Πλησιάζει η ώρα…

Τι μπορεί να νιώθει ένας ποδοσφαιριστής όταν ετοιμάζεται να παίξει σε ένα ματς που παρουσιάζεται σε λίγους, μία φορά στην καριέρα τους και οι περισσότεροι απλώς το ονειρεύονται καθώς είναι προνόμιο των ελαχίστων, όχι απαραίτητα των καλύτερων; Αγωνία, άγχος, αβεβαιότητα αλλά και την αίσθηση της ευλογίας για τη συμμετοχή του σε μία ποδοσφαιρική παράσταση αυτού του επιπέδου, προσμονή, χαρά.

Την τελευταία ώρα, όλα πάνε περίπατο και μένει μόνο η προσήλωση στο στόχο.Σε αυτό ειδικά επιμένουν οι προπονητές.

Ειδικά στις Εθνικές ομάδες, καθώς γνωρίζουν ότι λίγα μπορούν  να συνεισφέρουν από την πλευρά τους στην βελτίωση των ποδοσφαιριστών τους ή στην ανταπόκριση τους σε θέματα τακτικής, στην αφομοίωση των ειδικών συνθηκών ενός αγώνα.

Τι να πεις στον παίκτη όταν τα ξέρει όλα, τα αισθάνεται, ως νέος άνθρωπος, καλύτερα από εσένα γιατί δεν έχει μάθει να τα φιλτράρει, όπως συνηθίζουν οι μεγαλύτεροι.

Ποτέ δε ξέρεις τι πρέπει να περιμένεις από ένα παιχνίδι, αλλά, οι διεθνείς μας, αυτή τη φορά, είναι καλά, είναι έτοιμοι, είναι αποφασισμένοι να ξεπεράσουν άγχος, αναστολές και νευρικότητα.

Όπως μου έλεγε, ωστόσο, ένας συνάδελφος από το ραδιόφωνο του Αμπιτζάν, που έχει έλθει στη Φορταλέζα για να μεταδώσει τον αγώνα στην πατρίδα του, σε αυτά τα παιχνίδια, η πίεση είναι μεγάλη για όλους.

Και όλοι προσπαθούν να βρουν τον τρόπο με τον οποίο θα δείξουν στον αντίπαλο ότι το μάτι τους γυαλίζει και ότι είναι εκείνοι που θέλουν πιο πολύ τη νίκη.

Οι αξίες έχουν τη σημασία τους, αλλά, εδώ δε μετρά μόνο ποιος είναι καλύτερος ή ποιος το θέλει πιο πολύ αλλά και ποιος το πιστεύει περισσότερο.