Το Μουντιάλ ως συναπάντημα πολιτισμών, ιδεών και απόψεων, προκαλεί την «γαλανόλευκη» ομάδα...

Αυτός ο 3ος όμιλος προσωπικά μου φέρνει στο μυαλό τις λιγοστές εμπειρίες μου μπροστά σε πολυεθνικούς και πολύχρωμους μπουφέδες όπου έπρεπε να διαλέξω κάποια φαγητά από διάφορα μέρη του κόσμου μέσα από τις τεράστιες πιατέλες έχοντας ελάχιστες γαστρονομικές εμπειρίες από δαύτα..

Σε μια απλή μεταφορά του λαοφιλούς αθλήματος ως ποδοσφαιρικό.. μενού, αυτό το συναπάντημα στον όμιλο της εθνικής μας διακρίνεται από γλυκόπικρες γεύσεις με ποικίλα στοιχεία βγαλμένα από σκόρπια σημεία στον ορίζοντα.

Πραγματοποιώντας μια εικονική χαρτογράφηση πάνω στην υδρόγειο, των ομάδων που συνθέτουν αυτό το πολυμορφικό παζλ, θα διακρίνουμε περισσότερες διαφορές παρά ομοιότητες στο στιλ παιχνιδιού και αντιλήψεων που έχουν όλες αυτές οι χώρες σε σχέση με την δικιά μας.

Η εθνική Ελλάδος του «αγαπημένου» ρυθμού της υπομονής έχει μπροστά της ομάδες τις οποίες για να τις αντιμετωπίσει στο γρασίδι, οφείλει προηγουμένως να τις έχει αποκρυπτογραφήσει τακτικά και αλλά και να προσαρμοστεί στις συνθήκες οι οποίες θα παρουσιάσουν μεγάλες αποκλίσεις από παιχνίδι σε παιχνίδι..

Το πρώτο ματς με την Κολομβία είναι σημαντικό για πολλούς λόγους. Ανέκαθεν το καλό ξεκίνημα βοηθούσε τις προσπάθειες των Ελλήνων, ενός λαού με έντονες επιρροές από τα δικά του συναισθήματα. Μιας «ράτσας» που μπορεί να καταπιεί το μεγαλύτερο κύμα εάν πάει συνειδητοποιημένα στο ρόλο του αουτσάιντερ αλλά και να πνιγεί από τα απόνερά του εάν πιστέψει πως «η δουλειά έγινε από μόνη της» αφήνοντας τα πράγματα σε έναν αόρατο αυτόματο πιλότο και στην ψευδαίσθηση της υπεροχής.. Το πιο επικίνδυνο εμπόδιο το εισπράττουμε τις παραμονές της πρεμιέρας μας στο Μουντιάλ, από τις αναλύσεις περί των απουσιών στην αντίπαλη ομάδα με πιο τρανταχτή περίπτωση αυτή του Ρανταμέλ Φαλκάο. Λες κι αυτοί που θα τον αντικαταστήσουν υπάρχουν μονάχα στο Play Station ή στο Football Manager!! Ένας.. Μπάκα από τα πουθενά πήρε από το χέρι την Σεβίλλη κατακτώντας μαζί της το Europa League ενώ ένας άλλος ο Τζάκσον Μαρτίνες έβαλε 20 γκολ στο Πορτογαλικό πρωτάθλημα, 3 στο κύπελλο, 2 στο εγχώριο Λιγκ Καπ, 2 στο τσάμπιονς Λιγκ και 1 στο Europa League σε 50 επίσημα ματς με την Πόρτο. Όσο για τους υπόλοιπους που θα παίξουν αρκεί μια ματιά στις Ευρωπαϊκές ομάδες όπου και βγάζουν το παντεσπάνι τους για να ανάψει άμεσα το «κόκκινο» στο επίπεδο του συναγερμού.

Ακολουθεί ο αγώνας με την Ακτή Ελεφαντοστού. Μια ethnic παράσταση, κάθε άλλο παρά αστεία δίχως να προσφέρεται για πειράματα και εθνικό «ωχαδερφισμό».. Η συγκεκριμένη ομάδα αποτελεί ένα κλασσικό παράδειγμα της ποδοσφαιρικής παραγωγής στις χώρες του κόλπου της Γουϊνέας όπου μεγάλοι σύλλογοι από τη Γαλλία – κυρίως – όπως και την Αγγλία, την Ολλανδία και το Βέλγιο έχουν αναγάγει την ποδοσφαιρική εκμάθηση σε μια πρώτης τάξως επιχειριματική δραστηριότητα με μακροπρόθεσμα οφέλη .

