Οι «αλήθειες» του Ρανιέρι!

Οι δηλώσεις του Ρανιέρι στη ΝΕΡΙΤ και η αντίδραση της ΕΠΟ (διόρθωση, η μη αντίδραση, αφού η ανακοίνωση στήριξης αναφέρεται περισσότερο σε σενάρια, που είδαν το φως της δημοσιότητας και λιγότερο στο περιεχόμενο των λεγομένων του), με έχει μπλέξει λίγο.

Αδυνατώ να καταλάβω τι κλίμα επικρατεί στις τάξεις της εθνικής και τι διάολο θα γίνει, έτσι και στραβώσει το ματς με τα Φερόες. Δεν γίνεται; Μα ο Ρανιέρι είπε, ότι περιμένει ντέρμπυ, δύσκολο, με τους αντιπάλους να κλείνονται πίσω και να μας βάζουν εμπόδια. Βέβαια δεν θυμάμαι ποτέ τους συμπαθέστατους παίκτες από την Βόρεια Ευρώπη να παίζουν σαν την Μπαρτσελόνα. Το ίδιο έπρατταν όλα αυτά τα χρόνια και το κοντέρ, ιδιαίτερα στα εκτός έδρας ματς, «έγραφε».

Φαίνεται όμως, ότι ο Ιταλός δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε στους παίκτες που καλεί και φοβάται την «στραβή» και σπεύδει να μας προετοιμάσει αναλόγως. Μήπως όμως, όλη του η συνέντευξη, δεν μας έχει λίγο μπλέξει;

Διότι ο συμπαθής κόουτς (και είμαι από εκείνους, που είδα με θετικό μάτι την πρόσληψη του), μοιάζει να τελεί υπό καθεστώς μεγάλης πίεσης και δεν μας τα λέει καλά.

Τώρα ανακάλυψε ότι είναι άλλο να προπονείς ομάδα και άλλο εθνική, όπου βλέπεις τους παίκτες κάθε 4 μήνες. Μα αυτό είναι γνωστό και στα μικρά παιδιά. Όφειλε να το γνωρίζει και όχι τώρα να ανακαλύπτει δυσκολία στην προετοιμασία των διεθνών. Κάποιους από τους οποίους «έβγαλε και στην σέντρα» λέγοντας ότι δεν έχουν δώσει το 100% μέχρι τώρα. Αν δεν μπορεί να το υπηρετήσει, τότε έχει πρόβλημα, ακριβώς επειδή αποδέχθηκε την θέση.

Επίσης, μας είπε, ότι το θεαματικό επιθετικό ποδόσφαιρο, που και ο ίδιος ευαγγελίζεται (όπως είχε πει στις προγραμματικές του δηλώσεις) θέλει παίκτες σαν τον Κριστιάνο Ρονάλντο, που η Ελλάδα δεν διαθέτει. Το να παρακινεί τους ποδοσφαιριστές του να μοιάσουν στον Πορτογάλο, για να παίξουμε επίθεση, μοιάζει τουλάχιστον ουτοπικό.

Μας είπε και πως θέλει χρόνο τώρα για να παντρέψει την παλιά, επιτυχημένη συνταγή, με τα νέα δεδομένα. Μα και αυτό ήταν γνωστό εξ αρχής. Και πάντως, στον όμιλο που έχει πέσει, δεν του ζήτησε κανείς να είναι Βραζιλία, αλλά απλά να κάνει διαδικαστικές νίκες στο ξεκίνημα, μέχρι να ρολάρει η ομάδα. Αντίθετα, χάσαμε από την Β. Ιρλανδία θυμίζω και τώρα «φοβόμαστε» τα Νησιά Φερόες. 

Μας τα ‘μπλεξε λίγο και με τις κλήσεις, στο θέμα με τον Γκέκα, όπου «ανακάλυψε» ότι στην λίστα δεν ήταν ο παίκτης. Μια λίστα όμως, που εκείνος καταρτίζει. Πώς είδε μετά, ότι ο Φάνης ήταν εκτός; Το ΄χασα κάπου εκεί και εγκατέλειψα.

Και ήρθε και η ιστορία με τους προπονητές των μικρών εθνικών, να επιβεβαιώσει τα δημοσιεύματα, για τον τρόπο επιλογής. Αδειάζοντας πλήρως τον Πρόεδρο της Ομοσπονδίας, που λίγες ημέρες νωρίτερα, διαβεβαίωνε, πως ήταν αποκλειστική ευθύνη του Ιταλού.

Αν δεν είναι λόγος αυτός, να κληθεί τουλάχιστον για εξηγήσεις ο προπονητής ή το ΔΣ να εγκαλέσει τον Πρόεδρο, δεν ξέρω πότε μπορεί να συμβεί αυτό.

Μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο, ακόμη και κάποιες σωστές επισημάνσεις του ή σκέψεις του, χάνονται στην μετάφραση… για το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Τους νέους παίκτες. Το πως πρέπει να τους εξελίξουμε. Την διάθεση, που πρέπει να έχει ο ποδοσφαιριστής, μπαίνοντας στο γήπεδο. 

Όλα αυτά, δείχνουν ένα κλίμα, τουλάχιστον αγχωτικό, στις τάξεις της Ομοσπονδίας και της ομάδας. Δίχως ηρεμία, απόρροια των κακών αποτελεσμάτων και της τραγικής εικόνας της εθνικής.

Ας κάνουμε πάντως υπομονή και ας του δώσουμε τον απαιτούμενο χρόνο. Να καθαρίσει κυρίως το μυαλό του, να κατασταλάξει σε αυτό που θέλει να κάνει και να μας δείξει σημάδια βελτίωσης. Η «θολούρα» της συνέντευξης, δεν αλλάζει το δεδομένο ό,τι δεν είναι «μάγος» και ό,τι πρέπει να έχει μια εύλογη πίστωση χρόνου.