Γυναίκες και μπάλα, μια σχέση... επικίνδυνη!

Στη περιβόητη «dolce vita» των αντρών αυτά τα δύο στοιχεία αποτελούν μόνιμο θέμα συζήτησης. Τι γίνεται, όμως, όταν -για διάφορους λόγους- έρχεται η στιγμή που τα συγκεκριμένα «ιδανικά» συνδυάζονται;

Όσοι νομίζουν ότι το να βλέπουν έναν αγώνα ποδοσφαίρου μαζί με το κορίτσι τους είναι το ιδεατό μιας σχέσης, ίσως πρέπει να το ξανασκεφτούν, αφού η «διασταύρωση» σπάνια φέρνει θετικά αποτελέσματα.

Η καλύτερη των περιπτώσεων θα είναι να σου τύχει το γλυκό σου μωράκι με τις «χαζές» (για σένα) απορίες. Με αγαθές προθέσεις και θετική διάθεση ώστε να συμμετέχει στα ενδιαφέροντά σου.  Διατεθειμένη να συμβιβαστεί με την τρέλα σου, κάθεται μαζί σου να δει τα παιχνίδια. Τι γίνεται όμως όταν μετά τα πρώτα 15 λεπτά ο αρχικός σου ενθουσιασμός (που βρήκες μια γυναίκα να σε καταλαβαίνει) μετατρέπεται σε εκνευρισμό από τις απανωτές ερωτήσεις;

Να’ ταν μόνο το ακαταλαβίστικο οφσάιντ; Να το καταλάβω! Αλλά ο συνεχόμενος βομβαρδισμός για το ποιος είναι ο επόπτης, γιατί σήκωσε τη σημαία, γιατί αφού έληξε ισοπαλία αυτοί πανηγυρίζουν κτλπ, οδηγούν σε απελπισία!

Βέβαια είναι προτιμότερο από το να ακούει μπάλα και να την πιάνει αμόκ. Εδώ είναι η 2η περίπτωση γυναίκας που δεν καταλαβαίνει την ιεροτελεστία της μπάλας. Αδυνατεί να δεχθεί το τρίπτυχο «πίτσα – μπύρα - μπάλα» ούτε γιατί πρέπει για ένα 90λεπτο έχεις το δικαίωμα να βρίζεις συνεχώς. Και κυρίως δεν αντιλαμβάνεται γιατί πιθανότατα θεωρείται «ξένο σώμα» σε μια αντροπαρέα!

Κι αν προκειμένου να γλυτώσεις τη μουρμούρα πας εκτός σπιτιού, έρχονται οι ατάκες του στυλ: «μια Κυριακή έχουμε και προτιμάς να τη περάσεις με τους τεμπέληδες φίλους σου».

Όμως… Ακόμα και η –ελεγχόμενη- μουρμούρα είναι προτιμότερη από το να σου τύχει η γκόμενα γνώστης – χούλιγκαν. Η 3η περίπτωση γυναίκας που είναι πλέον μόδα, κρίνοντας από το χαμό που επικρατεί στα social media, μετά το τέλος κάθε αγώνα.

Είναι η γυναίκα που πρώτη χυδαιολογεί, πρώτη χειρονομεί, εκείνη σε ενημερώνει για το πότε κυκλοφορούν τα εισιτήρια ώστε να πάτε μαζί γήπεδο. Η πρώτη που θα αναρτήσει ένα γραφικό status στο Facebook. Αν ο «κάφρος» που κρύβει μέσα της περιορίζεται στα γήπεδα, παλεύεται! Αλλά οι φράσεις «που πάτε ρε καημένοι με τον Σαντάνα», ή «αν δεν αλλάξει το σύστημα σε 3-5-2 δεν έχει τύχη» επαναλαμβάνονται και στο σπίτι, δεν γίνεται να μη προβληματιστείς!

Δεν είναι περίεργο να περιμένεις να ακούσεις για την ομορφιά του Κριστιάνο και αντί αυτού να σου λέει ότι δικαίως πήρε τη Χρυσή Μπάλα και αξιοποιείται καλύτερα αγωνιζόμενος στα «φτερά» της επίθεσης;

Το ίδιο και στο μπάσκετ! Το να γνωρίζει ότι οι Διαμαντίδης – Σπανούλης είναι οι καλύτεροι παίκτες, λογικό… Το να σου αναλύει γιατί η εκάστοτε ομάδα δεν παίζει καλά το πικ εντ ρολ , είναι ένα θέμα! Και στο κάτω κάτω, το να ακούς μια ωραία ύπαρξη να ξεστομίζει φράσεις όπως «σας γλεντάμε συνεχώς», «στη φάπα μια ζωή» κτλπ, είναι Ο,ΤΙ πιο αντιαισθητικό μπορεί να υπάρξει. Προσωπική γνώμη πάντα!

Προφανώς η καθεμία μπορεί να ασχολείται και να καταπιάνεται με ό,τι θέλει, αλλά προτιμότερο δεν είναι να μην καταλαβαίνει την εμμονή σου με τη μπάλα, από το να αναλύεται παρέα το πόσο ωραία της «μιλάει» ο Μέσι;

Υ.Γ. Τιμή και δόξα σε όσες πραγματικά αγαπούν τα σπορ, σε εκείνες που ζουν από τον αθλητισμό και φυσικά σε εκείνες που οι γνώσεις τους είναι περισσότερες κι από αυτές του ανδρικού πληθυσμού. Κανένα ποδόσφαιρο, κανένα άθλημα δεν είναι αποκλειστικό «προνόμιο» κανενός, αλλά η υπερβολική ενασχόληση και η παθιασμένη αντιμετώπιση των σπορ, ενίοτε ξεπερνά τις κόκκινες γραμμές των περισσοτέρων αντρών! Θαρρώ…