Εκεί λοιπόν στις «φτωχές» γειτονιές της κεντρικής Αφρικής έχουν εδώ και χρόνια οργανωθεί τα ποδοσφαιρικά οικοτροφεία υπό τη σκέπη και φροντίδα μεγάλων Ευρωπαϊκών συλλόγων. Μικρά παιδιά σε ηλικίες 6-7 χρονών μπαίνουν στο «πρόγραμμα» αφήνοντας πίσω τους τα υποσυτισμένα χωριά τους και εμπόλεμες – σε πολλές περιπτώσεις – περιοχές, καταφεύγοντας σε πολύ πιο ασφαλείς συνθήκες με «παραμυθένιες» επαγγελματικές προοπτικές για όσα από αυτά διαπιστωθεί σε ηλικές 13-14 ετών πως «κάνουν» για τα τμήματα των υποδομών σε ομάδες της γηραιάς ηπείρου. Το ποσοστό εκμετάλλευσής του από τους απανταχού «αετονύχιδες» όντως είναι μεγάλο όμως μην αφήσει κανείς το νου του να ταξιδεύσει σε σκλαβοπάζαρα παλαιών εποχών.. Δηλαδή εις τα ενδότερά μας, τι διαφορετικό σημαίνει όταν κάποιοι προπονητές ακαδημιών ζητάνε από 10 έως και 50 χιλιάδες ευρώ από γονείς παιδιών για να τα προωθήσουν από τις εφηβικές ομάδες στις επαγγελματικές ορισμένων συλλόγων;; Κλείνουμε την παρένθεση με την υπόσχεση να την ανοίξουμε λίαν συντόμως με «ονόματα» και «διευθύνσεις», προκειμένου να επισημάνουμε πως αυτή η Ακτή Ελεφαντοστού έχει ορισμένους παίκτες ικανούς φέτος να διεκδικήσουν θέση στην καλύτερη ενδεκάδα του Μουντιάλ, εάν τους πάνε τα πράγματα και δεν ανταποκρίνονται τόσο πολύ στην αλήθεια τα όσα λέγονται για την ύπαρξη έριδων στην ομάδα τους..

Ο Γιάγια Τουρέ, ο Ντιντιέ Ντρογκμπά και ο απίθανος – τη φετινή σεζόν – Ζερβίνιο μπορούν από  μόνοι τους σε φάσεις που δεν χρειάζεται η μπάλα να αλλάξει και πολλά ποδάρια κι πολλές σκέψεις να κάνουν ζημιά, ενώ κι αυτοί που τους πλαισιώνουν διαθέτουν βιογραφικό και μεγέθη επαγγελματικών συμβολαίων, ο έκαστος, πολύ μεγαλύτερα από τον πιο «πλούσιο» της εθνικής μας αντιπροσωπείας.

Τέτοιες ομάδες αντιμετωπίζονται με μυαλό, δύναμη, πάθος, ποσοστό 100% ετοιμότητας και προπάντων ποδοσφαιρική ταπεινότητα. Όλα τα άλλα επαφίενται στη ροή του αγώνα, την τύχη και τις διαθέσεις της «στρογγυλής θεάς».

Κι όσοι σπεύσουν να ανατρέξουν στην μοναδική νίκη της Ελλάδας σε Μουντιάλ επί μιας αφρικάνικης εκπροσώπου πριν από τέσσερα ακριβώς καλοκαίρια, ας θυμηθούν πως το πόσο βαριά μας είχε κάτσει κάμποσα 24ωρα νωρίτερα από εκείνη τη νίκη κόντρα στη Νιγηρία στο Μουντιάλ της βουβουζέλας, η ποδοσφαιρική «κουζίνα» της Άπω Ανατολής!! Η ήττα από την Νότια Κορέα (1-3) στην πρεμιέρα μας, αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από καθοριστική. Η ίδια ποδοσφαιρική σχολή μας έκανε επίδειξη μεθοδολογίας και ταχύτητας σε έναν φιλικό αγώνα στο Φάληρο τον περασμένο Μάρτιο όταν τότε χάσαμε 0-2. Οι Ιάπωνες μας είχαν νικήσει σε ένα κύπελλο Συνομοσπονδιών στην Φρανκφούρτη στο 2005. Προέρχονται στην παρούσα φάση από πέντε νίκες σε ματς προετοιμασίας το τελευταίο εξάμηνο σημειώνοντας σε αυτά 15 γκολ (!!). Οι διεθνείς τους παίζουν σε μεγάλα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και τρέχουν πάρα πολύ δίχως να διεκδικούν ο καθένας ξεχωριστά θέση στην καλύτερη ενδεκάδα του πλανήτη. Κινούνται όπως περίπου ζούνε στη χώρα της λεπτότητας και της πειθαρχίας, δηλώνοντας έτοιμοι στο γήπεδο να αναλάβουν ευθύνες όπως οι πρόγονοί τους οι «Σαμουράϊ». Αυτοί κι αν θέλουν προσοχή!

Κάνοντας λοιπόν το.. ταμείο των προβλέψεων, γίνεται αντιληπτό πως έχουμε μπροστά μας μεγάλη ανηφόρα και πάμπολλα επικίνδυνα μονοπάτια να διαβούμε. Κι ας μην ξεχνάμε πως η Ελληνική ομάδα διαθέτει τη μοναδικότητα στη διοργάνωση σε ένα πολύ λεπτό σημείο, τον πάγκο αφού ο Φερνάντο Σάντος είναι ο μόνος τεχνικός ηγέτης με ημερομηνία λήξης με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό κυρίως όταν χρειαστεί στις ευαισθησίες των Ελλήνων ένας ποδοσφαιρικός "οικογενειάρχης» να επιβάλλει την ηρεμία, την εγκράτεια και την ψυχολογική ανασύνταξη σε υφισταμένους που ξέρουν πως θα μυρίζουν τα χνώτα του για λίγες εβδομάδες ακόμα!!

Ας μείνουμε ταπεινοί λοιπόν, περιμένοντας πως το «αθάνατο» Ελληνικό φιλότιμο θα συντροφεύσει τις προσπάθειες των διεθνών μας. Εξάλλου και στην Πορτογαλία πριν από δέκα χρόνια, το μεγάλο όπλο της «γαλανόλευκης» αφορούσε την άγνοια και προπάντων την απουσία κινδύνου όχι τόσο απέναντι σε κάθε ομάδα που αντιμετώπισε αλλά κυρίως στους «εσωτερικούς εχθρούς», που αρέσκονται να σχολιάζουν, να επικρίνουν, να κατακρίνουν χωρίς καμιά υποχρέωση δαπάνης φαιάς ουσίας και απόδοσης λογαριασμού..