Το μήνυμα της ψήφου

Μία εγκάρσια τομή διατρέχει το σώμα της χώρας, τους πολίτες της. Δεν είναι ταξικός ο διαχωρισμός. Πλούσιοι , μεσαίοι και φτωχοί  βρέθηκαν και στη μία όχθη και στην αντίπερα όχθη. Στην όχθη του «ναι» και στην όχθη του «όχι».  Στην μία πλευρά, ως ισχυρή μειοψηφία του 40%  συγκεντρώθηκε  η κυρίαρχη κουλτούρα, και στην άλλη, οι 6 στους 10, που  ελπίζουν ότι θα μπορέσουν να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο από άλλη αφετηρία.

Όμως και οι δύο εντός του ευρώ, παρά την μειοψηφία στο  «όχι»  που θέλει εθνικό νόμισμα. Το πρώτο σημαντικό που πρέπει να συγκρατήσουμε είναι ότι 8 στους 10 Έλληνες θέλουν το ευρώ.  Αν δούμε με αυτή την οπτική το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος  , ισχυρίζομαι, ότι μπορούμε να το ερμηνεύσουμε καλύτερα. Οι βολεμένοι,   επέβαλλαν  για τόσα χρόνια την πολιτική τους, «έτρωγαν»  και δεν έβλεπαν τους άλλους , δεν τους ένιωθαν,  δεν τους άκουγαν,  τους άφηναν  πίσω. Η «κάστα» των βολεμένων αντί να τους ενσωματώνει, τους απέκοπτε. Αντί να τους ανεβάζει, τους έσπρωχνε πιο κάτω.

Ναι, το όχι  το ψήφισαν, όσοι δεν είχαν  δικαίωμα να ονειρεύονται . Όσοι ονειρεύτηκαν ότι μπορούν περήφανα να στείλουν μήνυμα πως δεν αντέχουμε περαιτέρω περιφρόνηση και περιοριστική πολιτική, χωρίς να σημαίνει ότι αν η επόμενη επιλογή είναι η έξοδος από το ευρώ τότε θα επιλέξουν το δεύτερο. Το δημοψήφισμα απέρριπτε συγκεκριμένα μέτρα και ας μην το ξεχνάμε.  Το «ναι» το ψήφισαν όσοι φοβήθηκαν ότι θα χάσουν όσα έχουν κατακτήσει με κόπο και ιδρώτα. Διαφορετικά και αυτοί «όχι» θα ψήφιζαν. 

Και οι δύο όχθες έχουν ισχυρά επιχειρήματα, αν κάποιος μπει στα «παπούτσια» της κάθε μιας. Στο δημοψήφισμα έχασε  η παλιά πολιτική ελίτ που  στις προδημοψηφισματικές διαδικασίες  ξέθαψε από το αραχνιασμένο πολιτικό ντουλάπι σκελετούς και πρόσωπα αποκρουστικά, λες και δεν είχαν ευθύνη.

Επιτέλους, ο Σαμαράς το αντιλήφθηκε και παραιτήθηκε.  Μαζί τους επιστρατεύθηκαν και μέθοδοι πειθούς αποκρουστικές. Το διαδίκτυο, τα κοινωνικά δίκτυα, η αδιαμεσολάβητη πληροφόρηση- για να θυμηθώ και την ακαδημαϊκή μου ιδιότητα-  επικράτησαν για μια ακόμη φορά αφού τα « κυρίαρχα»  μέσα και κόμματα εξακολουθούν –χωρίς λογική – να τα αγνοούν.   Το παλαιό «σύστημα»  έδειξε ότι παραμένει αραχνιασμένο,  πως δεν πήρε τα μηνύματα: ότι  χρειάζονται νέα πρόσωπα , νέες προσεγγίσεις, νέες πολιτικές. Οι νίκες έρχονται με έμπνευση και επιχειρήματα ελευθερίας και ελπίδας. Όχι με φόβο.

Ελεύθεροι από τον φόβο, πραγματικό ή κατασκευασμένο, οι πολλοί , όπως προβλέπει η Δημοκρατία, αποφάσισαν.  Αν η ελπίδα και το όνειρο θα μετουσιωθούν σε  πραγματικότητα ή σε εφιάλτη θα εξαρτηθεί  από τον Αλέξη Τσίπρα.  Διαθέτει τη γοητεία, την ικανότητα ,την φρεσκάδα,  την πολιτική δύναμη και την στήριξη του λαού. Λογικά –όπως αναμένεται μετά το Συμβούλιο των αρχηγών που ευφυώς συνεκάλεσε -και όλων των πολιτικών δυνάμεων για μια καλή  διαπραγμάτευση και συμφωνία.

 Η εντολή του δημοψηφίσματος είναι  να φέρει λύση μέσα στην ευρωζώνη. Και πρέπει με κάθε κόστος , πάση θυσία, να μην δώσει την ευκαιρία στην παλαιά ελίτ της Ευρώπης και της χώρας να δικαιωθούν για τον φόβο που έσπειραν.