Σωτηρία ή νέοι κλαυθμοί και οδυρμοί;

Όμως όποιος παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει για ποιό λόγο πρέπει να ληφθούν μέτρα είναι λαϊκίζων υποκριτής. Όποιος επιμένει ότι υπάρχουν άλλες λύσεις χρήζει ιατρικής παρακολουθήσεως, ή αν αποδειχθεί ότι είναι σώφρων ζει στον κόσμο του, που απέχει παρασάγκας από την πραγματικότητα. 

Ως εκ τούτου, από μέτρα σε γκρίνια και πάλι σε νέα μέτρα δεν οδηγούμαστε κάπου. Μία ελληνική κυβέρνηση πρέπει επιτέλους να αποφασίσει και να μιλήσει με τη γλώσσα της αλήθειας. Που είναι εν προκειμένω μία. 

Για να σωθούμε και να προχωρήσουμε μπροστά το κράτος έχει χρέος να προσδιορίσει τον πλούτο που παράγει. Και με βάση αυτόν να μοιράζει υποσχέσεις, να προβαίνει σε προσλήψεις και παροχές. Αυτά προϋποθέτουν ανοιχτά μυαλά, ρεαλιστές και όχι ιδεοληπτικούς πολιτικούς που ως πρώτο μέλημα έχουν αναχρονιστικές αντιμεταρρυθμίσεις όπως το αδιανόητο για σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος πισογύρισμα στο χώρο της Παιδείας. 

Ο Μάνος Χατζηδάκης στο πρώτο τεύχος του περίφημου περιοδικού «Τέταρτο» που διήθυνε για έντεκα μόλις τεύχη αναρωτήθηκε πριν από 25 χρόνια, τι να σημαίνει άραγε το «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», καταλήγοντας ότι «αν δεν πεθάνει πάει να πει πως και ποτέ δεν θα αναστηθεί.» Σήμερα δεν έχουμε πεθάνει ακόμη, έχουμε όμως πιάσει πάτο. Και πρέπει να καταφέρουμε να ανασυγκροτηθούμε, να αναστηθούμε. 

Μόλις χθες, ο Βαρουφάκης μίλησε για αυτονόητα πράγματα, όπως ότι η Ελλάδα οφείλει να μην χρειαστεί να ξαναδανειστεί για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, το συνταξιοδοτικό σύστημα νοσεί, η αύξηση της παραγωγικότητας παραμένει στάσιμη, η δημόσια διοίκηση έχει επείγουσα ανάγκη εκσυγχρονισμού, ανυπέρβλητα εμπόδια εμποδίζουν την επιχειρηματικότητα, η ανισότητα έχει ϕθάσει σε εξωϕρενικά επίπεδα και η κοινωνία αδυνατεί να ενωθεί υπέρ των απολύτως αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.

Πολύ σωστά. Και όλα αυτά πώς επιτυγχάνονται; Με επαναπροσλήψεις στο δημόσιο, με επαναφορά του συστήματος των αιωνίων φοιτητών, με προσλήψεις δικών μας παιδιών όπως έπρατταν και οι προηγούμενοι, με απόλυτη προστασία του δημοσίου και ευχολόγια για τον ιδιωτικό τομέα, με δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας, με φορολογία στα ύψη; 

Οι επαρμένοι Έλληνες, που στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν -όπως έγραψαν ξένοι παρατηρητές- ότι είναι πλούσιοι, πρέπει να αντιληφθούν επιτέλους ότι δεν υπάρχει μηχανή που γεννάει χρήματα. Χρειάζονται ιδέες, μεράκι, πολλή δουλειά, ευσυνειδησία από όλους, ιδιωτική πρωτοβουλία, ελεύθερη επιχειρηματικότητα, επανακαθορισμός αξιών, ώστε να αναστηθούμε.