζωής, ήρθε το «σημάδι» του καλού!   

Ας γίνει αντίλαλος το κλάμα αυτού του νεογέννητου, αφού δεν έγιναν εφιάλτες για τους άρχοντες οι ρόγχοι των αθώων που πνίγηκαν στο Αιγαίο, ας γίνει σειρήνα που θα αφυπνίσει και τους άλλους, αυτούς τους άρχοντες που πρέπει και μπορούν να δώσουν τέλος στο «παιχνίδι του χαμού των αθώων».

Καλορίζικη να είσαι, μικρή μου! Μακάρι, μακάρι το κλάμα σου να είναι αυτό το σημάδι το καλό, για τα παιδιά που χωρίς να θέλουν παίζουν αυτό το «παιχνίδι θανάτου» στα παγωμένα ελληνικά νερά.