Η παιδεία δεν έχει εθνικότητα, αλλά διεύθυνση

Γύρω στις 12 το μεσημέρι μπαίνω στο μετρό με κατεύθυνση τον σταθμό του Συντάγματος. Ο συρμός προερχόταν από το αεροδρόμιο και είχε αρκετούς ταξιδιώτες με τις βαλίτσες τους. Το βλέμμα μου καρφώθηκε σε δύο ζευγάρια 25άρηδων, που είχαν καθίσει μπροστά μου.

Ο κάθε ένας από τους τέσσερις είχε «πιάσει» ένα ζευγάρι καθισμάτων. Οι δυο κοπέλες είχαν δίπλα τους τις «κουρασμένες» βαλίτσες, ενώ οι άντρες είχαν την πλάτη τους στον «τοίχο» του τρένου και τα πόδια τους επάνω στο διπλανό κάθισμα, με τρόπο ώστε οι σόλες των παπουτσιών τους να αφήνουν ολόκληρα τα χνάρια τους επάνω στο ύφασμα.

Γούρλωσα τα μάτια. Προσπάθησα να ακούσω τι γλώσσα μιλούν. Μάλλον γερμανικά… Στην πρώτη στάση, δεν μίλησα. Στη δεύτερη, είχα αρχίσει να θυμώνω. Φούντωνα! Στην τρίτη, μπαίνει ακριβώς μπροστά τους ένας 40άρης γεροδεμένος, γύρω στο 1,90, μόνο που είχε το ένα πόδι στον γύψο και κυκλοφορούσε με πατερίτσες. Κανείς από τους τέσσερις δεν κούνησε ούτε το βλέφαρό του. Συνέχισαν να συνομιλούν και να γελούν, λες και ήταν στον καναπέ του σπιτιού τους. Δεν άντεξα.

Πλησίασα, σχεδόν τράβηξα τα πόδια του ενός για να καθίσει ο τραυματίας, ενώ ταυτόχρονα μίλησα στον νεαρό επισκέπτη, με αυστηρό –ομολογώ- ύφος.

-          Από πού είστε;

-          Από την Ελβετία.

-          Συγνώμη, θεωρείτε ότι είναι σωστό αυτό, που κάνετε;

-          Ορίστε;

-          Μπορείτε να φανταστείτε τους εαυτού σας να κάθεστε έτσι στο μετρό της Γενεύης;

-          Όχι.

-          Θα θέλατε να καθίσετε σε μία θέση γεμάτη λάσπες από τα παπούτσια κάποιου; Μήπως τότε θα λέγατε ότι οι Έλληνες είναι βρωμιάρηδες;

Πολύ γρήγορα ο νεαρός, Ελβετός κατά πως είπε, επισκέπτης κατέβασε το βλέμμα του και οι φίλοι του τα πόδια και τις αποσκευές τους από τις θέσεις.

Τέτοιους επισκέπτες δεν θέλω! Κι ας έχουν χρήματα. Κι ας μένουν σε ξενοδοχείο. Κι ας τρώνε σε εστιατόριο. Και να είστε σίγουροι ότι ούτε οι επιχειρηματίες του τουρισμού θέλουν τέτοιους πελάτες.

Γιατί ανέφερα την εθνικότητά τους; Για έναν και μόνο λόγο: για να δείξω ότι η παιδεία δεν οφείλεται στη χώρα καταγωγής, αλλά στους «κανόνες», που μαθαίνει ο καθένας στο σπίτι του. Για αυτό λέω ότι η παιδεία έχει «διεύθυνση». Τη διεύθυνση του σπιτιού, που ο καθένας μας μεγάλωσε.