Κάθε φορά η ίδια ιστορία
ΛΕΒEIΔΙΩΤΗΣ ΣΠΥΡΟΣ«Πλήρης καταστροφή. Τα νερά μπήκαν και διέλυσαν τα πάντα στο σπίτι του γιου μου. Είναι άνεργος με δύο παιδιά και όλοι ζούμε από μία σύνταξη».
Οι παραπάνω λέξεις είναι από μία γυναίκα που με δάκρυα στα μάτια έβλεπε το υπόγειο του σπιτιού του γιου της να έχει δύο μέτρα νερό από τις χθεσινές πλημμύρες. Μπαζωμένα ρέματα, βουλωμένα φρεάτια κλπ. Κάθε φορά η ίδια ιστορία, σε μία πόλη που τα μοναδικά θύματα είναι οι πολίτες της.
Η εικόνα ήταν χαοτική. Σπίτια και επιχειρήσεις γεμάτα λασπόνερα. Ιδιοκτήτες και υπάλληλοι με σκούπες στα χέρια να προσπαθούν να καθαρίσουν. Αυτοκίνητα που είχαν παρασυρθεί σαν ψεύτικα από τους χείμαρρους και σχημάτιζαν «πύργους» πεσμένα το ένα πάνω στο άλλο. Τροχαία ατυχήματα. Πυροσβέστες να τρέχουν από γειτονιά σε γειτονιά για να βοηθήσουν. Αστυνομικοί να απεγκλωβίζουν ανθρώπους από σπίτια. Πελάτες που βρέθηκαν στο υπόγειο ενός σούπερ μάρκετ να σχηματίζουν ανθρώπινη αλυσίδα για να σωθούν από τα νερά έμπαιναν με ορμή. Πρόσωπα σοκαρισμένα που δεν μπορούσαν να πιστέψουν την εικόνα που αντίκριζαν..
Οργή, απόγνωση, θλίψη. Οι λέξεις ελάχιστες για να περιγράψει κάποιος τις αντιδράσεις των συμπολιτών μας. «Πόσο να αντέξουμε πια» έλεγε ένας κάτοικος στο Ίλιον που είδε το ρέμα στην οδό Παπανδρέου να παρασέρνει το αυτοκίνητό του και δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα.
Το μόνο παρήγορο σε όλες αυτές τις εικόνες είναι αναμφίβολα η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση ανάμεσα στους ανθρώπους. Με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο ο ένας προσπαθούσε να βοηθήσει τον άλλο. Αυτό δίνει ελπίδα και δύναμη στον καθένα για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες σε μία καθημερινότητα που πολλά μας πληγώνουν.
Δυστυχώς, παρά τις δεσμεύσεις για ανακούφιση των πληγέντων και τις προσπάθειες για γρήγορη αποκατάσταση των καταστροφών, στην επόμενη κακοκαιρία θα γίνουμε ξανά μάρτυρες των ίδιων εικόνων που βλέπουμε εδώ και πολλά χρόνια.
