To “ναι”… του “όχι” στις Βρυξέλλες

Οι αρχηγοί και του «όχι» και του «ναι» ερμήνευσαν αυθεντικά (?) ότι το όχι και το ναι είναι το ίδιο και πως δίνουν την ίδια εντολή στην κυβέρνηση: Να διαπραγματευτεί μια συμφωνία και πως δεν έχει εντολή για ρήξη.

Ο Τσίπρας κέρδισε κατά κράτος, πολιτικά και επικοινωνιακά, το παλαιό σύστημα (κομμάτων και μέσων), έδωσε ξανά ελπίδα και κατατρόπωσε τον φόβο. Προσέφερε το βαθύτερο νόημα της Ανάστασης, σύμφωνα με τους φιλοσόφους της Θεολογίας. Εμφανίστηκε ως «διωκόμενος» από το κυρίαρχο σύστημα.

Οι μέθοδοι πειθούς που χρησιμοποιήθηκαν λειτούργησαν αντι-συσπειρωτικά και οι σκεπτόμενοι ή οι αμφιταλαντευόμενοι στρατεύθηκαν δίπλα σε εκείνον που δείχνει ότι πάει κόντρα στο ρεύμα, που φαίνεται ότι αντιστέκεται και που το «κυρίαρχο σύστημα» πολεμά με όλα τα Μέσα.

Τώρα, ο πρωθυπουργός μετατρέποντας το 61,3% «όχι» σε 100% «ναι» επιχειρεί να αρχίσει με τους εταίρους μια νέα διαπραγμάτευση γνωρίζοντας πως προσέρχεται στο τραπέζι με πιο δυσμενείς όρους.

Είναι στο χέρι του να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη στις σχέσεις με την Ευρώπη. Είτε έχει δίκιο είτε όχι, η ρητορική του και η στάση του προκάλεσαν ρήγμα και χάσμα εμπιστοσύνης. Και η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης θα στοιχίσει σε πιο σκληρά μέτρα.

Δεν αρκεί η θυσία του Βαρουφάκη. Θα απαιτηθεί θυσία πολιτικής κατεύθυνσης και στόχευσης. Και εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνείας. Και αν δώσει πειστική πολιτική εξήγηση στους Ευρωπαίους για το διακύβευμα της ψήφου των Ελλήνων την Κυριακή, το πιο δύσκολο στοίχημα για τον Τσίπρα είναι να πείσει το κόμμα του ότι το «όχι» είναι «ναι».