Ποδοσφαιρικώς επτωχεύσαμεν...

Ζούμε σε μια πτωχευμένη χώρα. Πτωχευμένη (αν όχι τυπικά, πλην ουσιαστικά) οικονομικά. Πτωχευμένη κοινωνικά, αφού έχει διαταραχθεί πλήρως ο ιστός, στον οποίο στηρίχθηκε η ανασύσταση του Ελληνικού κράτους. Πτωχευμένος ηθικά, αφού η «απάτη» και η «κομπίνα» έγιναν την τελευταία 20ετία, όχι απλά ανεκτός, αλλά απαραίτητος τρόπος ζωής. Πτωχευμένος πολιτικά (αυτό νομίζω ότι δεν χρειάζεται εξήγηση...).

Επομένως, ήταν θέμα χρόνου, και η ποδοσφαιρική μας πτώση. Σε συλλογικό επίπεδο, νομίζω πως το έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια. Το επίπεδο του πρωταθλήματος μας, συνολικά, χαμηλώνει, χρόνο με τον χρόνο (το αν μία, δύο ή τρεις ομάδες, κάνουν το παραπάνω στην Ευρώπη, δεν σημαίνει, ότι το σύνολο του ποδοσφαίρου μας, κάνει βήματα προόδου). Η αξιοπιστία, εξελίσσεται σε άγνωστη λέξη, αφού ακόμη και το «ανθρώπινο λάθος», δεν γίνεται πλέον αποδεκτό. Και τα τελευταία επεισόδια, στο σήριαλ, Σούπερ Ληγκ (ξυλοδαρμοί, καταγγελίες, ανακοινώσεις ΠΑΕ) απλά επιβεβαιώνουν, ότι η επόμενη ημέρα, μόνο ρόδινη δεν φαντάζει στον ορίζοντα. Η αναστολή των πρωταθλημάτων, με την απόφαση της ΕΠΟ, απλά βάζει και επίσημα την σφραγίδα στο «πιστοποιητικό θανάτου», αυτού του ποδοσφαίρου.

Αν κάτι είχε μείνει εκτός, μέχρι το καλοκαίρι, ήταν η εθνική ομάδα. Λες και κάποιο χέρι, μαγικά, είχε σηκώσει έναν προστατευτικό κλοιό, και η ομάδα έκανε υπερήφανους όλους τους Έλληνες για μια 10ετία. Όπως όμως όλα τα παραμύθια, έτσι και αυτό, έφτασε στο τέλος του. Γιατί η «μόλυνση» είναι επίμονη και μπορεί να έχει μεγαλύτερες αντοχές, ακόμη και από τον πιο υγιή οργανισμό.

Τα Φερόε ήλθαν απλά να μας το επιβεβαιώσουν. Ότι διαθέτουμε πια μια ομάδα, δίχως προσωπικότητα και cojones, όπως τα λένε οι Ισπανοί. Ούτε και εγώ ενθουσιαζόμουν βλέποντας συνεχώς τον Κάρα και τον Κατσούρ. Θα προτιμούσα νέα και λαμπερά πρόσωπα. Όμως οι δύο «αρχηγοί» και αξία παικτική είχαν (ιδιαίτερα εάν ήξερες έξυπνα να καμουφλάρεις τις αδυναμίες τους και να εκμεταλλεύεσαι τις ικανότητες τους), κυρίως δε, ηγετική παρουσία. Και στο σύνολο των αποδυτηρίων, και μέσα στο γήπεδο, για αντιπάλους και διαιτητές. Φοβούμαι ότι η νέα φουρνιά, που ανέλαβε το βάρος της ευθύνης, μετά την Βραζιλία, δεν έχει, ακόμη, τα προσόντα αυτά. Μπορεί οι τεχνικές αρετές και το ταλέντο, να υπερτερούν. Προσωπικότητα και πραγματική ηγετική φυσιογνωμία, αποδεικνύεται, ότι κανένας διεθνής δεν διαθέτει. Όχι κυρίως λεκτικώς (γιατί κάποια παιδιά, πράγματι βγήκαν και μίλησαν σε σωστή βάση), αλλά ποδοσφαιρικώς. Διότι, εάν υπήρχε τέτοια, θα αρκούσε για μία νίκη με τους ερασιτέχνες των Νησιών (οι «παλιοί» είχαν μια ωραία αποστροφή για αυτό το θέμα: μπάλλα παίξε με τα πόδια και όχι με το στόμα, το πρώτο είναι το δύσκολο).

Βέβαια η ευθύνη του προπονητή είναι τεράστια. Και μην ακούω βλακείες, ότι δεν χρειάζεται προπονητής για τέτοια ματς. Ασφαλώς και χρειάζεται, έστω και αν δεν απαιτείς να κάνει κοουτσάρισμα Μουρίνιο, αλλά απλά πράγματα, ώστε να βρει λύσεις, σε ένα παιχνίδι από τον αντίπαλο, που το ξέρεις. Τουλάχιστον όφειλε να το ξέρει. Και παρότι οι περγαμηνές του Ρανιέρι είναι αδιαμφισβήτητες, αποδείχτηκε, ότι δεν «κόλλησε» με την εθνική. Αιτίες μπορεί να βρει κανείς πολλές: άλλο σύλλογος, άλλο εθνικές ομάδες, έλλειψη κατανόησης της φιλοσοφίας του, αδυναμία να εμπνεύσει τους παίκτες (εκτός 2-3 , που έπαιξαν για την πάρτη τους και για το γαμώτο, δεν διαπίστωσα σε αυτά τα 4 ματς των προκριματικών ιδιαίτερη «ζέση» σε κάποιον διεθνή, να «παλέψει» και για τον προπονητή του), ατυχία (τα παμε από την αρχή, ότι ήταν γκαντέμης ο Ιταλός), δυσκολία στην μετάβαση της «νέας εποχής»... Το ζητούμενο είναι, πως η εθνική παρουσίασε τις ίδιες αδυναμίες, από το ξεκίνημα της διαδικασίας, δίχως την παραμικρή βελτίωση.

Και η δουλειά, που (δεν) έκανε ο Ρανιέρι, έχει μεγάλο μερίδιο σε αυτή την αδυναμία. Μπλεγμένα συστήματα, αλλοπρόσαλλες κλήσεις και επιλογές, ακόμη και στην 11άδα, καμμία έμπνευση και κακό κοουτσάρισμα την ώρα του 90λεπτου. Όλα αυτά, μαζί με τα παραπάνω, οδήγησαν στο ποδοσφαιρικό Βατερλό. Και πάντα, μετά από μια τέτοια στιγμή, το πιο σημαντικό είναι, πως ξημερώνει η επόμενη ημέρα...

ΥΓ: Μην βιαστείτε να πείτε, ότι δεν αναφέρω κάτι για τις ευθύνες της ΕΠΟ. Δεν το κάνω, διότι φρονώ, ότι άπαντες έχουν αποκρυσταλλωμένη άποψη, για την «παραγοντική συνεισφορά», σε όλο αυτό το κατασκεύασμα, που γκρεμίστηκε. Απλά μια επισήμανση: ακόμη και την σωστή κίνηση, να αποπεμφθεί ο Ιταλός, που δεν έδειξε διάθεση να παραιτηθεί, την χάλασαν, με την επιλογή να παραμείνει στον πάγκο, για το φιλικό με την Σερβία. Τί ακριβώς θα προσφέρει η παρουσία του Ρανιέρι; Τι θα κερδίσουμε; Ας καθόταν στον πάγκο ο Τσάνας, ο Καραγκούνης βρε αδελφέ. Όχι πάντως ο αποπεμφθείς προπονητής σου...